خوش بخت ها

 

خوشبختی فقط آسایش و راحتی نیست. خوشبختی فقط برخوردار بودن از رفاه و ثروت و آسودگی نیست.

خوشبختی یعنی وظیفه شناسی. یعنی پیشبرد زندگی بر اساس ادب و اخلاق. یعنی تاب آوردن در پیچ و خم زندگی و شاکر بودن در سرد و گرم روزگار. خوشبختی یعنی انسان در رابطه اش با خود، با خدا و با انسان ها، صبوری کند و از مرز اخلاق و معرفت خارج نشود. خوشبختی یعنی این که گفتار و رفتار و اندیشۀ ما سازنده باشد و سوزنده نباشد. خوشبختی یعنی استمرار شادی و عطوفت بین همسران، فرزندان، خویشان، نزدیکان و همکیشان...

انسانِ خدامحور، همیشه می دَود دنبال بهانه ای تا دلی را برُباید. می کوشد ترانه ای بسُراید تا غمی را  از سینه ای بزُداید و می کوشد تا گره ای از کار فرو بسته ای بگشاید. چنین انسانی چه بانوی خانه دار باشد یا مرد کارزار، همواره بر خرس خستگی می تازد، اما خود را در میدان زندگی نمی بازد...

و این، ویژگی همسران خوشبخت است که ساز زندگی را با نوای بندگی می نوازند و از حادثه های خوش و ناخوش برای خود و آیندگان قصه های شیرین می سازند...

+ برای زوج های جوان و همراهان عزیز وبلاگی آرزوی سلامتی و خوشبختی دارم.

++ سایۀ مهرتان بلند و جاذبه های زندگی تان مؤمنانه و شادمانه باد.

++++++

عید سعید مبعث رسول گرامی اسلام، پیامبر، نور و رحمت و عدالت و اخلاق، مبارکتون باشه. بیایید قول بدهیم همدیگر رو دعا کنیم...

 

عاشقانه های ما 💚🌹🌹

موج موج غزل می‌سرایم برایت،

از صلیب صداقت صدایت

و از حدیث حادثۀ چشم‌هایت..

                تقدیم به عاشقانه ترین شعر زندگی‌ام،  همسرم

   

+ ولنتابن، دل‌خوشی بچه قرتی هاست. عاشقانه‌های ما در تقویم ماه و سال نمی‌گنجد!

پ.ن:

1. به همین سادگی می‌شود زندگی را ساخت.
2. گاهی یک پیامک عاشقانه، یک لبخند صمیمانه و یا اهدای یک شاخۀ گل به همسرتون می‌تواند افق زندگی شما را زیبا تر و لحظه‌های با هم بودنتان را شاداب‌تر کند. شما را به خدا محبت‌تان را از همدیگر دریغ نکنید... 

راهپیمایی ۲۲ بهمن بدون لب تاپ!

چندروزی سفر بودم. قرار داشتم مثل دیروز برگردم تهران و مثلاً ساعت ۷ شب برسم خونه تا آماده باشم برای گلبانگ تکبیر. اما با این که عجله کردم نزدیک بود از قافله جا بمونم. یعنی وقتی رسیدم داخل پارکینگ فقط ۵ دقیقه مونده بود به ساعت ۹ که فی الفور خودمو به پشت بام رسوندم و بحمدالله ختم به خیر گذشت :))
اما شتاب و عجله ام در حرکت باعث شد که لب تاپ مبارک رو خونهٔ مامان عزیز جا گذاشتم... البته خدارو شکر، جاش محفوظه! اما برای من که حتی، پاسخ به کامنت ها رو هم عادت ندارم با گوشی همراه بنویسم؛ قطعاً پست گذاشتن بدون لب تاپ برام می شود ناممکن!!

 

اما حدیث راهپیمایی:
راهپیمایی امروز بسیار بسیار با شکوه و حماسی بود. هم از نظر حجم و محتوا خیلی دلچسب و دشمن کُش بود و هم زیبایی هایش موج می زد. حتی جلوه های ویژه اش هم آن قدر در اوج بود که می شود یک دنیا مطلب در باره اش نوشت. فقط حیف که بدون لب تاپ سواد نوشتن ندارم‌

+ خواستم بگم که علی رغم میلم، تا رسیدن به لب تاپ، از نوشتن محرومم...

پ.ن: با گوشت و پوست و خونم درک کردم که وابسته بودن بسیار مذموم است، حتی اگر به یک دستگاه لب تاپ ارزشمند و پر از اطلاعات باشد :))

 

تکبیر برای تطهیر...

