به خاطر گل روی خانم های محجّبه.

 

از تجربه های مکرر زندگی این است که هر خانم محجّبه ای باید به ازای هر ساعت حجاب گذاشتن و بیرون از خانه بودن، در بازگشت به خانه حداقل سه چهار دقیقه برای آراستگی سر و موی خود وقت بگذارد. وگرنه کم کم هنر سلیقه داشتن را فراموش می کند و به احتمال زیاد از چشم همسرش می افتد... 

 

+ می دانم که این ها برای خانم های فرهیخته ای که این جا را می خوانند، توضیح واضحات است. اما مطمئنم که گفتن و دوباره شنیدنش خالی از لطف نیست.

 

+ منظور از آراستگی، لزوماً آرایش کردن نیست. منظورم در حد شستن، شانه زدن و مرتب سازی موی سر است.

 

پ.ن: تجربه های زندگی را بر اساس مشاهدات عینی و با اتکاء به نمونه ها و مستندات شغلی خودم می نویسم که متأسفانه ارزان به دست نیامده است...

در توفان قضا و قدر

سه سال قبل، بابای دوستم در بیمارستان شیراز بستری بود. حال بسیار ناخوشی داشت و نفس های آخر را می کشید. اما این دوست عزیز که تک پسر خانواده و عاشق باباش بود به خاطر ایام امتحانات دانشگاه امکان رسیدگی به پدر را نداشت. برایم پیامک زد و مشورت خواست که بر سر دوراهی پدر و دانشگاه چه کند؟ برایش نوشتم:

 

یقیناً، دقت ناقص من به قامت بلند مشق عشق شما قد نمی دهد! و گوشِ هوشِ من صدای سکوت نفس های جا مانده در سینۀ پدر را نمی شنود! اما می دانم که کشتیِ مُرادِ مردانِ روزگار، در توفانِ قضا و قدر، جز بر ساحل رضایت پدر پهلو نمی گیرد! سعادتمند باشی و سرافراز و از نگاه رضایت او بهره مند...

 

دخترک...

دخترک قامت طوبای مروت می دید

ولی از قافلۀ غربت و غم می نالید

جگرش داغ و دلش لرزان بود

پشتِ آسودگیِ ظاهر خود پنهان بود

مادر حوصله کم کم به زبان آمد و گفت:

مثل یک سایۀ همرنگ در آرامش شب،

گوشۀ مرحمت چشم سحر پنهان باش.

مثل یک باغ پر از لاله و گل،

همه جا محتشم و پاک و تمیز، همه جا شادان باش

دخترک رفت به فردا گل لبخند فروخت.

پای دیوار دعا آمد و با کوله ای از جنس نیاز

از هیاهوی حریفان گریخت،

سر سجادۀ ایمان به تکاپو ایستاد

پای هر نغمه و آواز و ندا 

 نه فقط غنچۀ لبخند نشاند.

بلکه با حوصلۀ تیغ خرد،

بند تقدیر به سرپنجۀ تدبیر گشود

و در آن عصر غم انگیز و غم اندود، چه زود،

شاخۀ خشم خزان بود که با دست مدارا شکست

و غم از سینۀ فردای زمستان زدود...

 

+ تمثییل شعرگونه ای بود از یک ماجرای حقیقی برای دختری که به خاطر فقر خانواده تن به ازدواج نمی داد. اما با نصیحت های مشفقانۀ یکی از همسایگان، با اعتماد به نفس و تحصیلاتی که داشت بر عقدۀ فقر فائق آمد و خانۀ بخت خویش را به زیبایی آراست.

پ.ن: عهد کردم که دگر شعر نگویم هرگز ...... جز همین امشب و فرداشب و شب های دگر :)