حدیث تلخ! (روایت آسیب‌ها و دردهای پنهان)

جمعه, ۵ بهمن ۱۴۰۳، ۰۹:۱۶ ب.ظ

حدیث تلخ! (روایت آسیب‌ها و دردهای پنهان)

با بعضی متخصصان جامعه شناسی و کارشناسان مسائل حوزوی جلساتی داشتیم برای مسئله‌یابی در امور اجتماعی، برای بیان برخی مشکلات و نارسایی‌های دینی و برای بیان دردهای پنهان جامعه...

مباحثی که در این گفتگوها دنبال می‌کردیم عبارت بودند از:

عوامل بروز نارضایتی‌های اجتماعی
چرایی روند کاهش سرمایۀ اجتماعی
روندهای معیوب در مناسک دینی
استفاده ابزارانگارانه از دین
تغییر گروه‌های مرجع
آسیب‌شناسی روحانیون و متولیان امور دینی
بررسی عوامل دین ستیزی یا دین‌گریزی نسل نو
آسیب شناسی نظام قانونگذاری در کشور
مصادیق هزینه‌های غیر ضرور در ساختار اداری کشور

طبق معمول حرف‌ و حدیث در هر مورد بسیار بود. اما من در موضوعات ردیف 3 ، 4 ، 6 ، 7 و 8 بیشتر از بقیه موضوعات حرف برای گفتن داشتم. حرف‌های بسیار جدی، انتقادی و در عین حال جسورانه و بی‌پروا و البته گاهی تلخ و ناراحت‌کننده. جوری که یکی از دوستان حاضر در جلسه ‌گفت: اگر خارج از جلسه این حرف‌ها را بزنی، یقیناً مُهرِ تکفیر و ضدانقلاب بر پیشانی‌ات می‌زنند.

اما این‌که مباحث این جلسه بعد از گردآوری و تدوین کجا می‌رود، چه کسانی می‌بینند و آیا منجر به تصمیم‌گیری می‌شود یا نه، واقعاً اطلاع دقیقی ندارم. فقط می‌دانم کسانی که در این جلسات حضور داشتند، همه بدون تعصب، بدون عناد و همه از سر درد و دلسوزی حرف ‌زدند.

و حالا اگرچه برخی حرف‌ها ونظرات این جمع مخصوصاً نظرات خودم مثل هندوانۀ ابوجهل تلخ و ناگوار است، اما چون از سر درد و صداقت است می‌تواند خاصیت تسکین و درمان هم داشته باشد. به همین دلیل دوست دارم به هر شکل ممکن این حرف‌ها زبان به زبان و گوش به گوش به سمع و نظر تصمیم‌گیران دلسوز جامعه برسد.

البته برابر آن جملۀ حکیمانۀ معروف که «دروغ نباید گفت، اما هر راست را هم نشاید گفت» قصد ندارم به اسم شهامت و صداقت همۀ چیز را در این فضای بی در و پیکر مجازی بر ملا کنم تا خدای ناخواسته مورد سوء استفاده بدخواهان قرار گیرد. اما دوست دارم تا جایی که عقل و انصاف و مصلحت اجازه دهد، بعضی از این مباحث را (احتمالاً بعد از ماه رمضان) در قالب چند پست کوتاه یا بلند بنویسم.

فقط مطمئن نیستم که این کار موجب تنویر ذهن خواننده می‌شود یا موجب تشویش اعتقاداتشان خواهد شد. تا آن روز در این باره فکر خواهم کرد.

+ نظرات کاربران عزیز برایم مهم است. لطفاً دلسوزانه و مسئولانه نظر بدهید.

