سئوال مهم!

ولایت و امامت علی علیه السلام طی مراسمی ویژه و منحصر به  فرد در غدیر خم ابلاغ شد. اما در آن زمان مثل امروز عکس و فیلم و دوربین و پیام رسان های هوشمند نبود که صدا و صحنه را ثبت و ضبط کنند و این واقعه را به همۀ دنیا منعکس کنند. آن روزها رسم نبود که رسانه های کاغذی و مجازی چیزی بنویسند و لایک بگیرند و یا مثلاً این انتصاب را استوری کنند و به صاحب مقام تبریک بگویند!! بله هیچی از این خبرها نبود. اما اجرای این مراسم با یک سری تشریفات خاص و با یک سخنرانی ویژه در حضور کاتبان و راویان معتبر به انجام رسید. بعد از سخنرانی هم بسیاری از مردم و سلبریتی های زمان آمدند و در حضور شاهدان عینی به امام برگزیده تبریک گفتند، با او دست بیعت دادند و بدین سان جشن بزرگ غدیر را در تاریخ ماندگار کردند.

اما، از آن روز تا روز شهادت رسول خدا صلی الله علیه وآله فقط 70 روز فاصله افتاد. در این 70 روز هم هیچ اتفاق مهمی رخ نداد که منجر به شهادت یا مهاجرت اصحاب شده باشد. به عبارتی حضرت سلمان و جناب ابوذر و مقداد هنوز در مدینه بودند، ابن عباس و جابربن عبدالله انصاری هنوز حیات داشتند. طلحه و زبیر هنوز باقی بودند، عمار یاسر هنوز زنده بود! که این ها همه از شاهدان موثق غدیر بودند! بعلاوه هنوز صدای «من کنت مولاه فهذا علیٌ مولاه» در گوش مردم دین دار مدینه و سایر بلاد طنین انداز بود و هنوز، حاجی های مدینه در ولیمه های سفر حج، داستان غدیر را برای مهمانان و قبیله های خود با آب و تاب روایت می کردند. اما...

اما بعد از هفتاد روز، حکم جانشینی علی علیه السلام ناگهان به محاق می رود! ناگهان یک شورای فرمایشی تشکیل می شود و زمام امور مسلمین را به فرد دیگری غیر از علی می سپارد! و عجیب تر این که مردم هم در برابر این انحراف دینی و اجتماعی سکوت می کنند و دم بر نمی آورند!!!.

و حالا، ابتدایی ترین سئوال من از تاریخ این است که چرا در این فاصلۀ کم، فرمان رسول خدا صلی الله علیه وآله نادیده گرفته می شود؟ چرا شورای نامشروع سقیفه ناگهان سر بر می آورد و چرا بر خلاف حکم صریح قرآن، مقام خلافت را به دیگری می سپارند؟ واقعاً راز این خیانت چیست؟ چرا علمای اهل سنت در این باره پاسخی نمی دهند! چرا نمی خواهند ماهیت این توطئه برای مردم بر ملا شود؟ واقعاً چرا؟

 

پ.ن: معتقدم که پاسخ عالمانه به این سئوال، می تواند حتی بسیاری از گره ها و تردیدهای سیاسی جامعه امروز ما را هم بگشاید...

 

+ عید سعید غدیر، روز جشن ولایت و امامت امیرمؤمنان علی علیه السلام مبارک باد.

 

بی حجابی، در انتظار دو واکنش متضاد!

این روزها پدیدۀ بی حجابی، ذهن خیلی ها را بخودش درگیر کرده  است. من هم مثل خیلی ها در این زمینه حرف برای گفتن دارم. اما از میان همه فقط یک نکته را اشاره می کنم:

در جامعه ما اگر افرادی بخواهند به ارزش های حاکمیت دینی دهن کجی کنند و هنجارهای قانونی را زیر پا بگذارند؛ دو واکنش تقابلی را می توان انتظار داشت:

• یا حکومت، مقتدرانه جلوی هنجارشکنان می ایستد و در چارچوب ظرفیت های قانونی آن ها را مجاب می کند.
• یا این که مردم خود وارد میدان می شوند و تکلیف هنجارشکنان را مشخص می کنند.