امسال ساعت 21 شامگاه 21 بهمن، از بام خانه‌ام ایران، تکبیر ها را عاشقانه‌تر، شادمانه‌تر و توفنده‌تر سر خواهم داد، با این نیت و با این هدف که تطهیر کند فضای تنفسی کشورم را و شستشو دهد سر و روی وطنم را و معطر سازد جان و تن فرهنگ اسلامی‌ام را.  همون فضایی که اراذل و اوباش، طهارت  و پاکی اش را  لکه دار کرده اند و شیفتگان هرزگی حریم حرمتش را دریده‌اند، و قمه کشان عنود، کوچه و خیابانش را با قاذوراتِ کلامی و رفتاری آلوده و ملوّث کرده‌اند

************************

در جمهوری اسلامی بیشترین خدمت‌ها و پیشرفت‌ها از ناحیۀ شخص رهبری عزیز بوده و بیشترین عظمت‌ها و افتخارات هم به برکت عزم و ارادۀ ایشان برای این کشور رقم خورده است! اما متأسفانه پیکان تهاجم ها و دشمنی ها نیز همیشه متوجه شخص ایشان بوده و متأسفانه کودتاچیان اخیر هم، بیشترین هجمه ها و گستاخی ها را به شخص ایشان نسبت می‌دادند... که من به عنوان یک شهروند، از این فرهنگ احمقانه واقعاً شرمسارم. اما انگار در قاموس مبارزات حق و باطل، این بدعت ناروا نهادینه شده است و انگار این نتیجۀ محتومِ رسالتِ همۀ انبیاء، اولیاء و رهبران الهی از عیسی و موسی و ابراهیم تا محمد (صلی الله علیه وآلۀ و سلم) است که هر کس عادل تر، پاک تر، دلسوزتر، خدوم تر، الهی‌تر و جهانی‌تر باشد، سهم دشنامش بیشتر است و باید بی مهری‌های بیشتری را از قومش ببیند و جور و جفای بیشتری را بپذیرد و صبر و برباری و رأفت بیشتری داشته باشد.

با این نسق، انقلاب اسلامی نیز از این قاعده نمی تواند مستثنی باشد. چرا ؟ چون تفکر ولایت فقیه در  نهضت امام خمینی (ره)  نیز استمرار حرکت انبیاء است و خامنه ای عزیز هم ادامه دهندۀ راه همان مکتب و مرام و وظیفه است که گفته اند: هرکه در این بزم مقرب تر است جام بلا بیشترش می‌دهند// هرکه بود طالب دیدار دوست، آبِ دمِ نیشترش می‌دهند. اما این نیز می‌گذرد و روسیاهی مثل همیشه به ذغال بدخواهان می‌ماند.

 

پ.ن: وعدۀ ما جمعه شب 21 بهمن بر بام خانه ها و صبح شنبه 22 در خیابان های مسیر راهپیمایی.

 

وقتی اراذل و اوباش یقین افزا می شوند!

من همیشه هوادار انقلاب و طرفدار نظام بودم و به خاطر وفاداری ام به نهضت امام خمینی و ارادتم به شخصیت هوشمند رهبری، همیشه در هر برنامه ای که مربوط به اصل انقلاب و کلیت نظام بوده، متعهدانه شرکت می کردم. (مثل برنامه های دهه فجر، 9 دی، تکبیر شامگاه 21 بهمن، راهپیمایی 22 بهمن، روز قدس، مراسم ارتحال امام خمینی رحمت الله علیه و...)

اما از وقتی که یک سری اراذل و اوباش با تحریک آمریکا و انگلیس و وهابی های متعفن، مقابل نظام ایستادند و پای منافقین بی عاطفه و تروریست های آدمکش را به کشور باز کردند، اعتقادم به انقلاب و شخص رهبری واقعاً دوچندان شد. چرا؟ چون وقتی دیدم تعدادی رئیس جمهور، نخست وزیر و وزیر امورخارجه کشورهای غربی شخصاً علیه ما دست به کار شده و تمام امکانات مالی، تبلیغی، سیاسی و رسانه ای خود را علیه ما به میدان آورده اند! و وقتی دیدم سران دنیای استکبار، هرچه منافق و اپوزیسیونِ چپ و راست و تجزیه طلب و برانداز و سلطنت طلب و وطن فروش و غارتگر را علیه ما اجیر کرده اند، بیشتر به حقانیت نظام پی بردم. مخصوصاً وقتی دیدم به جای استفاده از ادبیات متعارف در اعتراضات سیاسی، فقط از حربۀ دروغ، شایعه، هرزگی، تهمت، هتک حرمت، ناسزاگویی، جنایت، تخریب و آدم کشی استفاده می کنند، یقینم به خیانت شون و به حقانیت و مظلومیت نظام و رهبرم واقعاً چندچندان شد.

