شرارت، اعتراض، ندامت، خودیابی!

با عرض پوزش از خانم های محترم! چندتایی بلاگر خانم را می شناسم که به دلیل ناکامی و شکست در همسریابی و به دلیل تنگناهای زندگی مجردی، تصمیم گرفتند به صف معترضین قلم به دست فضای مجازی بپیوندند و با نوشتن یادداشت های معترضانه، عقده هایشان را سر حکومت خالی کنند. یکی از این خانم ها می گفت معلم و اهل قلم است و در همین چندروز گذشته از طریق یک ویدئوی آموزشی آموخته است که چگونه راست و دروغ را به هم ببافند و چند کلامی از بی عداتی و ناکارآمدی علیه حکومت بنویسد تا به قول استادش بتوانند این همه جنایت و غارت های وحشیانه را به نفع دشمنان این مرز و بوم لاپوشانی کنند. جالب این جاست که این خانم محترم حاضر نبود به هیچ قیمتی بپذیرد که راه عقده گشایی و جبران ناکامی های زندگی اش این نیست که آشوب ها، غارت ها، جنایت ها و خون های ریخته شده را وجاهت ببخشند! اما وقتی فهمید دو نفر از دوستانش از ادامۀ کار جا زده اند و فلان لیدر شورشی هم از ایران گریخته، بی درنگ نوشته هایش را حذف کرد و حالا به قول خودش در کنج خانۀ بابا روزۀ سکوت گرفته است.

و جالب تر این که تا قبل از این ماجرا هیچ کس نمی توانست به این نویسندۀ محترم فمنیست و دوستانش بفهماند که دلیل مجرد ماندنشون، زیاده خواهی خودشون و خانواده هایشون بوده، نه حکومت! اما حالا، به جای جوسازی و شرارت، شخصاً تصمیم به جبران گرفته و می خواهد تفکرات گذشته اش را اصلاح و ناکامی هایش را به شادکامی تبدیل کند.

 

+ به نظرم، این روحیۀ بازیابی و خودیابی در اکثر افراد ایرانی وجود دارد که وقتی می فهمند دچار لغزش شده اند و کسانی دارند از وجود آن ها به نفع جریان های ناسالم سیاسی سوء استفاده می کنند، فوراً برائت می جویند و به مسیر صحیح بر می گردند...

 

پ.ن: بنده به سهم خودم بیداری و شجاعت این خانم محترم را تحسین می کنم و برای دوخانم دیگر آرزوی موفقیت دارم. امیدوارم باز هم شاهد چنین رویکردی در آتش بیاران معرکه آشوب ها و شرارت ها باشیم.