انقلاب در 101 ثانیه

22 بهمن را، انقلاب را، امام خمینی را و رهبرعزیزم را بسیار دوست دارم. حتی بیشتر از جانم،

خودم را مدیون شهیدان انقلاب می‌دانم و به آرمان بلند‌شان ادای احترام می‌کنم.

پرچم جمهوری اسلامی را با افتخار می‌بوسم و آن را امانت شهیدان می‌دانم.

جان و تنم فدای انقلاب و فدای پیروزی کشورم.

امیدوارم پرچم کشورم همیشه در اهتزار باشد.

به عشق انقلاب زنده‌ام و به عشق ایران عزیزم خواهم مرد.

انقلابی که فردا 46 سالگی‌اش را جشن می‌گیریم. انقلابی که بدخواهانش هرچه منسجم شدند، هرچه پول خرج کردند، هرچه خیانت ورزیدند، هرچه دسیسه چیدند، هرچه علیه انقلاب زدند و هرچه شخصیت‌ها و دانشمندانش را ترور کردند؛ نتوانستند ارکانش را فرو بریزند.

انقلابی که به رغم شیطان‌های داخلی و خارجی‌ و به رغم مظلومیت‌هایش هرروز قوی‌تر شده و درخت تنومدنش در سراسر دنیا به بار نشسته است.

یقین دارم که زمستانِ مشکلات کشور عزیزم به پایان می‌رسد و روسیاهی به زغال بدخواهان باقی می‌ماند...

 

پ.ن: امروز بر و بچه‌های محل کار یک دفتر گذاشته بودند تا در زمانی کمتر از 2 دقیقه برای 22 بهمن چیزی بنویسیم -بدون قلم خوردگی و با بیشترین کلمه- و این نوشته من بود در 101 ثانیه.