من و خستگی!

هر وقت سایۀ خستگی به سراغم می‌آید؛ شرابِ شیدایی‌ام بیشتر گُل می‌کند و دامنۀ شعر و شعورم گسترده‌تر می‌شود! آن‌قدر که به تمنّای لحظه‌ای تماشا، خودم و خستگی‌هایم را به وادی السلام سُرور می‌سپارم و در سایه‌سار نماز به آرامش می‌رسم...

خدایا،

نماز من هیچ‌گاه نیاز تو نیست.

اما نیاز من همیشه به رنگ نماز است.

خدایا بی نیازم مکن...

 

+ # نه به خستگی..

 

چیستی یک گروه تروریستی

در پایان کارگاه آموزشی، یک جمع یازده نفره از جوانان 22 تا 25 ساله با گرایش سیاسی نزدیک به اصلاح‌طلبان، شروع کردند در چیستی و ماهیت گروهک تروریستی منافقین حرف زدن. خودشان می‌گفتند و خودشان هم گمانه‌زنی می‌کردند. بدون آن‌که از سابقه یا پیدایش این گروهک اطلاع داشته باشند. آخر کار هم فقط به این نتیجه رسیدند که گروه مجاهدین خلق (یعنی همان سازمان منافقین معروف) یک گروه سیاسی برخاسته از دانشگاه‌های کشور است که 45 سال سابقه کار دارد!! منم حیفم آمد که چیزی نگویم. اما چون وقت به پایان رسیده بود چند سئوال اساسی را روی پرده تایپ کردم و به جمع گفتم اگر واقعاً قصد دارید سازمان مخوف منافقین را بشناسید، کافیست پاسخ واقعی این سئوال‌ها را پیدا کنید...

1. سازمان منافقین چگونه به وجود آمد، از تاریخچه‌اش چه می‌دانید؟ چه اهدافی دارد؟ خاستگاه اعتقادی و اجتماعی‌اش چیست؟
2. آیا سازمان منافقین، اصولاً بر پایۀ نظامات سیاسی و اجتماعی مشروعیت و مقبولیت دارد؟
3. مسعود رجوی چگونه و با چه فرایندی به رهبری سازمان منافقین رسید؟ آیا از طریق انتخابات روی کار آمد؟ یا خودش، خودش را به عنوان رهبر بر اعضای سازمان معرفی و تحمیل کرد؟
4. محدودۀ اختیارات رهبر منافقین تا کجاست؟ و این اختیارات را از کجا به دست آورده‌است؟
5. سازمان منافقین با این همه هزینه‌های سرسام‌آور، بودجه و امکاناتش را در یک کشور بیگانه از کجا تأمین می‌کند؟
6. این‌ که مسعود رجوی در یک جلسه تشکیلاتی، همسر ابریشمچی (مریم) را از شوهرش جدا و همان لحظه او را بعنوان همسر خود معرفی کرد، چگونه و با کدام معیار شرعی و حقوقی قابل توجیه است؟
7. این که یک نفر به عنوان رهبر سازمان، خودش تشخیص دهد، خودش تصمیم بگیرد و خودش حکم قتل افراد را صادر کند و بقیه هم اطاعت کنند؛ در کدام نهاد بشری قابل قبول است  و با کدام منطق سازگاری دارد؟
8. چرا در سازمان منافقین هیچ‌یک از اعضاء نباید چون و چرا کنند؟ چرا باید، عقل، بینش، دانش و تخصص افراد نادیده گرفته شود؟ این شیوه، با کدام عقل و منطق بشری سازگاری دارد؟
9. چرا در سازمان منافقین هدف وسیله را توجیه می‌کند؟
10. چرا نباید کسی حتی اجازه داشته باشد که دلیل تصمیمات سازمان را بپرسد؟
11. چرا هرکس با سیاست‌ها و ایدئولوژی سازمان چالش می‌کند، او را شکنجه یا اعدام می‌کنند؟
12. اصولاً آیا از آن‌چه در درون سازمان منافقین می‌گذرد اطلاع دارید؟ اگرنه، چرا؟
13. چرا سازمان منافقین دختران و زنان مجرد را به کارهای خشن و غیر انسانی وادار می‌کند؟
14. چرا اعضای سازمان اعم از زن یا مرد، مجرد یا متأهل، به شکل پادگانی و سربازخانه‌ها زندگی می‌کنند.؟
15. چرا سازمان منافقین، حق آزادی و اظهار نظر به اعضایش را نمی‌دهد؟
16. ... و... و...

