https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
این‌جا، نشانه‌ایست از هستی و تهیدستی،
این‌جا، خانهٔ شور است و سرمستی
این‌جا، مبدأء بی‌کرانه‌هاست
و آغاز بی پایان ترانه‌هاست
این‌جا بمان،
با خودت چیزی بگو، حرفی بزن، شعری بخوان
نشانی خانهٔ خدا این‌جاست...
لحظه.های شیرین عرفه، بر عرفاتیان صحرای عرفات و بر اهالی معرفت و عرفان مبارک باد.
خدایا،
نماز من هیچگاه نیاز تو نیست.
اما، نیاز من
همیشه به رنگ نماز است.
خدایا،
هرگز بی نیازم مکن.
وقتی فانوس دلنوشته‌هایم روشن بود، آرزوهای عطرآگینم را با گلواژه‌های موجود، در میدان قیام و قعود به یادگار می‌نوشتم و بر سینۀ بهار می‌آویختم. اما اینک که بهار جوانی‌ام دست‌فرسود خزان شده است، دل‌نگاره‌هایم را با کلامی از جنس انتظار آرایه می‌بندم و در آرزوی بهاری نیکوتـر، به صندوق آرزوها می‌ریزم. شاید از این میان یکی کارگر شود...
+ اللَّهُمَّ اکْشِفْ هٰذِهِ الْغُمَّةَ عَنْ هٰذِهِ الْأُمَّةِ بِحُضُورِهِ، وَعَجِّلْ لَنا ظُهُورَهُ، إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیداً وَنَرَاهُ قَرِیباً، بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
میان خواب و بیداری شبی دیدم خیال او
از آن شب واله و حیران، نه در خوابم نه بیدارم
*
*
دو رنگی در میان ما به یک بار آن چنان گُم شد
که غیر از نقش یکرنگی نه او دارد، نه من دارم :)
*
*
تقدیم به همسر مؤمن و محبوب زندگی‌ام که فرصت‌های معنوی سحرهای رمضان را مرهون مصاحبت و همصدایی خالصانه‌اش می‌دانم. حظ عرفانی‌اش وافر و عطر معنوی سحرگاهان گوارایش باد...
عید سعید فطر، روز جشن بندگی و عرفان را به بیانی‌های عزیز و همراهان وبلاگی ام صمیمانه تبریک میگم...
+ قصد سفر داشتیم. اما گذاشتیم برای بعد از نماز عید فطر در مصلای تهران به امامت مقتدا و مولایمان خامنه‌ای عزیز، به نیابت از حضرت مهدی موعود عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف...
پ.ن: شعر از جناب اوحدی مراغه‌ای.
از چه رو این همه تو واله و سرگردانی
تا به کی دل به تمنّای دل ویرانی؟
خواب از چهره بیفشان و دمی با ما باش
تا ببینی به عیان راز شب بارانی
دیگر از سُخره مگو روزن شب تاریک است
کز همین راه شود چشم دلت نورانی
بی گمان هست در آغوش بهاران خوشتر
گفت و گوی من و تو با غزل عرفانی
یاد آن روز که استاد غزل می‌فرمود
بُعد منزل نبود در سفر روحانی
روح و ریحان بدَرَد پردۀ غم از دل ها
شادمان باش در این گلکدۀ سبحانی
یا به پرواز درآ باز به آواز نماز
یا در این خانۀ غم باز بمان زندانی
ساز امّید بر آن نغمۀ دلشاد زند
هرکه بیرون شود از برزخ سرگردانی
+ غیر حرفه‌ای و از سر تفنن بود.
پ.ن: در ماه مهمانی خدا، کتاب خدا را فراموش نکنیم. حتی اگر در حد روخوانی و روانخوانی باشد...
درحاشیۀ برگ خزان به جای فحاشی، نقاشی می‌کردم! پرِ طاووس را جای کابوس می‌گذاشتم، بامداد را با مَداد و شام را با شکم گرسنه می‌نوشتم. چشمِ خشمِ خویش را می‌بستم و مشق عشق را نه فقط درشت، که درست می‌نگاشتم! تا اهالی نیرنگ بدانند که گلکدۀ این دهکده هنوز رنگ رنگ است و پای فرهنگ این مرز و بوم لنگ نیست.