۰۳/۱۱/۰۵

مرآت

آسیب‌های دینی

ابزارانگاری دینی

حدیث تلخ

دردهای پنهان

دین ستیزی

سرمایه اجتماعی

گدرگاه فکر و ذکر

گروه‌های مرجع

۰۵ بهمن ۰۳ ، ۲۱:۲۲

De sire

چقدر مشتاقم این مباحث رو دنبال کنیم

ما هم گاهی با دوستانمون دور هم می شینیم و درباره این مسائل حرف می‌زنیم دقیقا به این نتیجه می‌رسیم که ما اگر در جایگاه برانداز قرار بگیریم خیلی قوی تر می‌تونیم عمل کنیم :) ولی این مسائل جاش هرجایی نیست واقعا

من پیشنهادم اینه اگر قصد انتشار داشتید به صورت رمزدار و با مخاطبین خاص باشه که هم سوء استفاده ای انجام نشه هم دستتون برای بیان مطالب بازتر باشه

۰۵ بهمن ۰۳ ، ۲۱:۲۸

با نو

در مورد چی باید نظر بدیم؟

پخش و برملا کردن حقایقی که گفتید؟

ببینید آقای مرآت

می خوام یه نکته رو با صراحت بگم؛ لطفا از صراحت بیان من نرنجید.

دغدغه مندی شما و امثال شما خوبه و بحق هست و بایدم باشه.

ولی...

متاسفانه اینجور جلسات و پیگیریها و صرفاً حرف و بیان، اصلن کارساز نیست.

این دوره زمونه انقد همه چی عیان هست به برکت فضای مجازی، و انقد مسائل ملموس شده که اصن نیازی به بیان و برملا کردن نیس.

یمقدار کار از کار گذشته. متاسفانه جامعه دینی مملکت ما بشدت آسیب دیده.

اونطور که خودتون گفتین با مسوولین حوزه جلسه داشتید.

ببخشید اینو میگم.

حوزه دیگه حوزه نیس و حوزویان هم الآن دیگه خیلی دیره به فکر افتادن.

نمی خوام ناامیدی ایجاد کنم. نه اصلن.

متاسفانه حقیقتها خیلی تلختر از اونی هس که فکر کنید.

انقد خلأ توی حوزه و امور دینی ایجاد شده که حد نداره. به این سادگیها نمیشه این خلأها رو جبران کرد.

در هر حال باز اگه کمکی از ما بر میاد بگید.

۰۵ بهمن ۰۳ ، ۲۱:۴۴

نـــرگــــس ⠀

سلام.

من که میگم بگید.‌.‌ چون در تک تک مواردی که ذکر کردید و شمردید، اوضاع از پهلوی اول و دوم بدتر که نیست! خیلی بهتر هم هست، یقینا بهتر هم خواهد شد :)

اتفاقا گفتگو کار رو جلو می‌بره. نه مسکوت موندن این موضوعات.

۰۵ بهمن ۰۳ ، ۲۳:۵۸

Fatemeh Asadi

سلام و رحمت:)

به نظز من بگید. شما وقتی بگید احتمالا بیشتر به ریشه بحث رسیدید و سطحی نگاه نمی‌کنید و نوع نگاه و فهمتون ارزشمنده و ضمن اینکه ممکنه باب گفت‌وگوهایی باز بشه و جرقه‌ای باشه برای مسیری...

۰۶ بهمن ۰۳ ، ۰۷:۲۷

یکم صبر کنین بهمن بیاد و بره.

لیالی قدر هم بگذره، تقدیرها رقم بخوره و تکلیفها معلوم شه.

اونوقت دست بکار بشین

۰۶ بهمن ۰۳ ، ۰۹:۴۲

عباس زاده

سلام

حرف زدن خوب است، نقد کردن بهتر، نقد دلسوزانه هم خوبتر، اما چگونه و کجا و به چه سبک باید کمی تامل کرد

ما مشکل ندانستن این روزها کمتر داریم

مشکل عمل بیشتر

۰۶ بهمن ۰۳ ، ۲۱:۴۰

شنگول العلما

من پیشنهاد می دم همیشه در کنار منفی مثبت گفته بشه یا منفی بین دو مثبت گفته بشه.

خوف و رجا کنار هم

توصیه به حق و توصیه به صبر در سوره والعصر کنار هم

درد و درمان کنار هم.

بعضی از جریان ها و اشخاص هستند به بهانه عدالت فقط ضعف ها رو می گن این تولید ناامیدی می کنه و بد هست. ⁦^⁠_⁠^⁩

۰۸ بهمن ۰۳ ، ۱۶:۴۵

بستگی ...

