پدیدۀ شوم آنتن فروشی!

پیام های بازرگانی صدا و سیما یعنی سپردن دروازه های فرهنگی کشور به اغواگران بیگانه و بوالهوسان دیوانه. یعنی مسلوب الاختیار کردن نهادهای دینی کشور، یعنی تقویت حس طمع ورزی و به انزوا کشاندن سنّت های مولّد، یعنی به مخاطره انداختن رابطه های امنیت ساز مصرف، یعنی ترویج اباحه گری و استفادۀ ابزاری و جنسیتی از زنان به نفع زرسالاران صهیونیست، یعنی انحراف تدریجی زنان از جادۀ عفاف. پیام های بازرگانی، پدیدۀ شومی است که جز «آنتن فروشی» صلاحیت نام دیگری ندارد.

به بهانۀ روز خانواده...

مشی همسران موفق این است که سختی ها و مشکلات را جزء لاینفک زندگی می دانند. به همین دلیل در برابر ناملایمات می ایستند و خوش اخلاقی را در تمام لحظه های زندگی حفظ می کنند. همسران موفق یقین دارند که جزع و فزع کردن مشکلی رو حل نمی کند و لجبازی و بهانه جویی، مسیر زندگی رو دشوارتر می کند. به همین دلیل قرار و مدارشان بر این است که به جای کج خُلقی و بدرفتاری و به جای عصبانیت و پرخاشگری و قهرکردن، آستانۀ تحملمشون را بالا ببرند و از مشکلات ریز و درشت، نردبانی بسازند برای تکامل و رسیدن به بام زندگی.

آهای آقا دامادها و عروس خانم های محترم، بیاییم بعنوان همسران مسلمان و رشد یافته در فرهنگ بالندۀ دینی، به خودمون قول بدهیم با حفظ روحیۀ شادابی، همدیگر را در زندگی حمایت کنیم و از مشکلات روزمرّه، برای خودمون تجربه و فرصت بسازیم تا الگوی موفقی باشیم برای نسل هایی که بعد از ما یادگار ما خواهند بود.

پ.ن: به سهم خودم روز خانواده را به همۀ خانواده های عزیز و صبور و غیرتمند، مبارک باد می گویم.

سیاسی نوشت: خوشحالم از اینکه دیگر در برنامه های خبری صدا و سیما، اسم و صدا و قیافۀ شیخ حسن را نمی شنوم و نمی بینم...

پوشش و آرایش دانشجویی

دوستانی دارم که چند سالی در آمریکا درس خوانده یا زندگی کرده اند. دوستان دیگری هم دارم که یک یا چند دوره در کشورهای انگلیس، فرانسه و اتریش سفیر یا رایزن فرهنگی بوده اند. دوستان دیگری هم دارم که در وزارت خارجه خودمون کارشناس مسائل آمریکا و اروپا هستند.

من تقریبا با هریک از این دوستان در بارۀ قوانین انضباطی حاکم بر دانشگاه های آمریکا و اروپا صحبت کردم و به این نتیجه رسیدم که تمام دانشگاه های معتبر آمریکا و اروپا برای لباس و نوع پوشش دانشجویان خود قوانین خاصی را اعمال می کنند.

مثلاً دانشگاه هاردین سیمونز آمریکا برای پوشش لباس دانشجویان دختر و پسر محدودیت هایی را اعلام کرده که به هیچ وجه از آن ها عدول نمی کند و همه دانشچویان با هر فرهنگ و مرامی که باشند، ملزم به رعایت قوانین آن هستند:

به عنوان مثال: حضور دانشجویان پسر و دختر در دانشگاه با تیشرت و زیر پیراهن ممنوع است. لباس های ورزشی و شلوارک برای آقایون، دامن شلواری و دامن های کوتاه برای خانم ها ممنوع است. جوراب شلواری و شلوارهای بسیار تنگ برای خانم ها و شلوارهای زیر برای آقایون مجاز نیست. علاوه بر این، در بیشتر دانشگاه های معروف انگلیس، فرانسه و آلمان، رابطۀ شخصی استاد با دانشجو ممنوع و پوشیدن جوراب برای خانم ها و آقایون در کلاس درس الزامی است... در  دانشگاه آدام استفاده از عینک‌دودی، آدامس و تنباکو ممنوع است. در  دانشگاه لایبرتی نیز تظاهر با موی دم‌اسبی و هرگونه پوشش تنگ و مخالف عفت ممنوع است.

خلاصه این که در هیچ یک از دانشگاه های مطرح دنیا، آرایش و نوع پوشش، یک مسئلۀ شخصی و اختیاری نیست و هر دانشگاهی به اعتبار سطح علمی و الزامات فرهنگی و اجتماعی خود، قوانین خاصی را لازم الاجرا می داند.

عملیات روانی یا جنگ رسانه ای

عملیات‌روانی، نوعی تهاجم هدفمند و سازمان یافته است، که به بهانۀ اطلاع رسانی، با ابزار رسانه ای، با شیوه های تبلیغی نرم و با دست مایۀ دروغ، شایعه، شبهه سازی، تهییج افکار عمومی، تخریب ارزش های دینی و تغییر باورهای مردمی؛ پرمصرف ترین کارکرد ارتباطی را به خود اختصاص داده است.

