ولیدۀ شیطان و دروغ تکراری

دقیقاً بعد از یک سال رسانه‌های صهیونیستی دوباره دست به کار شدند و فضای مجازی عبری زبان و عربی زبان را پر کردند از این دروغ تکراری و شاخدار که:
«نیروهای ارتش اسرائیل یک پرچم نازی، یک تندیس هیتلر و یک کتاب با صلیب شکسته را از خانه‌ای‌ در جنوب لبنان پیدا کردند»

دروغی که سال گذشته همین روزها عیناً به خانۀ یکی از ساکنان غزه نسبت داده بودند و حالا دارند به حزب‌الله لبنان نسبت می‌دهند.

در واقع صهیونیست‌ها با این خبر دروغ دارند القا می‌کنند که «هدف حزب الله در راستای مرام هیتلر است یعنی نابودی یهودیان»

 

البته ما این را قبول داریم که تلاش جبهۀ اسلام بر نابودی رژیم غاصب صهیونیستی تأکید دارد، اما نه با نماد هیتلر و نه با شعار نازیسم؛ بلکه فقط بر اساس آموزه‌های دینی که معتقدیم این فرقۀ ملعون و گردنکش و ولیدۀ شیطان دشمن دین و انسانیت است و باید از بین برود...

+ شیعه در بیان عقیده‌اش هیچ ترسی ندارد و برای جهاد مقدس‌ خود از تمسک به نماد‌های بیگانه بی نیاز است.

 

+ به امید نابودی هرچه سریع‌تر رژیم غاصب صهیونیستی و آمریکای مستکبر...

همپای مقاومت.

 لاله بوی می نوشین بشنید از دم صبح

داغِ دل بود به امید دوا بازآمد...

حس و حال این روزهایم:

- آه می‌کشم، اندوه دارم، اما نا امید و نگران نیستم.

+ خوشبینم، بیش‌تر از قبل. امیدوارم، بیشتر از همیشه.

 

برکت این روزهای ما این است که از جهاد مردم غزه و لبنان غافل نیستیم. خدا قبول کند ساعاتی از روزهای ما دارد در خدمت مظلومان مقاومت می‌گذرد...

مقیم حلقه ذکر است دل بدان امید

که حلقه‌ای ز سر زلف یار بگشاید

 

پ.ن: بیت‌ها از جناب حافظ.

من و عذاب وجدان

سخن درست بگویم نمی‌توانم دید 

که مِی خورند حریفان و من نِظاره کنم

معطوف به  این و این هرماه به اندازه بضاعتم مقداری کمک مالی برای مردم مظلوم غزه و فلسطین تقدیم می‌کردم. اما اخیراً به این نتیجه رسیدم که حجم آسیب‌ها زیاد است و این مقدار کمک‌ چندان کارساز نیست. به همین دلیل کلی عذاب وجدان ‌گرفتم.

این که ما چرا در آرامش و سلامت باشیم و اونها هر روز زخم‌های زندگی‌شان بیشتر شود، چرا این قدر قطره‌ چکانی کمک می‌کنیم؟ چرا باید حزب الله و سید حسن نصرالله تمام قد پای کار باشند و من و امثال من نه؟ چرا امثال یحیی سنوار و افراد مقاومت، زیر بمباران‌های وحشتناک بدون غذا و دارو باشند و ما در ناز و نعمت باشیم؟ این‌ها سئوال‌هایی بود که وجدانم را آزار می‌داد و گاهی بدجور عذاب وجدان می‌گرفتم.

