https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
بدون شرح
برای یک دوست لبنانی نوشته بودم:
پاسخ ایشان:
نوشته بودم براش: آرزوم اینه که با شما باشم، همرزمتان باشم و در کنار شما بجنگم.
برام نوشت: خیلی وقت است که شما اینجایید و ما نمکگیرتان هستیم. احسان ایرانیها برکت زندگی ماست و آرزوی ما سلامتی امام خامنهای است!!
نتانیاهوی جلاد که به کودککشی و خباثت و جنایت معروفه، هر ازگاهی برای ملت ایران با ویدئو درس براندازی میدهد و برای ویران کردن زیرساختهای نفتی و هستهای کشورمان روی همکاری و اشتیاق مردم ما حساب باز میکند؛ طبیعتاً از یک صهیونیست بیرحم و آدمکش چنین کاری بعید نیست چون از او توقع نیست که وظیفهش را فراموش کند.
اما گستاخی نتانیاهو حکایت از این دارد که ما و رسانههای ما متأسفانه در افشای ماهیت پلید این جانور خوب کار نکردهایم و انگار نتوانستیم وحشیگریهای ضد انسانی این جانی بالفطره را آنجور که باید برای مردم برملا کنیم.
شاید هم طمعورزی نتانیاهو، به خاطر ذائقه سرخ و صورتی جریان بی ریشۀ زن زندکی آزادی است که منتظرند برای ورود داعشیهای ریش قرمز چچنی فرش قرمز پهن کنند! والله اعلم
...
دوست دارم چندروزی برم «روضة الشهیدین» و «روضة الحوراء زینب» سلام الله علیها در لبنان،
دوست دارم برم مقبرۀ «الفالوجا» و قبرستان «شجاعیه» در جبالیا و شمال غزه،
دوست دارم بر مزار تک تک شهدای سوریه و لبنان و فلسطین بنشینم و یک دل سیر باهاشون حرف یزنم،
دوست دارم بالای بلندیهای صور و صیدا و جولان و ضاحیه بایستم و با صدای بلند به غیرت و جوانمردیشان ادای احترام کنم... خدا میداند که خیلی دلتنگشان هستم.
اللهم عجل لولیک الفرج...
رسانهها میتوانند از کاه، کوه بسازند. دروغ را راست جلوه دهند، قدیس را هیولا معرفی کنند و از هیولا برای مردم قدیس بسازند.
رسانه میتواند نام آدمکشهای داعش را عوض کند و به جای فرشتۀ نجات بر مردم سوریه حاکم کند.
کار رسانه مخصوصاً از نوع صهیونیستیاش این است که حوادث را تحریف کند، آدمها را فریب دهد، ذهنهای سطحی نگر را به تسلیم وادارد و یک چاقوکش تهی مغز را آرایش کند و یک شبه به حکومت برساند.
محمد الجولانی- تروریستِ تحت تعقیبِ دیروز
و ناجی امروز سوریه
به قول یک دوست: رسانهها از سلاح هستهای خطرناکترند.
+ برای فریب نخوردن، داشتن سواد رسانهای از نان شب هم واجبتر است.
بعداً نوشت: بخشی از تصویر قبلی اشتباه بود. از عزیزانی که تذکر دادند ممنونم.
آقای علی معلم دامغانی توی ترانۀ لالۀ عاشق میگه:
اما من شاید تا مدتها نتونم دیدههام را برای کسی بگم.
حتی شاید نتونم بگم کجا بودیم، چه جوری رفتیم و چه کردیم؟
و حتیتر در لفافه هم شاید مصلحت نباشد به این ماجرا اشاره کنم.
فقط میتونم بگم که بعضی صحنهها اصولاً گفتنی نیستند. ترسیمی و تصویری هم نیستند.
بعضی جاها را فقط باید رفت. بعضی صحنهها را فقط باید دید و بعضی ناملایمات را به هر قیمتی باید چشید! همین.
اما بعد:
پ.ن: ممنونم از دوستان و عزیزانی که نگرانم شده بودند...
سلام خدمت همراهان عزیز وبلاگی.
... دیشب را جایی صبح کردم که نمیدونم کجا بود. فقط میدونم همگی روی امواج دریا بودیم و اطراف ما پر از تاریکی و ظلمت بود. به اضافه چندتا کشتی که چراغهایشان را از دورترها میشد دید. جایی بودیم که نه امکانش بود و نه اجازه داشتیم که از وسایل ارتباطی استفاده کنیم!
اینجا اما دریا نیست. فقط نامعلوم و نامکشوف است و من دارم با گوشی یک بچه مسیحی باغیرت این چندکلمه را مینویسم امیدوارم وقتی دکمه انتشار را میزنم با موفقیت منتشر شود...
+ لطفاً شما که دل در گرو دین و دیانت دارید برای نابودی رژیم صهیونیستی و برای موفقیت مردم مقاوم و مظلوم لبنان و فلسطین دعا کنید.
++ با عرض پوزش از پاسخ ندادن به کامنتهای قبلی