در آخر هم وقتی دیدم بعد از آن همه قتل و غارت و آتش زدن ها و بعد از آن همه خسارت که  به دین و فرهنگ و ادب این مردم وارد کردند، باز هم به این مقدار بسنده نکردند و در یک بی حیایی آشکار، شعور ملت را نادیده گرفتند و به صورت فرمایشی یک زن‌نمای قسی القلبِ جلاد و بدسابقه و بدترکیب را بعنوان رئیس جمهور برای مردم ایران انتخاب کردند، فهمیدم که هرچه ارادت دارم باید پای رهبرم و شهیدان عزیز بریزم و هرچه خشم و نفرت دارم باید به پیشانی دولت های آمریکایی و اروپایی بکوبم! چون این جانیان بالفطره، ملت ایران را بلانسبت آن قدر احمق و بی شعور فرض کردند که این قدر وقیحانه برایش تصمیم سازی و تصمیم گیری می کنند!!

و من به همین دلیل بود که باورم شد دشمنان نظام و مخالفان جمهوری اسلامی نه آدم درست و حسابی در چنته دارند و نه برای ایرانی ها بیش از این ارزش و احترام قائل هستند!

 

+ این بدبخت ها حتی به عقلشان نرسید که حداقل یک مخالف دانش آموخته را برای همراه کردن افکار عمومی پیشنهاد بدهند.. این جا بود که مطمئن شدم دشمن در کینه ورزی و عنادش با جمهوری اسلامی ایران هیچ وقت موفق نخواهد شد. فقط عِرض خود می بَرَد و زحمت ما می دارد :(

ما مرد کارزاریم...

این سرود انقلابی را که با سبک و سیاق دانش آموزی اجرا شده خیلی دوست دارم. ترانه اش بن مایۀ غیرت و سلحشوری دارد و در حال و هوای دفاع مقدس سروده شده. از لابلای آهنگش هنوز بوی اخلاص و صلابت و صیانت می تراود و به نظرم صدای دل نشین بچه هایی که سرود را اجرا کردند، بعد از گذشت قریب 40 سال هنوز شاداب و با طراوت است...

به شنیدنش می ارزد. این جا

 

+ پاسخ شادمانه و خاطره انگیزی بود به کودک درونم در آغاز چهل و چهارمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران...

 

پ.ن: به رغم بدخواهان جمهوری اسلامی، به رغم میل تروریست های صهیونیست، به رغم تلاش آدم کش های داخلی و خلاصه برخلاف تبلیغات رسانه های انگلیسی و سعودی، امسال در برنامه های دهه فجر و در راهپیمایی 22 بهمن، عاشقانه تر و پرانرژی تر از همیشه شرکت می کنم... ان شاءالله.

یک جملۀ کلیشه ای!

در عصر تکثر سلایق و علایق، هر عقیده و مرامی می تواند قابل شنیدن باشد، می تواند معتقدانی و منتقدانی داشته باشد، حتی می تواند شنیدن عقاید گوناگون، قابل تحمل هم باشد، اما، لزوماً قابل احترام نخواهد بود...

به عبارتی دیگر، من حق ندارم به عقیدۀ کسی توهین کنم. حتی اگر عقیده اش از نظر من باطل باشد. من اجازه ندارم فکر و اعتقاد کسی را به سخره بگیرم، حتی اگر افکارش نزد من مردود باشد. من حتی حق ندارم مزاحم عقیده و اندیشۀ کسی باشم. اما... اما وظیفه هم ندارم که به هر عقیده ای احترام بگذارم. وظیفۀ من، فقط این است که کسی را به دلیل افکارش بی احترامی نکنم و او را به خاطر عقایدش آزار ندهم.

بنابراین، این که می گویند «باید به عقاید دیگران احترام بگذاریم» به نظر من حرف درستی نیست. عقیدۀ و نظر هرکس برای خودش محترم است. اما ما وظیفه نداریم به هر فکر و عقیده ای احترام بگذاریم. همان طور که دیگران هم مجبور نیستند به عقاید ما احترام بگذارند. فقط در این باره وظیفه داریم که اعتقادات همدیگر را صبورانه بشنویم و به نظرات و افکار دیگران بی احترامی نکنیم.

البته این موضوع فقط در حوزۀ اندیشه و تفکرات نظری قابل تعمیم است. اما در بُعد اجرا و رویکرد عملی، هر اقدامی طبیعتاً تابع قوانین مدنی و قوانین حقوقی هر جامعه ای است. و صد البته، حد و حدود آزادی رفتار و الزامات عملی هر فکر و اندیشه ای را قوانین همان کشوری مشخص می کند که در آن زندگی می کنیم... بر این اساس، انسان ها نیز تا جایی احترام دارند که خود مرتکب حرمت شکنی نشوند و به حقوق دیگران تعدّی نکنند.