با خودم می‌گفتم مگر اسلام اونها با اسلام من فرق دارد؟ مگر خدای اونها با خدای من یکی نیست؟ مگر خون من از خون اونها رنگین‌تره؟ اگر به خاطر بی تفاوتی من و اگر به خاطر کم توجهی من خدای نکرده رژیم غاصب صهیونیستی پیروز بشه، اونوقت چه جور می‌تونم جواب خدا را بدهم؟ آیا می‌تونم در برابر قرآن و عترت پاسخگو باشم؟ آیا دلیل قانع کننده‌ای دارم؟ آیا می‌تونم در حضور پیامبر و ائمۀ معصومین بگم که مردم غزه سنی‌اند ومن شیعه‌ام؟ آیا امام زمان چنین عذری را از من می‌پذیرد؟ آیا واقعاً شیعه بودن من کافیست و می‌تونه منو از عقوبت الهی نجات بده؟ والله که نه!

خلاصه به این نتیجه رسیدم که اگر به اندازۀ یک اپسیلون کوتاهی کنم و کاری که از من و خانواده‌ام برمیاد انجامش ندهم و یا با تأخیر انجام بدهم؛ قطعاَ در قتل عام زنان و کودکان غزه، در گرسنگی‌شان، در زیر آوار موندشان، در جنایت وحشیانۀ صهیونیست‌ها و در بمباران‌های لبنان شریک جُرم خواهم بود.

به همین دلیل، بعد از فتوای رهبری و مراجع تقلید دربارۀ کمک به مردم لبنان و غزه، تصمیم گرفتم از تمام ظرفیت و اعتبارم در این راه استفاده کنم. همون موقع به یک تصمیم جدی رسیدم و اول از خودم و همسرم شروع کردم:

1. حجم کمک‌های ماهانه‌ام را اضافه کردم. (تقریباً سه برابر قبل)
2. خدارو شکر، بین بستگان، همکاران، همسایگان، دوستان و بعضی دانشجویان و دانش‌آموزان یه نموره اعتبار و مقبولیت دارم. با خودم گفتم بهتره از این آبرو و اعتبار که خدا عنایت کرده استفاده کنم. دونفری شروع کردیم به پیغام و پسغام و تشویق و ترغیب دوست و آشنا (تلفنی و حضوری) مسیر کمک‌ها را هم به سمت دفتر وجوهات نهاد رهبری سوق دادیم.
3. همسربانوی محترم هم مقداری طلای قابل توجه هدیه کردند.

 

به این ترتیب، دیروز اولین کمک‌ها به دفتر وجوهات رهبر عزیزمون تحویل و برای صاحبانش رسید صادر شد.

• سرویس طلا 78.84 گرم// سرویس طلا، 81.32 گرم// نیم ست 31.73 گرم// النگو 10.11 گرم// دستبند 12.09 گرم// زنجیر تک 8.12 گرم// پلاک 3عدد 7.06 گرم (جمعاً حدود 230 گرم اهدایی همسر محترم و همکاران) با ارزش بیش از یک میلیارد تومان
• پول نقد ریالی 834400000 ریال
• پول نقد دلاری 350 دلار.

 

+ پویش ما همچنان ادامه دارد، شما هم اگر براتون ممکنه، لطفاً دست به کار بشید و در جمع‌های فامیلی و دوستانه پویش راه بیندازید و منشأء اثر باشید.

++ دفاتر سایر مراجع هم کمک‌های مردمی را قبول می‌کنند. (هم حضوری و هم از طریق حساب بانکی)

+++ بادتون باشه که عنوان کمک‌ها باید تفکیک و مشخص بشه (مردم مظلوم غزه، شیعیان لبنان، حزب الله لبنان، مردم یمن، انصارالله یمن و...)

 

 

برای بی خاصیت بودن خودم.

از لحظه‌ شهادت یحیی سنوار تا الآن حتی یک لحظه‌ نخوابیدم. با دیدن تصاویر ماندگار صحنۀ شهادتش، هزاربار زیر و رو شدم و کلی اشک ریختم.

همین امروز سه بار آمدم پای لب‌تاپ تا برایش چیزی بنویسم، اما آن‌قدر بغض گلوگیر داشتم که نشد از آن همه عظمتی که داشت یک کلمه بنویسم...