عملیات روانی ابعاد و اهداف گوناگونی دارد که برخی از اهداف آن، مستقیم و غیرمستقیم، مبانی دینی، فرهنگ عمومی، امنیت اجتماعی و حتی امنیت ملی کشور را هدف می گیرد و تهدیدی جدی علیه منافع ملی محسوب می شود. اما اقداماتی که دولت ها و مسئولان حکومتی برای مقابله و غلبه بر عملیات روانی بیگانه می توانند انجام دهند، ایجاد و مقاوم سازی سازوکارهایی است که به برخی از آنها اشاره می شود:

• ارتقاء فرهنگ دینی و اخلاقِ رفتارى جامعه.
• افزایش اعتماد عمومی جامعه با توزیع عدالت اجتماعی.
• توسعه فناوری ارتباطات و افزایش قدرت روایت گری روانشناسانه در برابر پدیده های وارداتی
• شبهه‌زُدایی، نشاط آفرینی و مصون سازی جامعه در برابر شایعات مخرب و القائات مأیوس کننده.
• اشتغال زایی و میدان دادن به گروه های  مبتکر و محقق،
• جبران عقب‌ماندگى صنعتی و اقتصادی کشور.
• شجاعت و درایت مسؤولان و تصمیم‌گیران کشور
• افزایش مشوق ها و جلب رضایتمندی مردم برای حضور در صحنه.
• همگرایىِ عمومى بین مسئولان و مردم.
• نفی روحیۀ بیگانه پرستی و افزایش جلوه های خودباوری

پ.ن: عملیات روانی، از کم هزینه ترین جنگهایی است که در صورت موفقیت، قادر است مخرب ترین نتیجه را بر حریف تحمیل نماید.

مهارت تاب آوری

شاید برای شما هم این پرسش مطرح شده باشد که عامل تاب آوری بعضی آدم ها چیست و مهارت تاب آوری چگونه به دست می آید؟

به نظر من میزان تاب آوری افراد با نحوۀ استدلال و نگرش آن ها در مواجهه با شرایط ناگوار رابطۀ مستقیم دارد. به عبارت دیگر، آدم های مقاوم به جای فاجعه ساختن از مشکلات و گرفتاری ها، بیشتر از هرچیز به توانایی های خود می اندیشند و بر ضعف های خود غلبه می کنند.

مثلاً آدم های تاب آور به جای انفعال و ناامید شدن، از یک موقعیت پرمخاطره برای خود یک فرصت می سازند و در دشواری ها و ناملایمات زندگی، به جای چه کنم چه کنم، به آینده ای روشن می نگرند و نتیجه ای امید بخش را برای خود پیش بینی می کنند.

+ به قول یک ضرب المثل قدیمی: مرد باید در کشاکش دهر سنگ زیرین آسیاب باشد.

پ.ن: نمی دانم حرف روان شناسان حیطۀ خلاقیت تا چه اندازه درست است که می گویند: «هر عمل خلاقانه ای متضمن ویرانی وضعیت پیشین است.»

نسیمانه.

تو با شکستگی پا قدم به راه بگذار

  که ما به جاذبه، امداد می کنیم تو را

 *** * ***

چه قدر نشاط انگیز است وقتی بی هوا، کسی هوایت را داشته باشد.

بیاید کنارت بنشیند و با برق چشمانش،

با زیبایی کلامش

و با بیان اشاره اش،

گذرگاه وَهم و فهمت را ستاره باران کند.

 

چه قدر نسیمانه است لبخند رضایت کسی که در مسیر آرزوهایت غنچه های امید می کارد...

 و چه قدر زیباست وقتی که دعایت به چلۀ اجابت می نشیند...

+ دعایتان همیشه مستجاب باد.

 

تمایز یافتگی نهادی روحانیت!

باور عمومی مردم این است که می‌گویند روحانیت در جوامع گذشته وجهۀ مقبول تری داشته و چون همه‌جا با مردم و در کنار مردم بوده به همین دلیل  اعتبار و منزلت بیشتری در جامعه داشته است. اما از آن جا که نقش ذاتی روحانیت در دهه‌های اخیر تمایز نهادی پیدا کرده و بین مناصب آنها با نیاز مردم فاصله افتاده، در نتیجه محبوبیت اجتماعی خود را از دست داده و آنگونه که باید از اقبال مردمی برخوردار نیستند.

مردم بر این باورند که روحانیت برخی از کارکرد‌های خود را فراموش کرده و به وادی دیگری روی آورده است و می گویند که نماد محسوس این واقعیت را در فرایند تضعیف مساجد می شود دید که از حیث کارکرد‌ها و نقش‌هایشان پس از استقرار نظام دینی بسیار کم اثر شده است.

پ.ن: به نظرم چنین برداشتی از کارکرد روحانیت، اگرچه مصادیق قابل قبولی دارد؛ اما قابل نقد است و معتقدم که این باور نمی تواند قطعیت و فراگیری عمومی داشته باشد.