https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
نمی از یمی (2) از آغوش مهر مادر به کجا می روی پسر؟
درب آهنی زندان باز شد. وثوق با عمویش آمد بیرون. همین که چشمش به جماعت حاضر در مقابل زندان افتاد، تعجب کرد. چند لحظه ایستاد و چپ و راستش رو نگاه کرد. دلیل بُهتش معلوم نبود. اما دهانش از تعجب باز بود و حیرت همراه با عصبانیت، چهره عبوس او را زیر موهای ژولیده اش، ملتهب و پرخاشگر نشان می داد... وثوق با اشارۀ عمویش به سمت خانواده رفت. اما قبل از سلام و احوالپرسی، شال و روسری خانم ها را نشانۀ رفت و صدایش را به سمت مادر و دو خواهرش بلند کرد که: این چه وضعیه!؟ مگه هنوز تموم نشده؟! مگه هنوز هستن اینا؟!
مادر و هردو خواهر به سمتش رفتند، دوره اش کردند تا آرام شود و چیزی نگوید... مادر خواست در آغوشش بگیرد، اما او آغوش مادر را پس زد و دوباره با بغضی آلوده به عصبانیت گفت: باورم نمیشه، فکر نمی کردم دیکتاتورا هنوز باقی باشن!!
*** * ***
حالیا خانه براندازِ دل و دینِ من است
تا در آغوش که می خسبد و همخانه کیست
+ باز هم بیتی از جناب حافظ:
وصال دولت بیدار، ترسَمَت ندهند
که خفته ای تو در آغوش بخت خواب زده.
+ داستان حقیقی با اسامی و نسبت های حقیقی...
عجب! چه خوش خیال.