https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
خدایا، نماز من هیچ گاه نیاز تو نیست.
اما نیاز من، همیشه به رنگ نماز است.
خدایا، بی نیازم مکن...
پ.ن:
1. وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ ۚ وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِینَ
2. میان عاشق و معشوق فرق بسیار است
چو یار ناز نماید شما نیاز کنید... (حافظ)
بعداً نوشت: بسیار سپاسگزارم از خانم لیلا خدایار که متن این یادداشت را در وبلاگ خودشون به زیور عکس نوشته آراستند. اینجا
از شانزده سالگی دعای فرج را می خواندم. اما هیچ وقت معنای حقیقی «و ضاقت الارض و منعت السماء» را نمی فهمیدم و هیچ گاه مصداق واقعی این عبارت را درک نمی کردم. اما با شیوع بیماری کرونا و محدودیت های ناشی از آن، هم سایۀ مرگبار «و ضاقتِ الارض» را دیدم و هم مصیبت غمبار «و مُنِعَت السّماء» را چشیدم. خدایا، فریادرسِ درماندگان زمین را برسان.
+ در روزگار حاکمان زر و زور و تزویر که از بالا و پائین آنها تباهی و سیاهی می زاید، راه های گریز به سوی نور همچنان گشوده است. فَفرّوا اِلی الله.
پ.ن: نمی دانم این اشتباه از کی و چگونه په وجود آمده است که دعای «اللّهم کُن لِولیّک الحُجة بن الحَسن...» را دعای فرج نامیدند. در حالیکه دعای فرج همان است که با «الهی عظم البلاء شروع می شود» و گزینۀ اول به دعای سلامتی امام زمان معروف است.
تشکر می کنم از خانم سماواتی منفرد که با ابتکار اولیۀ وبلاگ اعتکاف دل، بنده را به این چالش دعوت فرمودند. اما من خدمت ایشون عرض کردم که اگر نوشته ام چنگی به دل نزد به خوبی خودشون ببخشند.
***
پر واضح است که من هم دوست دارم همیشه حال خوبی داشته باشم و این را برای ادامۀ زندگی یک ضرورت می دانم. البته بگم که حال خوب داشتن خیلی هم سخت نیست. اما پناه بردن به شادی های کاذب و لودگی و لوس بازی های غفلت آور را هم برای خوب کردن حالم مفید نمی دانم. به نظر من این ها اگرچه موقتاً تسکین دهنده هستند، اما یه جورایی پناه بردن به این ها را خارج از شئون زندگی آدم های مسئولیت پذیر می دانم.
استدلال من این است که وقتی دلیلی برای ناراحت بودن و عصبانیت و دلتنگی و دلمردگی خودمون داریم، قطعاً در کنار این دلایل، راه های مناسبی هم برای خوش حال بودن و حال خوش داشتن خواهیم داشت. اما هرکس به اقتضای فهم و سلیقه ای که دارد، برای خوب کردن حال خودش، روشی را انتخاب می کند، بعضی ها با مشغول کردن خود به کارهای ارزشی، بعضی ها با گوش کردن آهنگ های مورد علاقه، بعضی ها با نوشیدن یک فنجان قهوه یا چای داغ، یکی هم با قدم زدن زیر درختان باغ، یکی با لذت بردن از طبیعت، یکی با شنیدن پند و اندرز و نصیحت و عده ای هم با سرگرمی به شعر و موسیقی برای تغییر وضعیت.
خب طبیعیه که من هم مثل خیلی ها به خاطر نابسامانی های اجتماعی و ناملایمات زندگی، گاهی اوقات فضای دلم سنگین و محزون می شود و یا از شنیدن برخی حوادث خونبار و ناگوار برای مردم مظلوم و بی گناه جهان اسلام و حتی برای مردم کشورهای غیر اسلامی دچار آزردگی خاطر می شوم. پس مسلم است که در چنین شرایطی نیاز به بازسازی روحی و تقویت فکری دارم.
من در چنین مواقعی خیلی زود خودم را ریکاوری می کنم و افکارم را در برابر اخبار و حوادث منفی بایکوت نمی کنم. کاری که انجام میدهم خیلی آسان، کم هزینه و سهل الوصول است. فرقی هم نمی کند که در خانه باشم یا بیرون از خانه یا داخل اتوبوس یا مترو و یا هرجای دیگر...
