https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
کاش همچون حضرت عبدالعظیم حسنی سلام الله علیه در بطن و متن حوادث زندگی ما نیز مسیحا نفسی می بود تا سایه روشنِ عقاید ما را می شُنود، تا پیدا و پنهان کلام ما را می آزمود و با تیغ ترشیح و تنقیح خویش، کژراهه ها، بیراهه ها و پیراهه ها را از پندار و گفتار ما می زدود...
پ.ن: توفیق درک حضور چهار امام معصوم، گوارای وجودش
پ.ن: فریاد ما در راهپیمایی روز قدس، نشاان خشم مقدس ما علیه غاصبان صهیونیست و صهیونیزم غاصب است. اما کاش بودیم و کاش می شد که می بودیم تا در کنار فرزندان فلسطین از اولین قبله گاه جهان اسلام با جانمان و خونمان دفاع کنیم....
قدس عزیز، صبح ظفر نزدیک است # فریاد مظلومیتت را می شنوم، منتظر باش و # مقتدر بمان
برای امیر مؤمنان و مولای متقیان (2)
علی جان، افسوس که چاهِ غیرتِ زمین، هنوز از آهِ غُربتِ تو غمگین است و حلقه های عمیقش سوگنامۀ تنهایی تو را می سرایند. دردا که گوهر «لو کُشِفَ الغِطای» تو هنوز در ظرفِ تَنگ زمان نمی گنجد و خاکیان نیز در انعکاس فریاد عدالت تو درمانده و شرمسارند!
ای جان پیامبر، جا دارد که بشریت از غربت تو همیشه بنالد و تا ابد اشک غم ببارد و سزاوار است که خاکیان نیز در عزای تو غمگنانه بِگریَند و در دوزخ دنیای بی تو، شرمگینانه بسوزند و در خرابۀ تباهی و سیاهی خویش، بلولند و ذلیلانه بر خاشاکِ خاک بخسبند...!!
برای امیر مؤمنان علی علیه السلام (1)
ای مظلوم عالم؛ با ما بگو که آن شب و در آن فجر پر غوغا، در سجدۀ آخرین نماز خود، چه دیدی و به صمیمیتِ کدامین نگاه چشم دوختی؟ با ما بگو که در تَرنّم عاشقانۀ آخرین قنوتِ همیشه گشاده ات، بر بام تمنای کدامین نیاز ایستادی؟ و در خضوعِ رکوعِ عرش پیمایت، در آن سپیده دم انتظار، به کدامین صدا دل باختی که نمازِ صبحِ قُرب را با تبسّمِ شامِ وصل، در تشهد خونین سحرگاهی به سلام و تحیّت نشستی؟!
ای امیر عدالت؛ بازی قضا با تو چه کرد؟ و بارقۀ تقدیر چگونه درخشید که ندای ارجعی را آن سان شتابان و با پیشانی گلگون لبیکِ اجابت گفتی و مشتاقانه در مقام رضایت پروردگارت آرام گرفتی؟!
خدایا؛ به میمنت انوار رمضان و به آنات حسن انگیز سحرگاهان و به برکت دعای بیداردلان و بیدارگران، دفتر تقدیر مرا به اِرتضای لطف خویش تحریر کن و گرۀ تقصیرم را با عطایِ واسعۀ خویش بگشا...
+ میلاد کریم اهل بیت، حضرت امام حسن مجتبی علیه افضل صلوات المصلّین مبارک باد.
++ لطفاً در این شب با برکت، مرآت بینوا را هم بر سفرۀ دعای خیرتان مهمان کنید.
آه از کوفۀ مکافات؛ آه از این دشتستان چند چهره! آه از شهر شیعیان دنیا پرست! شهر فقیهان خاموش، شهر قبیله های دین فروش، شهر عالمان مُذَبذَب، شهر «اَشباهُ الرِّجال و لا رِجال...!» شهر خیزش های بی دوام و ریزش های مدام. وای بر کوفه؛ شهر مردانِ مرعوب و سردمداران فتنه و آشوب...
وای بر کوفه! شهر غصّه های جانگزای علی! شهر علی و کوچه های تنهایی اش! شهر یتیم نوازی امیرِ درد آشنا. شهر خلوتِ شب های علی با خدا!