واکنش اول، کاملاً منطقی، قانونی، محترمانه، موجّه و نتیجه بخش است و ملت ما هم همین را از حکومت انتظار دارد. اما واکنش دوم، اگرچه می تواند نتیجه بخش باشد، اما نامقبول، بدعت آمیز، غیرمحترمانه و همراه با هرج و مرج است که طبیعتاً خسارت های غیر قابل پیش بینی را هم به دنبال خواهد داشت.

 

+ خدشه دار کردن حیا و عفت این جامعه توسط عده ای هنجارشکن، برای نظام دینی اصلاً قابل تحمل نیست. پس بهتر است، تا دیر نشده خود مسئولان در چارچوب موازین قانونی، وارد عمل بشوند و جلوی گستاخی بی حجاب ها را بگیرند. وگرنه، ممکن است مردم با روش های خارج از قانون وارد کار شوند و مقابل حرمت شکنان بایستند. آن وقت، هم اعتبار قانون زیر سئوال می رود، هم مجریان محترم از تعلل خود شرمنده می شوند و هم شخصیت خانوادگی هنجار شکنان در هرج و مرج های احتمالی له خواهد شد.

++ طبیعتاً هر آدم منصف و با شخصیتی، راه اول را می پسندد، بنده هم اگرچه بی حجابی را ماهیتاً یک اقدام ضد فرهنگی و ضد امنیتی می دانم و مثل خیلی ها از آن رنج می برم، اما دوست دارم در این مورد، قانون و مراجع قانونی حرف آخر را بزنند و نگذارند مردم به شرایط استیصال برسند،

 

پ.ن: در خبرها آمده بود که رهبر ضد مسلمانان در نروژ، نسخه ای از قرآن را به آتش می کشد. اما چون مقامات آن کشور در برابر این هتک حرمت واکنشی نشان نمی دهند، یک بانوی مسلمان، شخصاً مجرم را تعقیب و او را درحال رانندگی کله پا می کند.!! این جا

 

تاریخ دل های ما (2)

مکه قبله گاه عبادت و پرستش است. ما به رکن یمانیِ کعبه مقروضیم. به انفاس قدسیۀ ام ابیها(س) مدیونیم و به عزم و رزم علی(ع) در بدر و اُحد و خندَق و خیبر بدهکاریم. ما باور داریم که صدای بال های فرشتۀ وحی هنوز در حوالی مسجد النبی و در محدودۀ خانۀ فاطمه(س) باقیست و ما هنوز رد پای آیه های عصمت را درکوچه های مدینه حس می کنیم.. ما هرگز نمی توانیم استمرار برکاتِ سلامِ خدا را در جمع خمسۀ طیّبۀ اصحابِ کساء و در خانۀ عرشی فاطمه سلام الله علیها، نادیده انگاریم!!

مکه، شهر ابراهیم و هاجر و اسماعیل است. مکه، بلدِ امن و امان است که خدای عزّوجلّ به احترام حبیبش آن را حُرمت و امنیّت بخشیده و مدینه، شهر آفتاب و عشق است. شهر رویش گل های جِدّ و جَهد و معنویت و عرفان! اما، نمی دانم چرا وجب به وجبِ خاک این سرزمین، برای اهل ولاء غمبار و حزن انگیز است و چرا از زَرق و برق معماری مکه و مدینه همواره بوی نفاق و شقاق وغربت و غم می تراود. نمی دانم چرا روزهای غربت مدینه سنگین و شب های ظلمتش غمگین است. و چرا... و چرا...

مکه خاستگاه توحید و نبوت است و کعبه زادگاه امیر عدالت و امامت است! اما گویی که ابرهای جاهلیتِ عصرِ ابولهب و ابوجهل، دوباره بر سر این شهر سایه افکنده است! گویی که هنوز از بام خانۀ شیوخِ دسیسه سازِ  قبیلۀ قریش،  آتش فتنه و فریب زبانه می کشد! و گویی که از کوی و برزنِ سرزمینِ حجاز، غبار  غائله و خشونت و خشم بر می خیزد.. اما، ما در هجوم فراگیر عصبیّت ها و جاهلیّت های مدرن جهانی، همچنان به طلوع صبح ظهور از بام آن خانه چشم دوخته ایم و با سینه ای پر از درد و آه، بازیافتی های نسل تَوحّش و حیرت را به هدایتی دوباره فرا می خوانیم... بادا که به خود آییم و جهان اسلام را دریابیم...

