شش بند از هفت‌ساعت حضور،

راهپیمایی من امسال با سال‌های قبل تفاوت داشت. اول این که تنها بودم و آزادی عمل بیشتری داشتم. دوم این‌که از میدان فردوسی شروع کردم و تا میدان آزادی رفتم،

خیلی از غرفه‌ها و موکب‌ها را ورانداز کردم. چندتا از خبرنگارها و گزارشگران معروف را دیدم و سوژه‌های خوب به سمتشون فرستادم. جلوی خیلی از غرفه‌های سرود ایستادم، گوش کردم و با بعضی‌هاشون هم همراهی کردم 😊

از تفاوت‌های دیگه این که بر خلاف سال‌های قبل که از غرفه‌های صلواتی هیچ‌وقت خوراکی نمی‌گرفتم، امسال سه‌جا چای و کیک و آش و عدسی خوردم. چون قصد داشتم وقت بیشتری بگذارم و حتی صحنه‌های پس از مراسم را هم ببینم 😊

اما نتیجه:

1. نزدیک درب اصلی دانشگاه تهران غرفه خطاطان سنتی که تراکت‌ها و پلاکاردهای تظاهرات قبل از پیروزی انقلاب و راهپیمایی‌های دهه اول و دوم بعد از انقلاب را می‌نوشتند، خیلی جالب، هنرمندانه و خاطره‌انگیز بود.
2. تولید سرود‌های جدید افزایش چشمگیری داشت. بعضی‌هاش خیلی جالب بودند و بیشتر برای من جلب توجه می‌کرد. اما سرود‌های گروه کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان خیلی پرمحتواتر و هنرمندانه‌تر از بقیه بود...
3. در بین خبرنگاران، بازار مصاحبه‌های آقای یوسف سلامی خیلی داغ‌تر، پربارتر و پرماجراتر از بقیه بود. بعضی مصاحبه‌شونده‌ها موضوع مشکلات کشور و راه حل‌ها را کارشناسانه‌تر، واقع‌بینانه‌تر و کاربردی‌تر از مسئولان بیان می‌کردند. (کاش صدا و سیما بدون سانسور همه مصاحبه‌ها را پخش کند)
4. سخنرانی معاون سیاسی حماس خیلی به دلم نشست. هم شجاعانه بود، هم اندیشمندانه و مبتنی بر آموزه‌های قرآنی و هم نسبت به کمک‌های مردم ایران حق‌شناسی جالبی داشت. ولی آقای مترجم، نتوانست آن‌طور که باید در برگردان سخنرانی ایشان حق مطلب را ادا کند (هرچند که می‌دانم ترجمه را از قبل تنظیم کرده بودند) 
5. امسال بعضی مسئولان کشوری و لشگری، مردمی‌تر از سال قبل در مراسم حضور داشتند.
6. حضور خانم‌ها بازهم پررنگ‌تر از آقایون بود..

 

انقلاب در 101 ثانیه

22 بهمن را، انقلاب را، امام خمینی را و رهبرعزیزم را بسیار دوست دارم. حتی بیشتر از جانم،

خودم را مدیون شهیدان انقلاب می‌دانم و به آرمان بلند‌شان ادای احترام می‌کنم.

پرچم جمهوری اسلامی را با افتخار می‌بوسم و آن را امانت شهیدان می‌دانم.

جان و تنم فدای انقلاب و فدای پیروزی کشورم.

امیدوارم پرچم کشورم همیشه در اهتزار باشد.

به عشق انقلاب زنده‌ام و به عشق ایران عزیزم خواهم مرد.

انقلابی که فردا 46 سالگی‌اش را جشن می‌گیریم. انقلابی که بدخواهانش هرچه منسجم شدند، هرچه پول خرج کردند، هرچه خیانت ورزیدند، هرچه دسیسه چیدند، هرچه علیه انقلاب زدند و هرچه شخصیت‌ها و دانشمندانش را ترور کردند؛ نتوانستند ارکانش را فرو بریزند.

انقلابی که به رغم شیطان‌های داخلی و خارجی‌ و به رغم مظلومیت‌هایش هرروز قوی‌تر شده و درخت تنومدنش در سراسر دنیا به بار نشسته است.

یقین دارم که زمستانِ مشکلات کشور عزیزم به پایان می‌رسد و روسیاهی به زغال بدخواهان باقی می‌ماند...

 

پ.ن: امروز بر و بچه‌های محل کار یک دفتر گذاشته بودند تا در زمانی کمتر از 2 دقیقه برای 22 بهمن چیزی بنویسیم -بدون قلم خوردگی و با بیشترین کلمه- و این نوشته من بود در 101 ثانیه.