آه از کوفه؛ شهر امیرِ بی یاور و دل های دیر باور؛ شهر موش های کور و گوش های کر! شهر قبیله های تزویر و زر! آه از کوفه، شهر گوشزد های مکرّرِ علی برای امروز و فردای ما...
پ.ن 1- هنوز هم آثار بی وفایی و چندچهرگی را در فرهنگ قساوت و فلاکت محله های کوفه می شود دید.
پ.ن 2- مقامات منسوب به پیامبران و امامان در مسجد کوفه را باور دارم. اما من فقط در سفر اول اعمال مربوط به مقامات را به جای آوردم. بعد از آن هربار به مسجد کوفه رفتم. بعد از زیارت مرقد جناب هانی و مسلم و مختار و بعد از یک وقوف کوتاه در مقامات، ترجیحاً تا وقت نماز ظهر و عصر، وقتم را نزدیک محراب مسجد (محل ضربت خوردن مولا) پر کردم.
صیرورت تکاملی انسان در جهاد تقابلی، همیشه در جایگاه شیخوخیت و انتصار به بار نمی نشیند. گاهی با طعم بَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ و در لباس تنگدستی و انکسار، افتخار می آفریند.
پ.ن:
ای یگانۀ دوران؛ مهدی جان!
تو، وجاهتِ حاجتِ هر تمنایی! تو شکوهِ قبلۀ قبیلۀ مایی. ای جادۀ همیشۀ رجاء و التجای ما؛ کاش می دانستم کجایی تا به گونه ای دیگر بخوانمت: «لیت شعری این استقرت بک النوی»
جهان را در انتظار بعثتی دوباره می بینم. یا صاحب الزمان ادرکنی
استخفاف فکر و استضعاف خِرَد،
دو ویژگی بودند و دو امتیاز، در روزگار قحطی اندیشه - در عصر جاهلیت انسان!
و زخم مأیوس زمان با نگاه سرخ انتظار، تنها رونده ای بود که در جست و جوی جرعه ای نجابت و اجابت،
زمین را می نَوردید و وادیه ها را می کاوید!
اما کمی آن سوتر، در صحرای خشک حجاز - در جبل النور،
چشمه ای از زلال ایمان بود که می جوشید و می تراوید.
و آنجا، کاروانسالار بعثت - سرمست از بادۀ الست،
سروش جاودانۀ بیداری و خیزش را بر بلندای سقف عطش می سرود!
آن روز، در عصر حاکمیت تیغ و توحّش و جهل، بی هماننده ترین اشارت سبز رسول نور؛ محمد -صلی الله علیه و آله-
در اولین کلام، خواندن بود و آموختن،
و دیدند و دیدیم که در ضرب آهنگِ کلام وحی،
برای رهایی انسان در همۀ عصرها و نسل ها، کلامی نهفته بود از جنس خورشید...که فرمود:
بخوان...! خدا را بخوان...! همیشه بخوان...!
بخوان و بخوان و بخوان: اقرأ بسم ربک الذی خلق
عرض تبریک و شادباش بر پیروان محمد و محبان آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین
پ.ن: دل نوشته
دیروز با چند نفر شاعر، ویراستار ادبی، نویسنده، تحلیل گر تاریخ اسلام، دو نفرطلبه، چندنفر اهل رسانه و معدودی از فارغ التحصیلان دانشگاه امام صادق گعده ای داشتیم. در آن جمع پیشنهاد شد، در پنج دقیقه زمان یک قطعه ادبی با مضمون و مفهوم منسجم بنویسیم که در آن از واژه های درد، درمان، زخم، نماز و بهشت استفاده شده باشد... دو نفر نویسنده و یک شاعر پیشکسوت هم قرار شد دستنوشته ها را داوری کنند.
پنج نفر از حاضران پیشاپیش بنده را بعنوان برنده معرفی کردند، دونفر هم که از قبل بنده رو می شناختند، پیشداوری ان ها را تأیید کردند... ... مسابقه شروع شد، من هم قطعه ای تقدیم کردم و متأسفانه برنده شدم. :))
به نظرم خواندنش خالی از لطف نیست. بخوانیدش.