با این صغرا و کبرا می شود گفت:

هر انسانی، با هر عقیده ای می تواند قابل احترام باشد. اما هر عقیده ای بدون توجه به شخصیت انسان قابل احترام نیست...

 

پ.ن: امروز کلی حرف زدم تا به مدیر محترم یک دبیرستان غیر انتفاعی بفهمانم که این جملۀ کلیشه ای، یک حربۀ سکولاریزه شده است که در قالب آموزه های لیبرالیسم سیاسی برای ایرانی ها دیکته کرده اند تا مردم را نسبت به اعتلای فرهنگ خود منفعل کنند. در حالی که حکومت های لیبرال دموکراسی غرب، خود به آن چه برای ما دیکته کرده اند، پایبند نیستند.

 

رشد تورم در بازارِ براندازی!!

امروز گپ و گفتی داشتم با یکی از این انقلابی های هشتگی که خیر سرش وکیل پایه یک است و دست بر قضا توی این دوسه ماه گذشه وکیل تعیینی یکی از این براندازان غارتگر هم بوده که البته موکلش به دوسال حبس و پرداخت خسارت محکوم شده.

این آقای وکیل هروقت منو می بینه، دوست داره بحث سیاسی کنه. منم تا وقتی بحث او جدی و رسمی و مبنایی باشه پایه ام. اما وقتی مزاح و مغلطه و سرِکاری باشه، فقط گوش می کنم و جوابشو مثل خودش سرِکاری میدم.

امروز توی دادگاه تجدید نظر دیدمش. هنوز درحال سلام و احوالپرسی بودیم که رفت سراغ قیمت مرغ و سکه و دلار... آقای وکیل شورشی سر حرف مفت رو با این سئوال باز کرد که چرا قیمت ها هر روز بالاتر می ره، چرا نرخ ارز هر روز بیشتر از روز قبل میشه، چرا بازار ثبات نداره؟ چرا رشد تورم این قدر بالاست؟

بهش گفتم معلومه از نرخ رشد تورم خودتون خبر نداری!

گفت چه طور؟

گفتمش این نرخ رشد رو با تورم جهندۀ وعده های خودتون مقایسه کن، اونوقت می فهمی یعنی چی! طفلکی یه مکثی کرد و گفت منظورت چیه؟

گفتمش شما وعده دادین دو روز دیگه جمهوری اسلامی سقوط میکنه. اما دیدین که سقوط نکرد، مدتش رو یهو 14 روز اضافه کردین و گفتین دوهفتۀ دیگه! دو هفته هم تموم شد و نظام سقوط نکرد، باز دوهفته رو تا دوماه دیگه بردین بالا! بعد هم که دوماه رفت و نظام سقوط نکرد، به مردم وعده دوساله و سه ساله دادین. می دانی این یعنی چی؟ یعنی ظرف تقریباً دو ماه، به اندازه 1100 روز رشد تورم داشتین! حالا با این رشد جهشی بگو ببینم، نرخ تورم در اقتصاد ما بالاتره یا نرخ رشد دروغ های شما؟!

آقای برانداز! لطفاً یا وعده ندین به مردم، یا سر حرف تون بایستین... خدا رو شکر میکنم که اقتصاد مملکت دست شما نیست!!

 

دو کتاب از شهید آوینی

اگر می خواهد ماهیت تمدنی غرب را خوبِ خوب بشناسید و چهرۀ واقعی آمریکا و اروپا را آن گونه که هست ببینید، اگر می خواهید ارزش رویارویی با غرب را بفهمید؛ اگر می خواهید هزینۀ بی تفاوتی در برابر جنایت های آمریکا و اروپا را لمس کنید، اگر مایلید به عظمت انقلاب اسلامی و به عظمت معمار انقلاب پی ببرید و اگر دوست دارید منطق سختی های دوران رهبری خامنه ای عزیز را درک کنید؛ اول کتاب «توسعه و مبانی تمدن غرب» و بعد از آن کتاب «آغازی بر یک پایان» را بخوانید...

به عبارت دیگر، هرکس این دو کتاب از شهید آوینی عزیز را بخواند، بلاشک انقلاب اسلامی را بهترین فرصت و بهترین زمینه برای آماده سازی مقدمات ظهور حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف می داند و آن وقت لحظه ای در مبارزه با سطله گری آمریکا تردید نخواهد کرد!

 

پ.ن:

1. می گویند: کتاب خوب را خوب بخوانید! و من بر مبنای همین توصیه زیبا، این دو کتاب را یک بار سال ها پیش و یک بار هم در روزهای برفی هفتۀ گذشته خواندم.
2. متن این دو کتاب اگرچه به شیوۀ روزنامه نگاری سال های دهه 60 نوشته شده، اما ادبیات نگارشی آن هنوز رسا، با طراوت و دل نشین است