کاری که انجام می دهم این است که بلافاصله هدست و گوشی همراهم را واسطه می کنم برای شنیدن یک قطعه از تلاوت های زیبای قرآن با آوای خوشِ قاری حنجره طلایی یعنی استاد عبدالباسط، یا با صوت محزون اما دلنواز استاد منشاوی و یا با تلاوت خوب و نازنین استاد مصطفی اسماعیل. جالب است بدانید که صدا و تلاوت هرکدام از این قاری ها به تناسب حال ناخوشی که بر من عارض می شود، متفاوت است و اثر آنی و مستقیم دارد.
باور بفرمایید با شنیدن چند دقیقه از این تلاوت ها ششدانگ حالم مشحون از نشاط و شادابی و انرژی می شود. گویی که انگار نه غصه ای داشتم و نه ملالی در کار بوده. یعنی جوری حالم خوش می شود که قادرم فکر و عزم و اراده ام را در هر میدانی وارد کار و کارزار کنم...
پ.ن: نام بردن از سه قاری معروف در این پست، به معنای نادیده انگاشتن محبوبیت بقیۀ قاریان معزز ایرانی و غیر ایرانی نیست. به قول منطقیون: اثبات شیء نفی ما عدا نمی کند. دلیل علاقه ام این است که از بچگی، اول به عبدالباسط و در مرتبۀ دوم به منشاوی علاقه داشتم و اخیراً هم به برخی تلاوت های مصطفی اسماعیل علاقمند شدم. البته در بخش ترتیل با صدای قاریان بیشتری مأنوسم...
خدایا، به وادی غربتم بینداز تا تو را بیابم و در بیابان تنهایی رهایم کن تا خودت انیس و مونس و پناهم باشی
خدایا، غمخانۀ خلوت و ویرانه‌ای را می‌خواهم که گَرد نخوت و رخوتم را بریزد و فقر و فاقه‌ای را می‌جویم که نوای بینوایی‌ام را در پردۀ بی نیازی‌ات بنوازم.
******
دولت فقر خدایا به من ارزانی دار
کاین کرامت سبب حشمت و تمکین من است.
+++
یَا صاحِبَ کُلِّ غَرِیبٍ، یَا مُونِسَ کُلِّ وَحِیدٍ، یَا مَلْجَأَ کُلِّ طَرِیدٍ، یَا مَأْوىٰ کُلِّ شَرِیدٍ..... یَا مُغْنِىَ الْبَائِسِ الْفَقِیرِ...
پ.ن:
اگر معنی اضطرار را در سطحی بالاتر از نیازهای پیش پا افتاده می فهمیدیم، اگر درد حقیقی خویش را خوب می شناختیم و اگر از جایگاه یک جامعۀ مضطر، استغاثه می کردیم. قطعاً وضع امروز ما این نبود و جمعه های انتظارمان با حسرت خالی از ظهور نمی گذشت و امروز، در انتظار رخداد بزرگ عالم شعار ناپایدار و بدون پیکار نمی دادیم.
اگر مفهوم غیبت را جهانی تر می فهمیدیم و سطح فهم خود را تا درک درد بی دردی های خود ارتقاء می دادیم، الآن به جای خواندن دعای فرج، شاهد عصر ظهور بودیم و بوی عطر حضور مهدی صاحب الزمان علیه السلام را از کوی و برزن این دیار استشمام می کردیم...
خدایا، تا کی باید جمعه های انتظارمان را بی ظهور منجی عالم، با واژه های سیاهِ غصه و غم بر صفحۀ ناکامی روزگارمان بنگاریم؟
خدایا صبح امیدمان را با طلوع خورشید قائم آل محمد نورانی بفرما...
مولایَ یا مولایَ أَنْتَ الْهَادِی وَ أَنَا الضَّالُّ وَ هَلْ یَرْحَمُ الضَّالَّ إِلاَّ الْهَادِی
خدایا، پیکِ هدایتت را در مسیرِ اندیشه و اراده ام بنشان، تا حفره های هولناکِ تباهی را نشانم دهد و در لحظه های ناامیدی و پریشانی، چراغ هدایتم باشد...
***
سالک از نور هدایت ببرد راه به دوست
که به جایی نرسد گر به ضلالت برود..
پ.ن:
امیدوارم عرفۀ بسیار خوب و روح بخشی نصیبتون بشه و به انجام آعمال آن موفق باشید...
یک اینفوگرافی نغز و پر مغز هم هدیه به شما از:
پ.ن: التماس دعا... اگر یادتان بود و باران گرفت دعایی به حال بیابان کنید.
با درماندگی دست های نیاز چه باید کرد؟
و با لنگی پای عطش تا کجا می توان دوید؟
.
.
.
یارب از ابر هدایت برسان بارانی...