+ این جمع قرار است دو هفتۀ دیگر در همین کارگاه حرف ها را ادامه دهند. همچنین قرار است اگر فرصت باشد در خصوص تشکیک ماهیت تروریستی منافقین هم روشنگری شود...

در گوش باد

دیروز با یک عضو ارشد شورای انقلاب فرهنگی دیدار داشتم. بر حسب اتفاق یکی از اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس هم قبل از من آنجا بود که من او را می‌شناختم اما ایشان بنده را نمی‌شناخت. آن‌جا در بارۀ گرایش نسل نواندیش به مفاهیم و آموزه‌های دینی حرف زدیم. عضو محترم شورای انقلاب فرهنگی از مصوبات و اقدامات شورا و نتایج خوب آن در یکسال اخیر گزارش می‌داد و کلی ابراز رضایت می‌کرد. اما من بر خلاف ایشان بسیار منتقد و ناراضی بودم و اون نمایندۀ مجلس هم گاهی حرف‌های من و گاهی نظرات ایشان را تصدیق می‌کرد.. بعد هم هیچی که هیچی.

اما اون نمایندۀ محترم مجلس از حرف ها و نظرات ما دو نفر کلی مطلب برای خودش یادداشت کرده بود. اخر کار بهش گفتم دو دقیقه بنشین تا چند جمله ادبی هم در باره همین موضوع بر نوشته‌هایت بیفزایم. شاید بتواند خلاصه حرف‌هایم باشد. برایش این جور نوشتم:

نسل نواندیش ما شبیه دانش آموزان مدرسۀ رفاه هستند که با چراغ کورسوی علم الاشیاء هر روز در هزارتوی مغارات تاریک می‌دوند و همچون عمله‌ای پراگماتیک، بر کوره سردِ تکنیک می‌دمند تا پشت شیشۀ تشکیک، مفاهیم فخیم ایدئولوژیک را زیر قاب قواعد هرمونوتیک بجویند. در این میان اما، متولیان فرهنگی ما نیز در شنزار شوربختی خود دعای استرشاد می‌خوانند و ترانه‌ای شاد در گوش باد!

نورا خانوم و خونۀ مامانی!

وقتی به نورا خانوم چهارساله میگن آماده شو بریم خونۀ مامانی، کمتر از یک دقیقه لباس پوشیده و نپوشیده با کیف و کوله و عروسکش می‌پره داخل آسانسور :))

اما وقتی بهش میگن دیر شده، پاشو آماده شو بریم خونه، خیلی زود بجنبه و حرف گوش کن باشه و بهونه نیاره، یک ساعت و بیست دقیقه معطلی داره!

امان از این دخترک!

 

مامانش میگه هنوز نفهمیدم خونۀ مامانی چی داره که ما نداریم؟

 

پ.ن: عجب محبتی دارند مادر بزرگای نازنین. اگر نوه‌هاشون بهونۀ زیردریایی اتمی هم بگیرند، سه سوته از توی کابیت در میارن میدن بهشون..

خیلی ترسیدم!!!

الآن قصد داشتم یک پست جدید منتشر کنم در بارۀ خاطرات اربعین امسال که موضوعش در بارۀ یک دختر بدحجاب بود. دختر 20 ساله‌‌ای که  موقع ورود به حرم بدحجاب بود، در حال خروج از حرم، کم حجاب و بعدهم با حجاب از حرم بیرون رفت.

اما یهو یادم آمد که امشب قرار است تهران را و ایران را فتح کنند، قرار است ما همه فتح بشیم و قرار است تلویزیون، اینترنت، رسانه‌ها، مسجدها، اعتقادات، اندیشه‌ها، پارک‌ها، بانک‌ها، تانک‌ها، وبلاگ‌ها، معیارها و مِلاک‌ها همه فتح بشن. به همین دلیل ترسیدم. خییییلی ترسیدم!!!  هیچی دیگه، فعلاً گذاشتمش کنار :))

 

+ قرار ما فردا روی قلّۀ فتح :))

 

 

تهلیل، بی ولای او هرگز قبول نیست

دین را به جز ولای تو اصل و اصول نیست
تهلیل، بی ولای تـو هرگــز قـبول نیست...