 

تاریخ دل های ما (1)

مدینه، تاریخ طهارت ماست، تاریخ درخشش تمدن ماست که با حیلۀ ناجوانمردانۀ حاکمان اَشرافی قریش و خلفای جلّاد اموی و عباسی به محاقِ فراموشی رفته است. اما من، در لابلای روزهای پرهیاهوی مدینه، هنوز دست های آسمانی عصمت را می جویم. من باور دارم که گنجینۀ اسرار دودمانِ نبوت و امامت در مظلومیت فاطمه اطهر، در ناله های غمبار علی و در تنهایی سبط اکبر زیر خاک های بقیع و درون چاه های مدینه پنهان است. من در مسیر زمان، حادثه های سبز و سرخ و سیاه مدینه را یافته ام که با روح و جان آدمیان، پیوندی عمیق و با سعادت و شقاوتِ ابنای بشر رابطۀ ناگسستنی دارد!

مکه و مدینه، اگرچه برای اهل ولاء پر از خاطرات سخت و ناستوده است، لیکن هنوز، رائحه خوش عصمت از فضای عطرآگینش، مشام اهل ولاء را می نوازد و بوی امید را به مسافران سپیده ارمغان می دهد. هنوز آثار شور انگیزِ نزول قرآن در فضای حرم، انسان های حقیقت جو را تا فراسوی زمان و مکان پرواز می دهد و هنوز در کوچه و خیابان و بیابان مدینه، صدای شیهۀ اسب های مجاهدان مسلمان، انسان را تا اعماق سورۀ والعادیات، قدرتِ نفوذ می بخشد.

دل های ما به اندازۀ واژه واژه های یک تاریخ، به در و دیوار مدینةُ الرسول تعلّق دارد، ما به قبور خاک آلودۀ بقیع دل بسته ایم. برای ما، مدینه خاستگاه ایمان و ایقان و آمادگاه حق جویان است. مدینه، مَهبِط وحی الهی و محل نزول قرآن است و نَفخه های فرزانگی و مردانگی از آن جا روییده است. تک تک سلول های وجودِ ما از رائحۀ خوشبوی موّاج در فاصلۀ قبر و منبرِ نبوی، رنگ حیات می گیرد!...  ادامه دارد.

 

پ.ن: شهادت مظلومانه امام باقر، حضرت محمدبن علی بن الحسین علیه آلاف تحیة والثناء را تعزیت عرض می کنم.

سبا بانوی مهاجر

از وقتی ماجرای مادر شهید محمد بابایی را شنیدم، حسی از غرور همراه با شرمندگی و حسرت رهایم نمی کند. غرور از اینکه پیرو آئینی هستم که  وقتی اصول و ارزش هایش بر دل کسی می نشیند، دیگر نه مرز می شناسد، نه جغرافیا، نه سرزمین، نه قوم، نه قبیله، نه زبان، نه فرهنگ و نه خمیرمایه ای از دین واره های شینتو و بودا.

اما شرمندگی من از این است که می بینم کونیکو یامامورای ژاپنی تبار، از نسل خانوادۀ بودایی در جوانی به مذهب شیعه علاقمند می شود، به ایران می آید، به پیروی از امام انقلاب، برای استقلال و آزادی کشور شیعه مبارزه می کند، برای ایجاد حکومت شیعی در جهان، جان و جوانی اش را به خطر می اندازد، در آماده سازی زمینه های ظهور، این همه نقش حضور می زند، این همه کار می کند، دل می سوزاند، با مشکلات جنگ و جهاد می سازد، استقامت می ورزد، شهید می دهد، مهریه اش را به جبهه ها می بخشد و در عرصه های مختلف فرهنگ ایرانی سنگ تمام می گذارد؛ اما منِ بچه شیعۀ جَدّ اندر جَدّ شیعه، با کلی ادعا و جانماز آب کشیدن، هنوز به اندازۀ یک صدهزارم این مادر ژاپنی تبار نتوانستم اثر وجودی داشته باشم! واقعاً چرا؟ چرا او این قدر وارسته بود و من این همه گرفتار و دل بسته؟ چرا من لبریز از تظاهر و ادعا هستم و او صاحب کارنامه ای پر از خدمات بی ریا؟ چرا او لذت مشقت در راه هدف را می فهمد، اما من یک شب گرسنگی در راه آرمانم را بر نمی تابم؟

