برای بی خاصیت بودن خودم.
از لحظه شهادت یحیی سنوار تا الآن حتی یک لحظه نخوابیدم. با دیدن تصاویر ماندگار صحنۀ شهادتش، هزاربار زیر و رو شدم و کلی اشک ریختم.
همین امروز سه بار آمدم پای لبتاپ تا برایش چیزی بنویسم، اما آنقدر بغض گلوگیر داشتم که نشد از آن همه عظمتی که داشت یک کلمه بنویسم...
الآن هم آمدم فقط در برابر نبوغ رزمی و اراده و صبر مثالزدنی سنوار عزیز و مقاومت همرزمانشان خالصانه تعظیم کنم و بگم که از خودم و بی خاصیت بودنم برای آرمان قدس و فلسطین واقعاً خجالت میکشم.
خدا کند بیش از این شرمندۀ حماسۀ عزم و رزمشان نشوم و عنقریب راهی برای جبران شرمندگیام گشوده شود.
آه از این غم :(