 

ابو محمد القاسم بن العلاء - رحمة الله - رفعه، عن عبد العزیز بن مسلم قال: کنّا مع الرضا علیه السلام بمرو فاجتمعنا فی الجامع یوم الجمعة فی بدء مقدمنا فأداروا أمر الإمامة وذکروا کثرة اختلاف الناس فیها، فدخلت على سیدی علیه السلام فأعلمته خوض الناس فیه، فتبسَّمَ علیه السلام ثم قال:

... الامام البدر المنیر والسراج الزاهر والنور الساطع والنجم الهادی فی غیاهب الدجى وأجواز البلدان والقفار ولجج البحار الامام الماء العذب على الظماء والدال على الهدى والمنجی من الردى الامام النارعلى الیفاع الحارّ لمن اصطلى به والدّلیل فی المَهالِک مَن فارقهُ فَهالک الامام السحاب الماطر والغیث الهاطل والشمس المضیئة والسماء الظلیلة والأرض البسیطة والعین الغزیرة والغدیر والروضة...

 

... امام، ماه منور، چراغ روشنی بخش، نور تابنده، ستارۀ هدایت در اعماق ظلمت‌ها و گذرگاه‌ها و بیابان‌ها و ژرفای دریاها است امام برای تشنگان هدایت آب شیرین و گوارا است. و در مواقع بلا و گرفتاری نجات بخش و پناه دهنده است. امام در بیابان‌های داغ و ظلمانی مشعل هدایت کسانی است که از او پناه می‌جویند

امام در ورطۀ فلاکت و هلاکت.  راهنمای بی بدیل انسان‌هاست. هرکس از مسیر هدایت امام خارج شود، قطعاً در مهلکه گمراهی، هلاک خواهد شد. امام، ابر باران‌زا، زمین سرسبز از باران، خورشید فروزان، آسمان سایه گستر، زمین پهناور و چشمۀ همیشه جوشان است.

 

چـگونه از تو نگیـرم نجـات فـــردا را؟

خدا براى همین‏‌ها سوایتان کرده است.

.

با عرض تسلیت شهادت غریبانۀ ثامن‌الحجج حضرت علی بن موسی‌الرضا علیه آلاف التحیة والثناء، امیدوارم از قرائت زیارت جامعۀ کبیره، امین الله و یا زیارت خاصۀ حضرتش غافل نمانیم.

 

پ.ن: الکافی /ج1/ص 199 -200

عرض تعزیت و تسلیت

قال رسول الله صلی‌الله علیه وآله:

لِکُلِّ شَیْ‌ءٍ أساسٌ وَأساسُ الإِسْلامِ حُبُّنا أهْلَ البَیْتِ.

هر چیزی اساس و پایه‌ای دارد و اساس اسلام، محبت ما اهل بیت است.

 ***   ***   ***

شهادت جانسوز رسول گرامی اسلام حضرت خاتم النبییّن محمد مصطفی صلی‌الله‌ علیه وآله وسلم وشهادت سبط اکبر پیامبر حضرت امام حسن مجتبی علیه آلاف تحیة والثناء به پیروان و رهروان حقیقی آل طاها تعزیت و تسلیت باد.

 

پ.ن: کافی، جلد دوم صفحه ۴۵

دختر اراده و نشاط

هر روز 12 ساعت حرف زدن و کار کردن در دمای 48 درجه سانتیگراد عراق، البته که می‌تواند خستگی داشته باشد، ملال داشته باشد، درد و رنج و از پا افتادگی هم داشته باشد. اما وقتی راهت را بشناسی، پیشوایت را بشناسی و به راهت ایمان داشته باشی، وقتی آرمان‌هایت مقدس باشد، جهانی باشد، آسمانی باشد و تو به تحقق آرمان‌هایت یقین داشته باشی، دیگر شبانه روز هم که درگیر کار و تلاش باشی کسالت و خستگی معنا ندارد.

حالا اگر لابلای باورهایت، یاوران آگاه‌تر، داناتر و شاداب‌تر از خودت را هم ببینی که حدیث پایداری و عشق را با زبانی زیباتر و رساتر از تو در آن سوی مرزها روایت می‌کنند؛ دیگر نه فقط خسته و درمانده نمی‌شوی بلکه با نشاط دوچندان صحنه‌ را می‌آرایی و به راهت ادامه می‌دهی. فایل را ببینید:

 

 

 

پ.ن: چه‌قدر فاصله است بین فرهنگ انتظار با خواسته‌های سخیف جریان زن، زندگی آزادی و چه‌قدر فرق دارند زنان تمدن‌ساز و زنان هوس‌باز!!

 

افتخار خدمت

خادم الحسین بودن

با تأیید رسمی عتبۀ علویه و تولیت حرم مولا امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام

مستقر در صحن و سرای حضرت فاطمۀ زهرا سلام الله علیها

رزق و روزی مرأت در اربعین امسال بود.