باور کنید از آن شب که خبر درگذشت سبا بانوی مهاجر را شنیدم، دارم از غصه می میرم. دارم از خجالت و شرمندگی آب می شوم. دارم دائم خود را ملامت می کنم و سرکوفت می زنم که چرا من این قدر عقب مانده ام، چرا این قدر زمین گیرم، چرا این قدر بی خاصیتم، چرا این قدر رنگ عوض می کنم و چرا این قدر زرق و برق دنیا کورم کرده و چرا هنوز زنده ام و تا کی قرار است نفس بکشم و در قفس تن محبوس باشم؟؟؟

کاش می شد تا صبح از خوبی هایش بنویسم و از خدماتش بگویم. کاش می شد تا صبح برای از دست دادنش اشک بریزم و در وصفش قصه ها بسرایم، دلم می خواهد دوباره محمد شهیدش را زیارت کنم و بر مزارش اشک بریزم

با این حال خوش حالم که اگر من بی حال و بی رمق، عُرضۀ خدمت به آئین تشیع را ندارم و گفتار و رفتارم برازندۀ زندگی مهدوی نیست؛ اقلاً کسانی همچون او هستند که بی هیچ تمنایی و بی هیچ تمایزی، در کویر دل های رمیدۀ ما بذر امید و نوید می افشانند و عصر دشوار انتظار را با عطر اخلاصشان رنگ و بویی تازه می بخشند.

حضور امروز من در تشییع جنازه این مادر نازنین، قبل از آنکه سودی به سمت او روانه کند، جودی از وجود او به فریاد من شتافت تا شاید از لاک فردیت خود به درآیم و در سایه سار زندگی نیاسایم... ان شاءالله روحش از جام محبت بانوی دوعالم سیرآب باشد.

 

الآن وقت نتیجه است!

 «همین دوماه قبل بود که خیلی از صاحبنظران سیاسی و اقتصادی در بارۀ بحران آب، انرزی و غذا در جهان ابراز نگرانی می کردند. همان موقع در کشور ما هم بعضی ها در این باره هشدار می دادند و حتی از آن بعنوان قحطی بزرگ یاد می کردند. اما من صرف نظر از کمبود مقطعی آب و انرژی در برخی نقاط دنیا، معتقد بودم که در کشور ما فعلاً بحران غذا و انرژی وجود ندارد و جنگ روسیه با اوکراین نیز برای کشور ما به تنها بحران عذایی ایجاد نمی کند، بلکه از جهت رونق اقتصادی حتی به نفع ما هم خواهد بود. مشروط بر اینکه دولت و تصمیم گیران ما، مدیریت صحیح، هوشمندانه و یک پارچه داشته باشد و تصمیم های جزیره ای نگیرند.»

و اما امروز؛

امروز که داشتم اخبار سیاسی و برجام را با نگاه موشکافانه تری مرور می کردم، تقریباً به یقین رسیدم که سه دولت آلمان، فرانسه و انگلیس دارند به هر دری می زنند تا با ایران کنار بیایند. چرا؟ دلیل اصلی اش این است که درگیری روسیه با اوکراین، باعث شده که گاز و دیگر حامل های انرژی به اروپا صادر نشود. از این رو، تا دوماه دیگر اروپایی ها در سرمای کشورشان با کمبود شدید گاز و فراورده های نفتی مواجه هستند. در کنار این دلیل، اروپایی ها می دانند که اولاً ظرفیت تولید نفت عربستان تکمیل است، ثانیاً می دانند که آمریکا هم از ذخیره های نفتی خود به آنها نمی دهد و اگر هم بدهد برای آنها مقرون به صرفه نیست. بنابراین، راهی جز خرید مجدد نفت از ایران و تأمین انرژی –با واسطه- از طریق جمهوری اسلامی ایران ندارند! و این یعنی: الزامی برای برداشتن موانع اقتصادی و تحریم های ظالمانه!