الآن هم آمدم فقط در برابر نبوغ رزمی و اراده و صبر مثال‌زدنی سنوار عزیز و مقاومت همرزمانشان خالصانه تعظیم کنم و بگم که از خودم و بی خاصیت بودنم برای آرمان قدس و فلسطین واقعاً خجالت می‌کشم.

 

خدا کند بیش از این شرمندۀ حماسۀ عزم و رزمشان نشوم و عنقریب راهی برای جبران شرمندگی‌ام گشوده شود.

کاپیتان.

می‌گفت: چرا در باره اقدام متهورانۀ کاپیتان چیزی نمیگی؟

گفتم دستش درد نکنه، ان‌شاءالله خدا ازش قبول کنه و ذخیرۀ قیامتش باشه.

گفت: معلومه غرور ملی‌ات نجنبیده و نمیخوای مثل بقیه کارش رو تحسین کنی!

گفتم: راستش را بخوای منم دوست دارم کار ایشون رو تحسین کنم و برایش به‌به و چه‌چه بنویسم. اما هنوز نتونستم از دیروز و دیروزترهایش فاصله بگیرم! :(

گفت: حالا با دیروز و دیروزترهایش چیکار داری. کار امروزش را بچسب که خیلی کارستان بود.

گفتم من حصّۀ کرامات امروزش را از قصۀ ترّهات دیروزش جدا نمی‌بینم. به همین دلیل از شیرینی گفتار کاذبانه به تلخی رفتار صادقانه پناه می‌برم و نمی‌خواهم با قهرمان‌سازی از ایشان داستان یک عمر شهامت و شهادت مردان مقاومت را حتی برای لحظه‌ای به محاق برانم...!

باید صبر کنم ببینم از این اعجاز فضایی چه خیرات و برکاتی بر ما نازل و چه درکاتی از ما زایل می‌شود. اونوقت فراخور بلوغ و نبوغش مجیزگویی خواهم کرد.

 

دفتر یادبود و جمعه نصر

امروز از دندان پزشکی بر می‌گشتم. جمعی از مردم در حوالی سفارت لبنان تجمع داشتند. یک آقا و خانم خبرنگار هم داشتند مصاحبه می‌گرفتند. خواستم صوتی نصویری چیزی بگم. اما دهانم بسته بود و نشد. رفتم جلوی میز دفتر یادبود که اونجا بود و یکی دوجمله به یادگار نوشتم:

بسم الله قاصم الجبارین.

با آغاز نصرالله،

عشق، خونین به میدان آمد

آمد تا اقامۀ نماز عصر را در «جمعۀ نصر» معنا کند.

آمد تا روایت کند وَ عَسَىٰ أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئًا را

و بشارت دهد إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا را...

- ایستادن در برابر درنده‌خوهای جهان، جگر می‌خواهد و سید حسن نصرالله اسطورۀ راستین این میدان بود.

- با شهادت سید حسن نصرالله، میدان جهاد و مقاومت ما وسیع‌تر و صف اتحاد و ایمان‌ ما مستحکم‌تر خواهد شد.

- ای مجاهد کبیر، ای مرد خدا؛ ارزانی‌ات باد شهادت فی سبیل الله.

 

باش تا صبح دولتت بدمد

جناب آقای پزشکیان!

آن چه امروز در لبنان می‌گذرد، بخواهی یا نخواهی، نتیجه سخنان خنثای شما در نیویورک است. نتیجه نشان دادن چراغ سبز شما به آمریکا و وحشی‌های صهیون است.

آقای پزشکیان!

انفجار پی درپی بمب‌های هزارکیلویی در جنوب لبنان به خاطر آلوده بودن حرف‌های شما به ویروس سازش و تسلیم است!

آقای رئیس جمهور!

از خودتون بپرسید به استناد خطبۀ شقشقیه، ریاست اگر منجر به دفاع از مظلوم و دشمنی با ظالم نشود، چقدر می‌ارزد؟

 آقای پزشکیان!