15 شبانه روز خدمت برنامه‌ریزی شده  در بخش اسکان آقایان، راهنمایی زائران، یاری رساندن به گمشدگان، رسیدگی به مشکلات زائران ایرانی و نظافت صحن مطهر، مجموعه‌ای از وظایف خادمین بود که امسال افتخار انجامش را داشتیم.

***   ***   ***

پ.ن:

1. در بارگاه ملکوتی امیر مؤمنان و حرم قدسی اباعبدالله الحسین علیهم السلام نایب الزیاره دوستان و همراهان عزیز وبلاگی بودم.
2. مشاهدۀ انبوهی از اشک‎‌های شوق انگیز و احساسات رشک‌برانگیز، دیدن انبوهی از لطف‌ها، زیبایی‌ها، همدلی‌ها، مشوق‌ها، کرامات، شایستگی‌ها و توجّهات ناب و تاپ در هریک از بخش‌های خدماتی، ارمغان دل‌های پاک زائران عارف و دلسوخته‌ای بود که گرد ملال و خستگی را از جسم و جان خادمان می‌زدود و اشتیاق خدمت‌رسانی‌ ما را دوچندان می‌کرد.

 

سفر عشق (7)

جاده و جابر!

مهمان بودن در خانۀ چهار سرهنگ بازنشسته ارتش سابق عراق، برای ما خیلی عبرت آموز بود. از این جهت که یک نمونۀ عینی از تحولات فردی و دگردیسی شخصیتی آدم‌ها را در اختیار داشتیم و دانستیم که انسان‌ها چگونه می‌توانند در طول زندگی و در مسیر تحولات شخصیتی خود، انتخابگر باشند، چگونه می‌توانند به انتخاب برسند و چه راهی را انتخاب کنند. دیدیم که هر انسانی می‌تواند در صیرورت حیات یا بی‌تفاوت باشد و بازیچه! یا تأثیرگذار باشد و بازیگر!

سه میزبان ما در خانۀ محقر روستایی، از کسانی بودند که به گفتۀ خودشان هم حکومت ظالمانه و جنگ‌طلبانه صدام را تجربه کرده بودند، هم دستخوش حوادث کور و فتنه‌های به ظاهر حق‌طلبانه، شده بودند و هم توانستند با استعانت از حضرت حق، راه صحیح را از ناصحیح باز شناسند و اگرچه دیرهنگام، اما خدا را شاکر بودند که فرصت یافتند ادامه عمر را به جبران اشتباهات قدم بردارند.

مصاعد میگفت، عکس‌های نظامی‌گری و جیش مقتدا صدر را به این دلیل روی طاقچۀ خانه‌ گذاشته اند تا گذشتۀ خود را فراموش نکنند و یادشان باشد که چه بوده‌اند، از کجا آمده‌اند و به کجا باید بروند.

بعد از خداخافظی به جاده زدیم. این آخرین روز پیاده روی بود که تا شب باید به کربلا برسیم. جاده بسیار شلوغ است و هرچه به دوراهی حله -طویرج نزدیک‌تر می‌شویم جمعیت فشرده‌تر و پیاده روی سخت‌تر می‌شود...

در جادۀ حلّه به سمت کربلا، مرد 34 سالۀ لاغر اندامی با عارضۀ «کلاب فوت» یا همان پاچنبری، همراه با همسر و فرزند هشت ساله‌اش در شلوغی جمعیت راهی کربلا بودند و تند و بی وقفه، جاده را می‌پیمودند... هرچند پاهایش از مچ خم شده بود و سخت و غیر عادی راه می‌رفت، اما استیل حرکتی و چهرۀ مصمم و شال عزایی که عالمانه به سرش بسته بود، نشان از این داشت که آدم معلول و درمانده‌ای نیست که نیاز به یاری این و آن داشته باشد...!

وسوسه شدم تا مقداری از راه را همراهی‌اش کنم و از او در بارۀ خودش، وضعیت پاهایش و چرایی حضورش در پیاده‌روی بپرسم. اما برای این که مبادا ناراحت شود، دنبال فرصتی بودم که باب آشنایی و صحبت از طرف ایشان باز شود...  :)

ترفندها کارساز بود و بالاخره قفل زبانش به سمت ما باز شد. اول در بارۀ خودم پرسید و بعد هم در بارۀ شیعیان و رابطۀ شیعه و سنی در ایران سئوالاتی کرد. منم مختصر اطلاعاتی که داشتم برایش گفتم. اما، ایرانی بودن و گویش نصفه نیمه عربی ما برایش غنیمتی بود تا آن چه دوست داشت در بارۀ ایران و آب و هوای کشورمان و شهرهای قم، مشهد، اصفهان، شیراز و شاهچراغ بداند، از ما بپرسد. ماهم بحمدالله کم نگذاشتیم و آنچه از بلاد و بلد، بلد بودیم به ارمغانش دادیم و ذوق و شوقش را مضاعف کردیم... و حالا نوبت جابر بود که پاسخ سئوالات ما را بدهد.