در همین حال، برخی خبرهای موثق نشان می دهد که گاو شیرده عربستان هم به تبع دولت های اروپایی و آمریکا، برخی شرایط جمهوری اسلامی را پذیرفته و بهانه جویی ها و خصومت های مزدورانه را موقتاً کنار گذاشته و عجالتاً دارد ساز موافق با جمهوری اسلامی می زند. هرچند که رژیم صهیونیستی با دو دوزه بازی هایش دارد علیه ما و توافق با اروپایی ها کارشکنی می کند. ولی خب همه می دانند که این کار، ذات طبیعی صهیونیزم است و اگر بخواهند می شود بر آن غلبه کرد!

اما، خدا کند در این استیصال سیاسی که اروپایی ها گرفتارش شده اند؛ مسئولان عزیز ما خیلی ذوق زده نشوند و مثل دولت وادادۀ روحانی، هر قراردادی را چشم بسته امضاء نکنند. بلکه به جبران افتضاح تعهدات یکطرفۀ برجامی، این بار باید مسئولان ما از اهرم اطمینان و راستی آزمایی به نفع کشور و منافع ملی استفاده کنند و این بار باید اروپایی ها را وادار کنند تا به نشانۀ حسن نیت، سر کیسه را حسابی شل کنند و صداقت و خوش حسابی خود را پیشاپیش به ما نشان بدهند و بلکه به جبران مافات، باید تضمین های سفت و سختی را هم به ما بدهند.

و خلاصه اینکه الآن وقت نتیجه است؛ مبادا دستگاه دیپلماسی ما از یک سوراخ دو بار گزیده شود.

 

+ شواهد و قرائن نشان می دهد که دولت و مسئولان سیاسی ما این بار به دور از ذوق زدگی و به دور از شانتاژ رسانه ای دارند کار را دنبال می کنند و با عقلانیت و هوشمندی روند مذاکره را پیش می برند. ان شاءالله تا آخر بر همین مدار حرکت کنند و تحت تأثیر القائات فریبنده و زیاده خواهی های طرف مقابل قرار نگیرند. البته به موازات این عقلانیت و هوشمندی، لازم است در داخل کشور هم سه نکته را در نظر داشته باشند: اول این که با یکدیگر همصدا و همدل باشند. دوم این که به معنی واقعی کیاست داشته باشند. سوم اینکه با مردم صادقانه حرف بزنند و از بزرگنمایی موضوع و یا از دادن وعده های کاذبانه بپرهیزند...

 

دور، نزدیک

 

• به همان اندازه که از اباحه گری منورالفکرهای غرب زده بیزارم؛ از خشک مغزی بعضی مذهبی های بی ظرفیت و بی مایگی متدین های بی خاصیت هم گریزانم. به نظر من تقیُّدات مذهبی باید در پرتو عقلانیت دینی و اندیشه ورزی اخلاقی ظهور و بروز پیدا کند وگرنه ماندگار و تعالی بخش نخواهد بود!

 

• سواد داشتن را هرگز به معنی فهیم بودن و عقلانیت نمی دانم. کما این که ایمان و تهجد و تقیّد را هم در تضاد با سوادآموزی و علم اندوزی نمی دانم.

 

• روز اول برایش نوشته بودم: در کوی طهارت و بندگی، خیری در انکار لذایذ و غرایز نیست و امروز در یادداشتی دوستانه برایش نوشتم: در فصل استیصال، تکیه بر دیوار جهل جایز نیست.

خلاصۀ ماجرا در دو پرده:

پردۀ اول: رفتارهایش رنگ و لعاب مذهبی داشت با ریشی نسبتاً بلند، کبوتر جلد هیئت بود اما اهل مسجد نبود. دم به دم صدای مداحی از گوشی موبایلش شنیده می شد، پای ثابت مجالس مداحی بود، علاقه ای به ورزش، گردش و ادامۀ تحصیل نداشت، حتی از تفریحات سالم و باهمی های پاک دوستانه هم برای خودش دریغ می کرد، علامت ویژه اش یک تسبیح عنّابی رنگ بود و دو انگشتر عقیق به انگشتانش، او حتی موقع رانندگی هم گاز و فرمان ماشین را با ریتم آهنگ مداحی تنظیم می کرد...، ...، ...، ...