برادر حالا که درین وادی هستین این مطلب آقای اشتری رو از دست ندین دلسوزه گرچه بابت دلسوزیش زندان رفته

درباره تجدید نظر در مجازات زندان و همینطور اعدام

اینجا نقلش میکنم ببخشید که طولانیه:

‍💠‏چند خط برای روح و روان تتلو

بخش اول

تتلو در زندان تهران بزرگ، دقیقا در همان تیپی است که من بودم(تیپ ۵) و دقیقا در همان اندرزگاه(۴) و در همان سالن(۲) و در همان اتاق(۱) و دقیقا روی تختی می‌خوابد که من می‌خوابیدم.

یکی دو روز بعد آزاد شدن من، از اوین به اینجا (تهران بزرگ) منتقل شد.

تقریبا روز نیست که بچه‌های زندان زنگ‌ بزنند و جویای حال و احوالش نشوم.

دیروز با بچه‌های اتاق حرف می‌زدم گفتند این چند روز خیلی اوضاعش خراب است.

امیدوارم کارش به خود زنی، خودکشی یا هرگونه آسیب زدن به خودش نرسد.

زندانی خیلی شبیه مرده‌هاست.

حضرت یوسف تعبیرش در مورد زندان «گور زندگان» بود.

آدم زنده قشنگ مثل مرده‌ها دستش از دنیا کوتاه می‌شود.

فرقش اینست با هر خبری که این بیرون از تمدید زندان یا لغو مرخصی یا… پخش می‌شود زندانی آن داخل دوباره می‌میرد‌ و زنده می‌شود.

حالا این بنده خدا که یکهو ۵سال حبس‌اش شد اعدام! خدا بداند الآن چه حال و روزی دارد!

در زندان یک پیرمرد صاحب دلی مسئول اتاق‌ ما بود.

الآن هم مسئول همین اتاق تتلو است.

اتاق ۱ سالن ۲ اندرزگاه ۴

۲۵ سال بود در زندان بود.

سخنران هیات‌ما در زندان بود.

سرهنگ‌ ناجا بود.

بخاطر یک تصمیم غلط اینجا گرفتار شده بود.

حالا از قصه خودش بگذریم!

پسرش هم در همین اتاق بود.

وکیل بند ما بود.

پسر گل و با معرفتی بود.

زندانی‌ها عاشقش بودند.

مداح و قاری قرآن و میان‌دار هیات بود.

پسرش هم ۱۵ سال بود در زندان بود.

یک پدر و پسر دیگر هم در همین اتاق ما بودند.

الآن هم اتاقی تتلو هستند.

چند تا پدر و پسر و چند تا برادر دیگر هم در همین بند داشتیم.

مثل یوسف که مدافع حرم بود و با برادرش هم اتاقی بودند و قصه‌اش را [اینجا] نوشتم. الآن هم پیگیر آزادی‌شان هستم.

یک‌بار با این پدر و پسرها سر سفره درد و دل می‌کردیم. یکی‌شان گفت آقا وحید زندان مثل گور است.

آمدی داخل دفن‌ات که کردند ۴۰ روز نشده آن بیرونی‌ها و دوستان و اقوام سرد می‌شوند و به زندگی عادی‌ برمی‌گردند.

دیگر تو می‌مانی و خودت.

و الآن ما اینجا در حال تجربه پس از مرگیم.

همه سالهاست به نبودن‌مان عادت کرده‌اند انگار که از اول نبودیم.

فقط فرق مال ما با تو اینست که ما در حال تجربه یک مرگ خانوادگی هستیم.

مثل موشک خوردن وسط یک خانه یا یک زلزله که در یک لحظه یکهو یک خانواده را نیست و نابود می‌کند.

آن بیرونی‌ها که سرپرست‌شان گرفته شده یک‌جور…

این داخل زندانی ها هم یک‌جور دیگر….

من ولی فکر می‌کنم این برای همه زندانی‌هاست.

فقط مختص به این پدر و پسرها و برادرها نیست.

زندان برای همه فقط کیفر یک زندانی نیست.

زندان تبعات عجیب و غریب اجتماعی و خانوادگی دارد و یک خانواده را همزمان شکنجه می‌کند.