با ضرس قاطع می‌گویم که شما و مشاوران وادادۀ شما در جنایت این روزهای صهیونیست‌ها سهیم هستید! باشد تا صبح دولتتان بدمد.

 

پ.ن:

داغ سنگین وقایع لبنان تحملش برایم بسیار سخت است و از این که نمی‌توانم کاری انجام دهم، بیشتر جگرم می‌سوزد. از ظهر تا الآن هرکار کردم که خودم را آرام کنم نشد که نشد. گفتم چند خطی بنویسم شاید آرام بگیرم.

خدایا، صبر ما را افزون و نصرت خود را بر رزمندگان مقاومت ارزانی بفرما.

و ما چه‌قدر دیرباوریم!

حوادث تاریخ‌ساز دنیا، چه‌قدر تندتند می‌آیند و می‌روند! و تاریخ جهان چه با سرعت کتاب می‌شود که ما حتی مجال ورق زدنش را هم نداریم.

به نظر من نامه رهبر عزیز انقلاب به دانشجویان حامی فلسطین در آمریکا، شروع یک قیام جدید نیست. فقط توصیه به آزاداندیشی نیست. تهییج آزادیخواهان جهان هم نیست. بلکه تأیید استکبارستیزی جنبش دانشجویی مغرب زمین و تصدیق جهت‌گیری دانشجویان آمریکایی در محکومیت هیئت حاکمۀ ایالات متحده و رژیم غاصب صهیونیستی است، نامه حضرت آقا، بیان حقایق دین و دعوت جهان به آموختن قرآن است...

این نامه برای ملت‌ها بسیار جدی و نویدبخش است. مطمئنم که بازی دنیا دارد به نفع اسلام و حکومت جهانی مهدی موعود عج الله تعالی فرجه الشریف تغییر می‌کند. اما، تأسف دارم که ما چه‌قدر عادت کرده‌ایم دیر باور باشیم!

و چه قدر« نا بارور» بودند بعضی نظریه پردازان ما، و بعضی سیاست‌بازان ما و بعضی فرهنگ‌سازان ما! که نمی‌پذیرفتند اندیشۀ امام روح‌الله را بعد از پذیرش قطعنامه 598 و نمی‌شنیدند پیام جهانی آن پیر را که آن روز  با اطمینان می‌گفت: ما انقلابمان را در جنگ به جهان صادر نمودیم:

... هر روز ما در جنگ برکتی داشته‌ایم که در همه صحنه‌ها از آن بهره جسته‌ایم. ما انقلابمان را در جنگ به جهان صادر نموده‌ایم، ما مظلومیت خویش و ستم متجاوزان را در جنگ ثابت نموده‌ایم، ما در جنگ، پرده از چهره تزویر جهانخواران کنار زدیم، ما در جنگ، دوستان و دشمنانمان را شناخته‌ایم، ما در جنگ به این نتیجه رسیده‌ایم که باید روی پای خودمان بایستیم، ما در جنگ ابهت دو ابرقدرت شرق و غرب را شکستیم، ما در جنگ ریشه‌های انقلاب پر بار اسلامی‌مان را محکم کردیم، ما در جنگ حس برادری و وطن دوستی را در نهاد یکایک مردمان بارور کردیم، ما در جنگ به مردم جهان و خصوصاً مردم منطقه نشان دادیم که علیه تمامی قدرت‌ها و ابرقدرت‌ها سالیان سال می‌توان مبارزه کرد، جنگ ما کمک به افغانستان را به دنبال داشت، جنگ ما فتح فلسطین را به دنبال خواهد داشت، جنگ ما موجب شد که تمامی سردمداران نظام‌های فاسد در مقابل اسلام احساس ذلت کنند، جنگ ما بیداری پاکستان و هندوستان را به دنبال داشت و... و... و... صحیفۀ امام  جلد 21 صفحۀ 283

و من در حرکت شتابان تاریخ، بیم آن دارم که ملت‌های غیر مسلمان، جلودار حرکت‌های اسلامی شوند؛ اما مسلمان‌ نماهای ایرانی ما همچنان در ام‌القرای جهان اسلام، جاده‌صاف کن حرکت ظالمان و ستمگران باقی بمانند.

