https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
بعضی دوستان به من تذکر دادند که زود به زود پست نگذارم و گفتند بیشتر از دو پست در هفته ننویسم. من هم بی آن که دلیلش را بپرسم قبول کردم و تصمیم گرفتم هرسه روز یا حداکثر چهار روز یک بار وبلاگ را به روز کنم...
+ پاسخ مثبت به پیشنهادهای راحت و بی هزینه خیلی دلچسب و گواراست. مخصوصاً برای آدمای تنبل! :)
++ پیشنهادهای راحت طلبانۀ شما را پذیرایم :)
پ.ن: همچنان در تلاش ویزا و بلیط هستم برای زیارت اربعین. شما هم همچنان دعا کنید تا کارم درست بشه...
چند هفته ای است که تحوّلی عجیب و غریب در پیام های بازرگانی سیمای جمهوری اسلامی اتفاق افتاده است... خدا رو شکر نمردیم و دیدیم بعد از چهل و دو سال از انقلاب اسلامی، در کنار پیام های سخیف و خفیفِ چیپس و پفک و آدامس و بستنی و دوغ و نوشابه و دلستر و پوشک و لواشک، در فاصلۀ بین سریال های شبکۀ سه، احکام فقهی مربوط به سنین نوجوانی، جوانی و بزرگسالی را هم به شیوۀ انیمیشن های جالب و جذاب تبلیغ می کنند و چگونگی انجام و فرجام احکام فقهی را با بیانی شیوا و گویا آموزش می دهند.
مطمئن نیستم هزینۀ این پیام های ارزشمند معنوی را چه سازمان و نهادی تأمین می کند، اما می دانم که این برنامه با ابتکار گروه معارف شبکه سه انجام شده و در آیتم های تقریباً دو دقیقه ای روی آنتن می رود.
+ با وجودی که شخصاً در شیوۀ بیان احکام فقهی و آموزش مسائل اعتقادی بسیار سخت گیر هستم، اما قسمت هایی که تا الآن پخش شده را واقعاً پسندیدم. پیشنهاد می کنم شما هم چند قسمتی از این برنامه را ببینید و لذت ببرید.
پ.ن: امیدوارم بازپخش این انیمشن های ارزشمند را در شبکه های دیگر سیما هم شاهد باشیم.
وای بر روزهای خالی از غیرت. وای بر دل های بی رشک! و اُف بر دیده های بی اشک! همان دل های سنگ و چشم های بی رمق که سال 61 هجری نظاره کردند روزگار قحطی عشق را و دیدند که بر خاکِ داغِ تألّم، غنچه های سرخِ تبسّم می رویید!
و امروز، حسرت و آه بر من که هنوز سایه های سردِ سکوتم در سرمای زمان می رویَد و تکثیر می شود و باز هم مأیوسانه مثل سالی که گذشت از قافلۀ زائران اربعین جا می ماند...
پ.ن: دعا کنید تسهیل ویزا و بلیط و اعزام برای من هم رقم بخورد.
روزهایی که دخترکان فامیل و غیر فامیل برایش صف می کشیدند، اجازه میدان داری به خانواده اش نداد و زیر بار خیراندیشی پدر و مادرش نرفت، حالا که زخم جان سوز زمانه، دل و جانش را خراش داده و آهی در بساط ندارد؛ دائم نهیب می زند و ملامت می کند که چرا برای ازدواجش کاری نمی کنند. خدایا، این عاقلِ مکلفِ پا به سن گذاشته را دریاب و بابای دردکشیده اش را شرمنده مکن!!
پ.ن:
هر وقت حوصله ام لبریز از خشوع می شود،
گویی که صبح ظهورش قریب الوقوع می شود...
از زمان شیوع ویروس کرونا، بعضی جلوه های پرهزینۀ عروسی ها به محاق رفته است. امیدوارم که زایدات و بدعت های ازدواج برای همیشه به کما برود...
پ.ن: کرونا با همۀ تلخی هایش که ان شاءالله هرچه زودتر ریشه کن شود، برخی سنت های ایرانی اسلامی ما را دگرگون کرد، یعنی بعضی رسوم ناروا و پرهزینه را برانداخت و بعضی سنت های نیکو را از ما گرفت. ان شاءالله به خود آییم و خوبی های ناشی از کرونا را حفظ و بدی هایش را جبران کنیم...
بعضی ها سردرد دارند. بعضی ها درد سر دارند. بعضی ها درد سر زایند. بعضی ها با سردردِ خود می سازند. بعضی ها سرِ درد، خود را می بازند.
بعضی ها پرده درد را می درند. بعضی ها درد را در پرده می بَرند... ... بعضی ها درد را در پرده می نوازند. بعضی ها پرده درمان را بر دیوار درد می آویزند.
طـایفـــۀ بی درد نیـز نسبت به دردِ بی درمـانِ درمنـدان بی خیـالند و به درد بی دردی خویش می بالند.
+ «مَنْ أَصْبَحَ وَ لا یَهْتَمُّ بِأُمورِ الْمُسْلمینَ فَلَیْسَ بِمُسْلِمٍ»
اگر فکر می کنیم که انقلاب اسلامی با تلاش دولتمردان و دیپلماسی سیاستمداران و داد و فریاد نمایندگان زنده مانده است، سخت در اشتباهیم. اگر بقای انقلاب به دست این ها بود ؛ الآن نباید اثری از انقـلاب باقی مانده باشـد.
و اگر قرار بود انقلاب اسلامی با مخالفت و سنگ اندازی و خیانت و آشوبگری معاندین داخلی و خارجی از بین برود، الآن باید نظام جمهوری اسلامی هزار بار نابود شده باشد.
امـا می بینیم که انقلاب همچنان زنده و بالنده است و این مسئله نشان می دهد کسی که تا الآن با همۀ سوء مدیریت های ما و ستیزه جویی دشمنان، نظام را حفظ کرده است؛ بعد از این هم لطفش شامل حال ما خواهد بود و به برکت پاکان و نیکان و شهیدانمان، انقلاب را ان شاءالله تا ظهور امام زمان (عج) حفظ خواهد کرد . اما بقول معروف:
چه خوش است گر محک تجربه آید به میان
تا سیه رو شود هرکه در او غش باشد.
خوشا به حال امام خمینی و شهیدان عزیز و خدمتگزاران راستین انقلاب اسلامی که در عرصه های خون و خطر، خالصانه ادای دین کردند و با عزت و سرافرازی به مقام «عند ربهم یرزقون» رسیدند.
موجیم که آسودگی ما عدم ماست
ما زنده به آنیم که آرام نگیریم.
موجیم که آسودگی ما عدم ماست؛ یعنی لحظه هایی که ما می آساییم، قطعاً مرده ایم و در وادی خاموشانیم! گویی که آسودگی، مترادف با مرگ انسان هاست.
+ فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ . وَإِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ
++ آسوده زیستن را دوست ندارم. باید تلاش کنم، مرگ آسوده ای داشته باشم..
پ.ن: بیت از جناب صائب تبریزی است.
وقتی فانوس دلنوشته هایم روشن بود، با گلواژه های موجود، هرچه بود و نبود در میدان قیام و قعود به یادگار می نوشتم و بر سینۀ بهار می آویختم. اما اینک که بهار جوانی ام دست فرسود خزان شده است، دل نگاره هایم را با کلامی از جنس انتظار آرایه می بندم و در آرزوی بهاری نیکوتر، به صندوق آرزوهایم می ریزم. شاید از این میان یکی کارگر شود.
