https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
انتخاب و گرایش های رفتاری انسان، اگر مبتنی بر معیارهای الهی باشد، حتماً ارزشمند و سازنده است و می تواند مستوجب تحسین و تبریک باشد. اما انتخاب های مغایر با ارزش های الهی، حتی اگر نتیجۀ مطالعه و کاوش های عقلی هم باشد، از نظر من تعالی بخش و ارزشمند نیست و نمی تواند قابل تمجید و ستایش باشد...
+ انسان ها همه حق انتخاب دارند. اما هرکس باید نتیجۀ انتخابش را بپذیرد و پاسخگوی انتخابش باشد...
پ.ن: بداهه نویسی :)
با عرض پوزش از خانم های محترم! چندتایی بلاگر خانم را می شناسم که به دلیل ناکامی و شکست در همسریابی و به دلیل تنگناهای زندگی مجردی، تصمیم گرفتند به صف معترضین قلم به دست فضای مجازی بپیوندند و با نوشتن یادداشت های معترضانه، عقده هایشان را سر حکومت خالی کنند. یکی از این خانم ها می گفت معلم و اهل قلم است و در همین چندروز گذشته از طریق یک ویدئوی آموزشی آموخته است که چگونه راست و دروغ را به هم ببافند و چند کلامی از بی عداتی و ناکارآمدی علیه حکومت بنویسد تا به قول استادش بتوانند این همه جنایت و غارت های وحشیانه را به نفع دشمنان این مرز و بوم لاپوشانی کنند. جالب این جاست که این خانم محترم حاضر نبود به هیچ قیمتی بپذیرد که راه عقده گشایی و جبران ناکامی های زندگی اش این نیست که آشوب ها، غارت ها، جنایت ها و خون های ریخته شده را وجاهت ببخشند! اما وقتی فهمید دو نفر از دوستانش از ادامۀ کار جا زده اند و فلان لیدر شورشی هم از ایران گریخته، بی درنگ نوشته هایش را حذف کرد و حالا به قول خودش در کنج خانۀ بابا روزۀ سکوت گرفته است.
و جالب تر این که تا قبل از این ماجرا هیچ کس نمی توانست به این نویسندۀ محترم فمنیست و دوستانش بفهماند که دلیل مجرد ماندنشون، زیاده خواهی خودشون و خانواده هایشون بوده، نه حکومت! اما حالا، به جای جوسازی و شرارت، شخصاً تصمیم به جبران گرفته و می خواهد تفکرات گذشته اش را اصلاح و ناکامی هایش را به شادکامی تبدیل کند.
+ به نظرم، این روحیۀ بازیابی و خودیابی در اکثر افراد ایرانی وجود دارد که وقتی می فهمند دچار لغزش شده اند و کسانی دارند از وجود آن ها به نفع جریان های ناسالم سیاسی سوء استفاده می کنند، فوراً برائت می جویند و به مسیر صحیح بر می گردند...
پ.ن: بنده به سهم خودم بیداری و شجاعت این خانم محترم را تحسین می کنم و برای دوخانم دیگر آرزوی موفقیت دارم. امیدوارم باز هم شاهد چنین رویکردی در آتش بیاران معرکه آشوب ها و شرارت ها باشیم.
بگو مگو ها و آشوب های اخیر نشان از این دارد که جامعه دچار دوقطبی موافق و مخالف شده و خانواده ها و فامیل و همسایه به جان هم افتاده اند. پسر در مقابل پدر، برادر در مقابل برادر، دوست در مقابل دوست و همسایه در مقابل همسایه قرار گرفته و در سطحی بالاتر جامعه به شکاف سیاسی و اعتقادی گرفتار شده است...
و کیست که نداند نتیجۀ این انشقاق سیاسی و اعتقادی، علیه امنیت ملی کشور و به نفع اهداف سیاسی و افتصادی بیگانگان خواهد بود...
+ خدا کند آنهایی که تحریک به مبارزه می شوند، حداقل یک واحد الفبای مبارزه را خوانده باشند و بدانند که نباید دین و اخلاق و شرافت و انسجام ملی خود را و آرامش و امنیت وطن مادری شان را ناشیانه به نفع بیگانگان مصادره کنند...
کاری که آشوب گران و آدم کش ها در این چند شب گذشته انجام دادند، نتیجه اش برای ملت ما این ها بود:
اما چیزی که در حوادث این روزها مغفول و مفقود بود و اصلاً دیده نشد، یک چیز بود:
+ کاش مصلحت سنجی را خوب بلد بودیم. کاش موقع شناس بودیم. کاش اهل تشخیص بودیم و خیرخواه و بدخواه خودمون را بهتر می شناختیم. کاش در عصر رسانه های رنگارنگ و در روزگار فتنه و نیرنگ، راه صحیح اعتراض کردن را بلد می شدیم، کاش راه صحیح مطالبه گری را می آموختیم و فریب بی بی سی فارسی و سعودی و منافقین و کومله های خون آشام را نمی خوردیم...کاش اجازه نمی دادیم، خواسته های به حق مان دستاویز مطامع دشمنان شود...