بیم آن دارم که دانشجویان آمریکایی برای حق حیات مردم فلسطین و مسلمانان جهان قیام کنند، اما، مسلمان‌نماهای ما هنوز بهانهٔ زیست حیوانی خود را داشته باشند. اللَّهَ اللَّهَ فِی الْقُرْآنِ لَا یَسْبِقُکُمْ بِالْعَمَلِ بِهِ غَیْرُکُمْ وَ اللَّهَ اللَّهَ فِی الصَّلَاهِ فَإِنَّهَا عَمُودُ دِینِکُمْ...

 

پ.ن: نگاه کنیم ببینیم کجای تاریخ هستیم و در کدام طرف تاریخ ایستاده‌ایم.

 

یادداشت مرتبط: این جا

 

 

پیروزی کجاست؟

 

• دو جبهه حق و باطل، موضوع همیشگی دنیای انسان‌هاست و تقابل این دو جریان، لازمۀ رشد و ترقی حیات انسان‌ است.
• زندگی بشر هیچ‌گاه خالی از مبارزه نبوده، همچنان که در بعد مقامات معنوی نیز انسان‌ها همیشه با دشمنی به نام جهل و نفس مواجه هستند.
• حقیقت وجودی انسان‌ها همیشه در مواجهه با جریان غیرحق محک می‌خورد تا عیار وجودی انسان‌ها آشکار ‌شود.
• انسان‌ها یا باید در جبهۀ حق بدرخشند یا ناگزیر در جبهۀ غیر حق و در خدمت شیطان خواهند بود (بر اساس آموزه‌های دینی، انسان‌ها در این سیر تاریخی، گزینۀ سوم یا حد میانه‌ای برای انتخاب ندارند)
• یک سوی این جدال، پیامبران الهی و پیشوایان حق هستند که صبغۀ الهی دارند و سوی دیگر این جدال، قدرت طلبان ضد حق هستند که اهداف نفسانی و شیطانی دارند.
• جهادِ انسان‌های حق‌گرا، همیشه بر پایۀ انگیزه‌های وحیانی و با هدف دفاع از آرمان‌های الهی بوده و خواهد بود که نشانۀ بارز آن مظلومیت، صداقت، عدالت، انسانیت، محبت، اخوت و استقامت است.
• تاریخ اسلام و تاریخ معاصر، لبریز است از مجاهدت انسان‌های خداباور که در مسیر مبارزات حق‌طلبانۀ خود هماره رنج‌‌ کشیدند، داغ‌‌ دیدند، طعنه و تهمت شنیدند، مصیبت‌ چشیدند، مال باختند، آواره و بی‌خانمان و تیکه تیکه شدند و حتی زنده زنده در آتش سوختند، اما خود را نباختند و تا پای جان استقامت کردند.
• برای مجاهدان راه خدا، فتح و پیروزی هدف اصلی نیست، آن‌چه برای مجاهدان مسلمان، اصالت و موضوعیت دارد، مبارزه و استقامت در این راه است، نه هیچ چیز دیگر.
• خداوند در آیات متعدد قرآن، مجاهدان و مؤمنان را به پایداری و مقاومت تشویق می‌کند. اما چه در باب جهاد، چه در آیات مربوط به تبلیغ دین، چه در آیات مربوط به شرایط محاصره و تحریم و حتی در آیات مربوط به چالش‌های سیاسی و اجتماعی، هیچگاه روی فتح و پیروزی مجاهدان تأکید نمی‌فرماید!
• شاهد مثال قرآن است که مؤمنان و مجاهدان را به پایداری و استقامت در راه حق ترغیب می‌کند، از بهشت برای‌ مؤمنان می‌گوید، به آن‌ها بشارت نصرت و همراهی می‌دهد، حتی فرمول غلبه بر دشمن را برای مبارزان جبهه حق ترسیم می‌کند. اما وعدۀ پیروزی نمی‌دهد. چرا؟
• چون، آن‌چه در آموزه‌های دینی اصالت دارد، دفاع از حق و مقابله با جریان غیر حق است. انسان مسلمان هیچگاه برای پیروزی نمی‌جنگد. از منظر قرآن آن‌چه پیروز است و پیروزی‌اش باید گسترده‌تر شود، احکام خدا و شریعت اسلام است! اما پیروزی مبارزان و مجاهدان راه حق در این است که: 
  • حق را خوب بشناسند و در کنار حق بایستند.
  • موقعیت خود را بفهمند و از نیرنگ‌ دشمنان غافل نشوند.
  • متناسب شرایط دنیا صف‌آرایی خود را تقویت کنند.
  • توان دفاعی و رزمی خود را با سلاح و تکنیک و تاکتیک روز ارتقاء دهند.
  • در انجام وظیفه بکوشند و پای مشکلات و مصیبت‌های دوران مبارزه بایستند.

