زیر درخت تعقّل...

یک روز در باغ تخیّل، زیر درخت تعقل آرمیده بودم. ناگهان مردی از قبیلۀ فرهاد، با نگاه شیرین، اقلیم سکوتم را شکست و باروی تشویش و تحیّرم را فرو ریخت... فی‌الفور دست ادب روی سینه نهادم و به شکرانۀ احسانش، بیتی از خواجۀ شیراز برایش خواندم:

•  ساقیا لطف نمودی قدحت پر می باد
• که به تدبیر تو تشویش خمار آخر شد

او نیز لبخندی گشود و دل سرگشته‌ام را با نگاهش ربود و فرمود:

• حکایت لب شیرین کلام فرهاد است
• شکنج طره لیلی مقام مجنون است 

اما من، همچان سر در جیب تفکر، عرضه داشتم:

• چگونه شاد شود اندرونِ غمگینم؟
• به اختیار، که از اختیار بیرون است.

در دم جوابم داد:

• سخن ز حد مَبر ای محتسب که مستی من
• نه از پیاله خورشید و خم گردون است

پس رائحه‌ای خوش، مشام جانم را نواخت و خیلی زود تسخیر کلامش شدم و گفتم:

• دلم بجو که قدت همچو سرو، دلجوی است
• سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است
• ز دورِ باده به جان، راحتی رسان ساقی
• که رنجِ خاطرم از جورِ دورِ گردون است

آنگاه دستم را به محبت گرفت و گفت برخیز که وقت شکفتن است، مجال خفتن و گفتن و شنفتن نیست...

از خواب برخاستم، دیدم که دیگر پای اختیارم، در اختیارم نیست...

 

+ تعبیر خواب نمیدانم. هرکس چیزی می داند، کلامی به یادگار بنگارد.

 

پ.ن: خدا قبول کند، در زیارت کریمۀ اهل بیت حضرت فاطمۀ معصومه سلام الله علیها نایب‌الزیاره و دعاگوی همراهان وبلاگی بودم.