+ خوشا به حال منتظران حقیقی که چشم های انتظارشان همیشه بیدار و اشکبار است...
++ در آنات حُسن انگیز شب‌های نورانی رمضان، همدیگر را دعا کنیم...
هوای برفی، حس زیبای «دلتنگی شادمانه» را در وجودم برمی انگیزد که بسی بی بدیل است و جایش در روزمره های زندگی، خالی. برف که می بارد دلم می خواهد فقط به پرواز در آیم، لا ینقطع و ناایستا، به مقصدی بی انتها!
وقتی برف می بارد، سپیدانه های ستایش، در سکوتی عرفانی، نگاهی سرشار از شهود را در مسیر چشم هایم می گشایند. و برای رسیدن به سرمنزل مقصود، زبان لرزانم را با واژه های بلورین سپاس، انسی مونسانه می بخشند.
هوای برفی، حس سپید یکرنگی را در ذهنم تداعی می کند و در حالی که از سپیدیِ نوازشگرِ سکوت و وسواسش مسرور می شوم. اما اشک هایم از رنج مهجوری خاندان سیادت و طهارت دوباره جان می گیرد و احساس غریبی از روزهای غربت و غم را در نهادم بارور می سازد. احساسی شبیه بی کسی، شبیه دلواپسی و بی نفَسی، شبیه حس ملتَمَسی! و شبییه کسی که به امید قَبَسی، فریادرسی یا شنیدن بانگ جَرَسی در میدان انتظار ایستاده است.
پ.ن:
خدایا، اگر به من نورِ عبور از خود و توفیق حضور به درگاهت را بدهی، از خیال خال تو و از حصول وصال تـو، کار و بـار و آشفتگی افکارم به سامان می رسد.
خدایا، از ورای پندار و از وادی گفتار روزنه ای به بهشتِ انوار به روی من بگشا و مرا از جادۀ هدایتت به آرامستان سامان برسان...
***** **** *****
ما چرا سر در سرِ اندیشۀ سامان کنیم؟
آن که سر را داده است، آخر دهد سامان ما.
پ.ن:
ای حجت موجّه حق! قافله های شب شکن رفتند، اما من هنوز به شوق شب های بودنت، شعله های فانوس را می بوسم.
مولای من! در سرمای نبودنت، با گریه های گرمِ قنوت مأنوسم و در آرزوی سیادت خورشیدانه ات، زیر آوارِ حادثه های مُدام، با خِرس خستگی می ستیزم و خیس تر از سرشکِ اشک ها، برسینۀ سپیدِ سپاس، قطره های یاس می ریزم.
اللَّهُمَّ اکْشِفْ هذِهِ الْغُمَّةَ عَنْ هذِهِ الامَّةِ بِحُضُورِهِ، وَ عَجِّلْ لَنا ظُهُورَهُ، إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیداً وَ نَرَاهُ قَرِیباً، بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ...
کَتَبتُ قصة شوقی و مَدمعی باکی
بیا که بی تو به جان آمدم ز غمناکی
بسا که گفته‌ام از شوق با دو دیدۀ خود
ایا منازل سِلمی فَاینَ سلماک...
تا آخر
پ.ن: غزل از حضرت حافظ.
ما دوست داریم نام زیبای زن را از ورطۀ هرزگی به پردۀ فرزانگی بنشانیم و رتبۀ زندگی را از بازندگی به ارزندگی ارتقاء دهیم؛ ما دوست داریم پرچم آزادی ملت را بر بام برازندگی این مرز و بوم برافراشته تر سازیم!
پ.ن: مجری بی حجاب، با حرارت سخن می گفت و نوید می داد که به زودی شعار زن، زندگی، آزادی به پیروزی می رسد و مردم آزاد می شوند، یک جماعت توهم زده هم، با سوت و کف تشویق می کردند و داخل سالن هوار می کشیدند! منم جملۀ بالا را با خط درشت نوشتم و دادم یک دختر خانم برایش برد، خیال کرد باید بخواند، بعد که پشت بلندگو خواند، طفلکی بدجوری مچاله شد. اونوقت برای این که مچاله شدنش رو جبران کند، با عصبانیت فریاد زد: بی شرف، بی شرف! :))
+ خواستم بهش بگم زن، زندگی، آزادی یعنی این!