با این باور، انگیزه و تلاش اصلی‌ یاوران حق، باید اعتلای دین، ترویج ارزش‌های دینی و نهایتاً حاکمیت دین باشد و... تا ان‌شاءالله هنگامۀ فتح و پیروزی آخرالزمان و حکومت جهانی امام عصر عج‌الله‌تعالی فرجه‌الشریف برسد و مستضعفان وارث زمین شوند.

بر این اساس است‌که  خداوند حتی یک بار هم نفرموده که فاتحان یا پیروز شوندگان را دوست دارد. اما مکرر فرموده است که صابران (استقامت کنندگان) را دوست دارد و به آنها وعدۀ کمک و همراهی و بهشت نیز داده است... البته گاهی وقت‌ها یاری خداوند طعم و مزۀ پیروزی دارد. اما، مؤمنان هوشمند می‌فهمند که مظاهر پیروزی، پیروزی نیست، بلکه نوعی سنگ نشان است برای اهل هدایت که راه را گم نکنند و گاهی هم به منزلۀ سنگ محک است که عیان و نهانِ مدعیانِ نوکیسه برملا شود!

سند قرآنی:

آیات مختوم به: وَاللَّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ - إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِین -  وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِینَ  -  إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلِینَ –

برای مطالعه بیشتر در این 5 آیه نیز تأمل بفرمایید:

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَیُثَبِّتْ أَقْدَامَکُمْ (سوره محمد. 7)

وَأَطِیعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِیحُکُمْ  وَاصْبِرُوا إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ   (انفال. 46)

وَکَأَیِّنْ مِنْ نَبِیٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّیُّونَ کَثِیرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَکَانُوا وَاللَّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ (آل‌عمران. 146)

إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَیَقْتُلُونَ وَیُقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَیْهِ حَقًّا فِی التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِیلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیْعِکُمُ الَّذِی بَایَعْتُمْ بِهِ وَذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ (سوره توبه. 111)

فَلَمَّا فَصَلَ طَالُوتُ بِالْجُنُودِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلِیکُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَیْسَ مِنِّی وَمَنْ لَمْ یَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّی إِلَّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِیَدِهِ فَشَرِبُوا مِنْهُ إِلَّا قَلِیلًا مِنْهُمْ  فَلَمَّا جَاوَزَهُ هُوَ وَالَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ قَالُوا لَا طَاقَةَ لَنَا الْیَوْمَ بِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ  قَالَ الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلَاقُواللَّهِ کَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً کَثِیرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ  وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِینَ (بقره. 249)