به فرض که پدر و پسر و یا دو برادر اصلا داخل زندان نباشند تمام یک خانواده و بستگان درجه یک شکنجه می‌شوند.

زندان به قول علمای حقوق ناقض اصل شخصی بودن مجازات است.

همین الآن اوضاعی که مادر و خواهر تتلو دارند کم از روزگاری که زندانی دارد تجربه می‌کند نیست.

کما اینکه روزگاری که همسر من و دختر ۷ ساله و پسر ۲ ساله‌ام این بیرون طی کردند هم خیلی سخت‌تر از شرایط من در زندان بود.

اصل فردی بودن مسئولیت کیفری یا شخصی بودن مجازات به این معناست که هیچ کس را نباید برای فعلی که دیگری مرتکب شده است کیفر کرد و مسئول دانست.

بخاطر همین در همه دنیا تولید ادبیات در مورد بازنگری در مورد کیفر زندان و زندان زدایی خیلی جدی شده است ولی ما در ایران طبق معمول خیلی عقبیم.

چه از جهت ادبیات حقوقی و قانونی و جایگزین ساختن برای زندان چه از جهت فناوری و تکنولوژی‌هایی که بشود با آنها با زندان خداحافظی کرد.

من در زندان فکر می‌کردم یکی از مشکلات عمده در ایران ما اینست که سیاستگذار و قانون گذار و مجری و قاضی، اصلا زندان ندیده‌اند.

اصلا نمی‌دانند زندان چیست.

بخاطر همین مثل نقل و نبات زندان تجویز می‌کنند.

حتی در صدور احکامی که اصلا نیاز به زندان نیست و هزار راه جایگزین دارد.

طبق آمار تعداد زندانیان اول انقلاب در سال ۵۸ حدود ۱۰ هزار نفر بوده است.

حالا جمعیت کشور حدودا دو و نیم برابر شده است.

ولی جمعیت زندانیان با یک انفجار ۳۰ برابر شده است.

الآن قریب ۳۰۰ هزار نفر زندانی داریم.

با این دست‌فرمان تهش هم معلوم نیست.

نمی‌دانم اینهمه شهوت زندان کردن آدم‌ها از کجا می‌آید.

در خیلی از زندان‌ها مثل تهران بزرگ دیگر جانیست و کف خواب اتاق و حسینیه خواب و کریدورخواب و امثالهم هم داریم.

یعنی مثل ایام اعتکاف حتی در راهروهای رفت و آمد هم شبها یک عده جا می‌اندازند و می‌خوابند چون ظرفیت تکمیل است.

✍وحید اشتری

@Kolbe_Andishe_Farhang

۰۹ بهمن ۰۳ ، ۱۱:۲۹

شاید کار درستی نبود این نقل قول

ولی یه روز همه مون گاردمون باز میشه و اعدام کردنها و زندان انداختنها تعدیل میشن

بی زحمت این نقل قول رو حذف کنین . هم طولانیه و هم حق باشماست که جاش اینجا نیست‌ .

کاری به وحید اشتری ندارم

من باب یستمعون القول و یتبعون احسنه

انتقادش به مجازاتها رو ، قابل تامل دیدم

۰۹ بهمن ۰۳ ، ۱۱:۴۰

ملوچک ..

به عنوان کسی که یک روزی خودم رو حامی نظام و شخص اول میدیدم و الان هزارکیلومتر فاصله دارم ازش، مشتاقم بخونم اون مطالبی که قراره منتشر کنید

۲۳ بهمن ۰۳ ، ۰۰:۰۲

حمید

بنظرم اصلی ترین ویژگی جامعه اسلامی قسط هست. چیزی که اوضاع ما توش واقعا افتضاحه. فلذا کلا باید دست فرمون و مسیر عوض بشه. جوامع غربی، از ما خیلی جلوترند تو این زمینه و ما الکی دلخوشیم به اسم جمهوری اسلامی. چون دقیقا در جهت خلاف قسط داریم جلو می‌رویم!

گذرگـاه فــکر و ذکـــر

گذرگـاه فــکر و ذکـــر

خدا را رحمی ای مُنعم که درویش سر کویت + دری دیگر نمی‌داند رهی دیگر نمی‌گیرد