پردۀ دوم: چندسال پیش به صورت اتفاقی و به بهانۀ دانش و درآمد، جلای وطن کرد و همان جا بود که تغییر قیافه داد و افکار و رفتار قبلی اش را کنار گذاشت.. سال سوم اقامتش در ترکیه نزد کشیش مسیحی زمین گیر شد، دوسال زیر سایۀ صلیب درس تبشیر آموخت!! 38 ساله بود که آیین کلیسا را هم کنار گذاشت و به آموختن موسیقی علاقمند شد. در هنر موسیقی راه به جایی نبرد، چون هزینه هایش سنگین بود و حوصلۀ او اندک... چند هفته ای آویزان این و آن بود. اما از روی کنچکاوی و تفنن به حلقه های کیهانی پیوست... حدود یک سال در حس و حال انرژی کیهانی بال و پر می زد و دنیای وسیع تری را بر پایۀ «خودآگاهی های شتاب دهنده» برای خود جستجو می کرد...!! اما بالاخره پس از چندسال دوری و رنجوری، با دست خالی و با ذهنی مشوّش به وطن بازگشت و حالا چند صباحی است که خانواده او برای درمانش به تکاپو افتاده اند.. خانوادۀ مظلومش، بین امید و نگرانی می چرخند و به هر دری می زنند تا فرزند 40 ساله شان را از ورطه اعتیاد نجات دهند...به باباش گفتم: امید، دور را نزدیک می کند.

 

پ.ن: من هنوز معتقدم که دوست ناباب و ذغال خوب هردو بهانه اند، اما تو اگر می خواهی خواب لغزش هایت تعبیر نشود؛ باید از دوست ناباب حذر کنی و از ذغال خوب صرفِ نظر...

 

بعضی ها (4)

... بعضی آدم ها، زیادی خودباخته اند و برج و باروی اندیشۀ خود را فرو ریخته اند! هر روز، بر اساس یک عادت معیوب، به عَیادت هووی هرزگی می روند و شب ها، در بستر سرد بی عاری به خمار خاموشی می خزند و خوش حالند که بر چهره قشنگ زندگی، فِشنگ تردید و شک، شلیک میکنند!

بعضی آدم ها، از همه خوبی ها برخوردارند و هر روز در باغچۀ نشاطشان برای این و آن گُل های شادمانی می کارند. اما بعضی ها همیشه سر در آخورِ خود دارند و به اپیدمی تک خوری گرفتارند!

 

+ مَنْ أَصْبَحَ و لا یَهْتَمُّ بِأُمورِ الْمُسْلمینَ فَلَیْسَ بِمُسْلِمٍ

++ وَ مَنْ سَمِعَ رَجُلاً یُنَادِی یَا لَلْمُسْلِمِینَ فَلَمْ یُجِبْهُ فَلَیْسَ بِمُسْلِمٍ .

 

بعداً نوشت:

کاش نوای مردم بینوای افغانستان را کسی می شنید...

و کاش برای مصیبت افغان های مظلوم، صدای آه و افغان از جایی بر می خاست... :(

برای خودم!

قصد جسارت ندارم. فقط از این باب می نویسم تا به خودم به عنوان مخاطب اصلی این پست گوشزد کنم که دین داری و ایمان به حرف و ادعا نیست. به اسم و رسم و عنوان هم نیست. مؤمن بودن، ظرفیت می خواهد، ادب و نجابت لازم دارد، این که کسی عذر بدتر از گناه بیاورد، تا دروغ خود را راست و راست دیگران را دروغ جلوه دهد، بداند که فقط دارد خود را فریب می دهد و فقط عِرض خود می برد و زحمت دیگران می دارد... سنگ مذهب را به سینه زدن و از علی دم زدن افتخار است، اما مسئولیت دارد، هزینه دارد و هزینه اش هم سنگین است. والسلام.