پاسخ:
درود بر آقامهدی عزیز،
وقتی دست تضرع به پیشگاه یک پیشوای الهی بلند می
کنیم و ادرکنی میگوییم، یعنی تقاضای التجاء و درخواست پناه جویی داریم!
و این یعنی که ما امام را نقطۀ اتکاء حقیقی برای
نجات و هدایت خود می دانیم و جزء او به کسی امید نداریم...
ادرکنی به معنای درک کردن از نوع فارسی نیست، که اگر این بود، اونوقت دچار زیرواژه هایی می شدیم که با هیچ منطقی سازگاری ندارد. لذا معنایی که ما در فارسی به عنوان معادل ادرکنی قرار
می دهیم همان است که در برخی ترجمه ها آمده. یعنی مرا دریاب. اما می دانید که بسیاری
از واژه های اصیل قرآن و حدیث، در زبان های غیر عربی ترجمه ناپذیرند. به همین جهت
معتقدیم که ترجمه های موجود قرآن و ادعیه، نوعاً از سر ناچاری و فقط برای تقریب به
ذهن است.
بنابراین، سئوال جنابعالی که فرمودید ما باید امام را درک کنیم یا امام
ما را درک کند؟ به خودی خود منتفی است، چون ترجمه ادرکنی، مساوی با درک کردن رایج در زبان فارسی نیست، مخصوصاً از طرف امام.
اما معطوف به بخش اول سئوالتون: طبیعی است که نیاز اصلی از طرف ماست. امام به خودی خود به ما نیاز
ندارد، امام مأمور نجات و هدایت ماست و انتظار دارد که ما طالب هدایت و کمال باشیم. از این رو، اگر ما دست نیاز به سوی امام -بعنوان ناجی
و هدایتگر- دراز کردیم، امام هم بعنوان هادی و نجات بخش، لطف و عنایتش را از ما
دریغ نخواهد کرد. بقول حافظ:
طبیب عشق مسیحا دم است و مشفق، لیک
چو درد در تو نبیند که را دوا بکند.
مع الوصف، ادرکنی یعنی، مرا دریاب، یعنی دست
بیعتم را بپذیر و نجاتم بده، یعنی من، خلأء ظهورت را حس می کنم و به بودنت نیاز دارم، یعنی به من عنایت کن و ...
و حرف آخر این که به حسب
ادعیه و روایت های معتبر، ادرکنی را خود حضرت در دعای فرج به ما آموخته است: الغوث،
الغوث، الغوث، ادرکنی، ادرکنی، ادرکنی...
ببخشید زیاده گویی بنده را.
وقتی میگیم ادرکنی دقیقا از امام زمان چه چیزی انتظار داریم؟ وظیفه ایشونه مارو درک کنه یا وظیفه ما هست که ایشون رو درک کنیم؟