پویش موفق یک وعده غذا

امروز 187 روز از ماجرای غزه می‌گذرد. در این 187روز، ماجراهای زیادی علیه مردم غزه اتفاق افتاد. ماجراهای بسیار تلخ و غیر انسانی که دل هر انسان آزاده‌ای را واقعاً به درد می‌آورد. اما در همین مدت آدم‌ها و حکومت‌هایی بودند که خیلی ساده و بی تفاوت از کنار ماجرا گذشتند و حتی خم هم به ابرو نیاوردند. بدتر از این، افراد و حکومت‌هایی بودند که نه تنها برای مظلومیت زن‌ها و کودکان آواره و گرسنۀ غزه و فلسطین اشکی نریختند، بلکه از جنایت‌های صهیونیست‌ها حمایت‌های مالی، سیاسی، رسانه‌ای و نظامی هم کردند...

در بلاگستان خودمون هم، متأسفانه بلاگرهایی داشتیم و داریم که با قلمشون و نظر‌شون در تضعیف روحیه مقاومت و تقویت صهیونیست‌ها چیزی کم نگذاشتند و تا تونستند به صورت مستقیم یا با نیش و کنایه، به سمت مردم مظلوم غزه  توهین و تحقیر حواله  کردند و حتی یک بار هم حاضر نشدند ویرانگری و کودک کشی صهیونیست‌ها را محکوم کنند...

اما در شرایطی که امکان حضور در کنار مردم غزه برای ما فراهم نیست و هیچ‌جوره نمی‌تونیم در کنارشون باشیم، در شب ولادت کریم اهل بیت به فکر افتادم که بخش بیشتری از وقت و کار روزانه‌ام را برای کمک مالی به مردم غزه مصرف کنم. با همین انگیزه همراه با جمعی از آشنایان کاری را شروع کردیم که بحمدالله خیلی خوب استقبال شد و تقریباً به یک پویش ملی تبدیل شد که امیدوارم همچنان ادامه دار باقی بماند.

اما، ما برای استارت کار، اول از خودمون شروع کردیم. به این صورت که هرنفر مبلغ قابل توجهی را به حساب مخصوص واریز کردیم و قرار است ان‌شاءالله تا پایان وضعیت اضطرار، این کمک‌ها ادامه دهیم. من هم با توجه به استطاعت خودم تا پایان جنگ غزه برای هر روز، یک وعده غذای ساده را قبول کردم که با احتساب کمترین قیمت به 50 هزار تومان رسیدم. با همین حساب، برای 180 روز مقاومت مردم غزه 9 میلیون را یک‌جا واریز کردم و از حالا به بعد هم قرار است روزانه 50 تا 60 هزار تومان به حساب واریز کنم.

نکتۀ مهم:

استدلال من در این پویش این بود که بالاخره جنگ غزه هم مثل خیلی دیگر از حوادث عالم یک روزی تمام می‌شود. اما ما می‌مانیم و فرصت‌های از دست رفته که دوست ندارم فردای جنگ که یقیناٌ به نفع جبهه مقاومت رقم می‌خورد؛ پیش خدا و وجدان انسانی‌ام شرمنده شهیدان و زنان و کودکان بی گناه غزه باشم. به خودم گفتم: درسته که این کمک‌ها چندان قابل توجه نیست، اما این حداقل کاری است که من مسلمان در شرایط حاضر می‌توانم انجام دهم. پس سزاوار نیست که فرصت را از دست بدهم و نقشی در این ماجرا نداشته باشم.

پست مشابه و مرتبط: این جا

پ.ن:

1. شما هم اگر بخواهید می‌توانید بانی خیر باشید و در محدودۀ فامیل یا همکاران و آشنایان خود، چنین پویشی را دنبال کنید.
2. ماجرای حمله به کنسولگری ایران در سوریه را آغاز یک تحول جدید به نفع جبهه مقاومت می‌دانم که پاسخ مدبرانه و هوشمندانه را می‌طلبد نه واکنش‌های شتابزده و احساساتی را!