او گفت: زیارت اربعین میراث پدر و اجدادش است که هرساله پیاده یا سواره به کربلا می‌رفتند. هر دو پایش مادرزادی ناقص بوده. اما، یازده سال متوالی در چنین روزهایی با همین پای از مچ خمیده شده و با قوتی لایموت، مسافر این جاده است!

جابر، با دو برادر دیگرش یک شرکت حمل و نقل جاده‌ای دارند که درآمد زندگی آن‌ها را تأمین می‌کند. اما در ایام اربعین، یک چهارم از اتوبوس‌ها، ون ها و تریلی های اتاق دار شرکت را به تردد رایگان زائران و جابجایی مسافران کربلا اختصاص می‌دهند.

جابر تحصیلات عالیه هم دارد و به قول همسرش مخ کامپیوتر است که ظاهراً در عراق یک برند محسوب می‌شود. جابر، به صورت مستقل یک مؤسسۀ مردم نهاد (N.G.O ) در حمایت از معلولان حسی بی‌بضاعت را هم شخصاً مدیریت می‌کند...

 وضعیتش واقعاً حیرت آور بود. هرچه فکر کردم تا بفهمم این راه طولانی را چرا و برای دریافت چه مدال و نشانه‌ای می‌پوید و چه منافعی را در این مسیر می‌جوید؟ دلیل کاسبکارانه‌ای پیدا نکردم.

از لب ها و صدایش فهمیدم تشنه است. یک لیوان شربت لیمو (با شربت آبلیمو فرق می‌کند) برایش گرفتم تا جرعه‌ای بنوشد. اما او ابا داشت. چون تصمیم گرفته بود در طول مسیر، جز به حد ضرورت، غذایی نخورد و آبی ننوشد. فقط از باب ادب و برای این که دستم را پس نزند، به اندازۀ نمی از شربت لیمو را نوشید و بقیه را به فرزندش داد!!

15 کیلومتر مانده بود تا کربلا و جابر دو روز و اندی بود که آب و غذا نخورده بود. فقط با چند دانه خرمای عراقی راه را همچنان طی می‌کرد و زیر لب ذکر می‌گفت... به حال و هوای جابر و به عشق و ارادتش و به همسر صبور و پسر نازنین 8 ساله‌اش عباس، واقعاً غبطه خوردم...

خواستیم از جابر جدا شویم. فوراً دستم را چسبید و گفت کجا؟

گفتم برای راحتی شما و این‌که به خاطر ما در معذوریت نباشید.

گفت ما راحتیم.

بعد آدرس یک موکب و شماره تلفن خودش را برایم نوشت و گفت حالا برای جدا شدن مانعی نیست. اما قول بده کربلا همدیگر را ببینیم.

جابر و خانواده‌اش باید تا بعداز ظهر به کربلا می رسیدند. اما ما تا شب فرصت داشتیم و لازم بود کمی به افراد گروه استراحت بدهیم و این از اقتضائات سفرهای گروهی است که باید حواسمون به همه باشد و مخصوصاً هوای افراد ضعیف‌تر را داشته باشیم.

شب هنگام به کربلا رسیدیم... کربلا آن شب با تمام شب‌های سال تفاوت داشت. کربلا در شب‌ها و روزهای منتهی به اربعین قیامت است. فقط شور است و شعور و شعر که با صدای فریاد انسان‌های شیفته و شیدا در قاب تقدیس اهل ایمان می‌درخشد و روشنایی و نور را به جهان نوید می‌دهد...

 

پ.ن: امسال، افتخار خادمی زائران اربعین نصیبم شده. همین یکی دو روز آینده باید بروم با کلی کارهای بر زمین مانده که مثل همیشه در دقیقه نود انجام می‌شود. از این جهت انتشار دو قسمت آخر یادداشت‌های سفر احتمالاً امکان پذیر نیست.

 

+ اگر قابل باشم به یاد دوستان و همراهان عزیز وبلاگی خواهم بود... لطفاً حلال بفرمایید. ان شاءالله به امید دیدار تا بعد از اربعین.