خدایا ما را ببخش که باز هم زمستان تمام شد و روسیاهی به ذغال رفتار ما ماند!
گاهی وقت ها، رفتار اشتباه یک عنصر سیاسی و اجرایی در درون حاکمیت، می تواند سبب رنجش و مآلاً موجب بی اعتمادی بخشی از جامعه به حکومت شود. در چنین مواردی معمولاً تنها راه کاهش آلام دردهای مردم و جلب اعتماد دو باره آن ها این است که به تناسب موضوع، یکی از مسئولان سیاسی یا اجرایی رسماً از فرد یا خانوادۀ رنج دیده و یا از شهروندان مورد نظر دل جویی کند. در واقع، دل جویی کردن در عالم سیاست، یا برای کاهش رنجی است که از ناحیۀ مسئولان متوجه شخص و جامعه شده، یا برای جلب اعتماد عمومی و اطمینان شهروندان به دستگاه سیاسی و حاکمیتی است.
اما این نوع دل جویی کردن یا عذرخواهی سیاسی حاکمان از مردم، تا سه دهۀ پیش، به استناد بعضی فیلم ها، سریال ها و برخی روایت ها فقط در حکومت هایی مرسوم بود که پیرواعتقادات بودا یا شینتو بودند (مثل چین، کره و ژاپن) یعنی در سایر حکومت های جهان مرسوم نبود که مسئولان حکومتی به خاطر ضعف یا اشتباه عملکرد خود از شهروندان شان عذرخواهی کنند.
بر این اساس، در تاریخ حکومت های دنیا نمونه ای نداریم که پادشاه یا رئیس جمهور کشوری بابت اشتباه عوامل حکومتی، از کسی یا از خانواده ای عذرخواهی کرده باشد. فقط در دهه های اخیر است که به شیوه دیپلماتیک، معدودی دولت ها به طور تلویحی و حساب شده، از دولت دیگر عذرخواهی کرده اند. اما، مصداق عذرخواهی از شهروندان را یا کلاً نداریم و یا آن قدر نادر و کمرنگ است که اصلاً به حساب نمی آید.
اما در جمهوری اسلامی شاهد دو رویکرد متضاد و نا همگن در این زمینه هستیم که یکی کریمانه و مبتنی بر اخلاق است و دیگری موذیانه و مبتنی بر نفاق...
مورد اول، موقعی بود که امام خمینی رحمة الله علیه بعد ازاهمال کاری ها، کج روی ها و بوروکراسی های دولت خائن بنی صدر و تردید افکنی های او و هم کیشانش نسبت به دفاع مقدس، از خانوادۀ عزیز شهدا عذرخواهی کردند...
مورد دوم، اهمال کاری ها، کجروی ها، اختلاس ها، سوءاستفاده ها، سوءمدیریت ها، تبعیض ها، خیانت ها، اختلاف افکنی ها و وادادگی بعضی دولتمردان، روحانیون و منتخبان ملت در سال های 70 تا 99 بود که نه تنها هیچ مقام سیاسی و هیچ مسئول اجرایی از بابت آن عذر خواهی نکرد، بلکه در پاسخ به مطالبات مردم، فرافکنی فرمودند و دهان کجی به مردم دادند...
مورد سوم، واقعۀ مشکوک همین روزهای اخیر بود که اگرچه اصل موضوع هنوز در هاله ای از ابهام است، اما، مقامات اصلی کشور، بالاتر از حد لالیگا :) نسبت به آن واکنش نشان دادند و دو قبضه وچند قبضه از خانوادۀ مورد نظر دل جویی کردند. مثلاً رئیس قوۀ مجریه شخصاً با خانوادۀ متوفی تماس می گیرد و با آن ها ابراز همدردی می کند و همزمان به وزیر کشور دستور پیگیری موضوع را می دهد، محسنی اژیه رئیس قوۀ قضاییه هم ضمن ابراز همدردی با خانواده امینی، به پزشک قانونی و به واحدهای قضایی تحت امر خود دستور پیگیری تا حصول نتیجه را می دهد و رئیس مجلس هم به نوبۀ خود در صحن علنی مجلس رسماً پیام دلجویی و همدردی را قرائت می کند و کمیته حقیقت یاب را برای بررسی موضوع تشکیل می دهد...
اما من این ها را نگفتم که بخواهم کسی را ستایش یا کسی را تبرئه کنم. فقط از این باب مطرح کردم که بگویم: در همۀ کشور ها وقتی یک مقام مسئول درجۀ دوم یا سوم دولتی بابت یک حادثه عمد یا غیر عمد از شهروندان عذرخواهی می کند، ماجرا خاتمه می یابد. اما در حادثۀ اخیر با این که این موضوع ربط وثیقی با شخص رؤسای سه قوه ندارد، اما می بینم که تمام ارکان سیاسی، قضایی و اجرایی نظام در بالاترین سطح ممکن که در تاریخ حکومت های دنیا بی سابقه است، وارد ماجرا شده و رسماٌ به نفع خانوادۀ متوفی اعلام موضع می کنند، اما انگار شرایط اینجا با همۀ عالم فرق می کند. انگار هنوز عده ای دایۀ مهربان تر از مادر و کاسۀ داغ تر از آش هستند که بی مهابا و بی هیچ منطق حقوقی همچنان بر طبل خشونت ها، غارت ها، کشتارها و خسارت ها می کوبند! و این چیزی نیست الا این که ثابت می کند این افراد و آشوبگران خیابانی، داغدار مهسا امینی نیستند، بلکه فقط از او بهانه ای ساخته اند برای منافع سیاسی بیگانگان و برای حذف قرآن و آموزه های اسلام از این کشور...
اما، گاهی وقت ها ته دلم صدای وسوسه ای را می شنوم که می گوید: بگذاریم چند روزی هم این کوملۀ تجزیه طلب، این منافقین آدم کش، این سلطنت طلبان عیاش و این تکفیری های خون آشام بیایند و چند صباحی بر سرنوشت ما مسلط شوند؛ تا شاید یک سری آدم های ساده لوح و نمک نشناس، قدر آزادی و امنیت را بدانند و یاد بگیرند که روی دیوار هر ولگرد بیگانه پرستی یادگاری ننویسند و به دسیسۀ هر سلبریتی خودفروخته ای، امنیت و آرامش خودشون را به تاراج ندهند..... اما من می دانم و شما هم خوب می دانید که عِرق ملی و غیرت دینی ما چنین تجربه ای را نه می پسندد و نه اجازه می دهد!
خوب است دو نکتۀ کاربردی را از قرآن بیاموزیم که هر خبری را بدون سند از هر فاسق دریوزه ای نپذیریم و حرف هایی را بر زبان برانیم که به راستی و درستی آن یقین داشته باشیم:
تإسف دارم برای کسانی که هر خبری را بدون تحقیق می پذیرند و کورکورانه به آن واکنش نشان می دهند،
تإسف دارم برای کسانی که ندانسته و نشناخته وارد گودی می شوند که صفر تا صد منافعش نصیب بیگانگان می شود.
در حیرتم از جماعتی که دم از هوشمندی و ذکاوت می زنند، اما، در میدان مسابقه، پرچم کشورشان را به نفع بیگانگان به آتش می کشند.
پ.ن:
+ ان شاءالله اگر زائر اربعین شدم، نایب الزیاره و دعاگوی دوستان و همراهان وبلاگی خواهم بود.
پ.ن: برای اوضاع عراق هم دعا کنید. امیدوارم شرایطش هرچه زودتر بهبود پیدا کند و ملت عراق روزهای خوشی را تجربه کنند...
در سفر اربعین باید شیفته و شیدا باشی تا خرس خستگی به سراغت نیاید. باید اشتیاق داشته باشی تا هیولای ترس و پریشان حالی بر سر راهت سبز نشود. در پیاده روی اربعین باید از خود رها باشی و آمادۀ بلا باشی تا شمیم زیارت، مشام جانت را بنوازد و عطش اشتیاقت را فزون تر کند...
****
خدایا، در اربعین دلدادگی و عطش، قدم های ارادتم را به یاد زنان و کودکانی بر می دارم که سفر عشق را با پاهای پر از تاول تا خط پایان دویدند و پایان خط را به قدم های قیادت ما سپردند...
خدایا، در جادۀ جدّ و جهد، مددی کن که راه را گم نکنم...
در انحراف و گمراهی مقتدا صدر تردیدی نداشتم. اما با حرکت آشوبگرانه امروز او در بغداد و برهم زدن امنیت عراق در روزهای منتهی به اربعین، یقین کردم که او نه شعور سیاسی دارد، نه دلسوز مردم است، نه مرجعیت دینی عراق را می فهمد و نه شهامت حضور در میدان مبارزه را دارد. بلکه او خرمهره شهرت طلبی است که تحت اراده و نفوذ انگلیس، عربستان و رژیم صهیونیستی، مأموریت نا امنی و تاراج کشورش را بر عهده داشته است.
به نظرم اعلام کناره گیری او از سیاست نیز، بهانه ای برای ادامۀ ناامنی ها و برای فرار از مسئولیت آشوب هاست...
از آموزه های پیاده روی اربعین این است که در مسیر حرکت عاشقانۀ زائران، پاک ترین رفتارها در روابط انسانی ظهور و بروز می یابد و ناب ترین جلوه های زندگی مؤمنانه به نمایش گذاشته می شود.
این ویژگی، در شرایطی که سبک زندگی غربی، فرهنگ ها را احاطه کرده، نشان از این دارد که امکان خروج از هژمونی حاکم بر جهان برای مسلمانان فراهم است و ملت های اسلامی می توانند بر ضد بردگی فرهنگی و استحمار نوین بشورند و خود را از قید و بند مدرنیسم بی روح رها کنند و مآلاً زمینه ساز تمدن بزرگ اسلامی باشند...
