https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
چیزی که انسان را ناامید می‌کند، برخی وسوسه‌ها و پنداشت‌های غافلانه است که ناخودآگاه بر باور اصلی او سایه می‌اندازد و تلاشش را در برابر رهیافت حقیقی ذهن او، بیهوده جلوه می‌دهد.
عجب حرف اندیشمندانه‌ای شد!
باور کنید یهویی به ذهنم رسید...
پ.ن: امروز همراه تبریزی‌های عزیز بودم در دیدار رهبر عزیزمون با مردم غیرتمند آذربایجان شرقی... خیلی برام دلچسب بود.
منتظران ظهور قائم (عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف) همان مؤمنان حقیقی‌اند که به انجام «اَفضل‌الاَعمال» مفتخرند.
همان‌ها که در غیبتِ امام، از پا نمی‌نشینند،
در انجام واجبات الهی تلاش می‌کنند،
یاری مظلومان را وظیفه می‌دانند،
و با هیچ بهانه‌ای در مبارزات حق‌طلبانه قصور نمی‌ورزند...
پ.ن: افضل اعمال امتی انتظار الفرج... (کمال الدین و تمام النعمه، ج1، ص 287 و ص 644)
السلام علیک یا اباصالح المهدی
ای قائم قبیله‌های عصمت و عشق!
در عصـــر طــولانی انتـــظار، شُــکوه میــلاد سراسر نورت را به جشن و سُرور می‌نشینیم و چشم‌های اشک‌آلودمان را به دریچۀ انتظار تو می‌دوزیم.
مهدی جان؛
بیا و نور نگاهت را بر دل‌های ظلمانی ما بتابان و جرعه‌ای از جام منجیانه‌ات را بر کام عطشمند ما بیفشان...
می‌نویسم که شب تار سحر می‌گردد
یک نفر مانده از این قوم که بر می‌گردد
میلاد قائم قبیله‌های عصمت و نور بر منتظران ظهور مبارک باد
پ.ن: بیت از آقای حمیدرضا برقعی
راهپیمایی من امسال با سال‌های قبل تفاوت داشت. اول این که تنها بودم و آزادی عمل بیشتری داشتم. دوم این‌که از میدان فردوسی شروع کردم و تا میدان آزادی رفتم،
خیلی از غرفه‌ها و موکب‌ها را ورانداز کردم. چندتا از خبرنگارها و گزارشگران معروف را دیدم و سوژه‌های خوب به سمتشون فرستادم. جلوی خیلی از غرفه‌های سرود ایستادم، گوش کردم و با بعضی‌هاشون هم همراهی کردم 😊
از تفاوت‌های دیگه این که بر خلاف سال‌های قبل که از غرفه‌های صلواتی هیچ‌وقت خوراکی نمی‌گرفتم، امسال سه‌جا چای و کیک و آش و عدسی خوردم. چون قصد داشتم وقت بیشتری بگذارم و حتی صحنه‌های پس از مراسم را هم ببینم 😊
اما نتیجه:
22 بهمن را، انقلاب را، امام خمینی را و رهبرعزیزم را بسیار دوست دارم. حتی بیشتر از جانم،
خودم را مدیون شهیدان انقلاب می‌دانم و به آرمان بلند‌شان ادای احترام می‌کنم.
پرچم جمهوری اسلامی را با افتخار می‌بوسم و آن را امانت شهیدان می‌دانم.
جان و تنم فدای انقلاب و فدای پیروزی کشورم.
امیدوارم پرچم کشورم همیشه در اهتزار باشد.
به عشق انقلاب زنده‌ام و به عشق ایران عزیزم خواهم مرد.
انقلابی که فردا 46 سالگی‌اش را جشن می‌گیریم. انقلابی که بدخواهانش هرچه منسجم شدند، هرچه پول خرج کردند، هرچه خیانت ورزیدند، هرچه دسیسه چیدند، هرچه علیه انقلاب زدند و هرچه شخصیت‌ها و دانشمندانش را ترور کردند؛ نتوانستند ارکانش را فرو بریزند.
انقلابی که به رغم شیطان‌های داخلی و خارجی و به رغم مظلومیت‌هایش هرروز قوی‌تر شده و درخت تنومدنش در سراسر دنیا به بار نشسته است.
یقین دارم که زمستانِ مشکلات کشور عزیزم به پایان می‌رسد و روسیاهی به زغال بدخواهان باقی می‌ماند...
پ.ن: امروز بر و بچه‌های محل کار یک دفتر گذاشته بودند تا در زمانی کمتر از 2 دقیقه برای 22 بهمن چیزی بنویسیم -بدون قلم خوردگی و با بیشترین کلمه- و این نوشته من بود در 101 ثانیه.
رفته بودم خدمت یکی از علمای صاحبدل، همین که وارد اتاق شدم بعد از سلام و عرض ادب، بدون مقدمه ازم پرسید: دست‌فرمانت چطوره؟
سئوالش رو جدی گرفتم و به شکل رسمی به ایشون جواب دادم
گفتم بحمدالله خوبه.
پرسید: جاده‌های صعب‌العبور هم رانندگی کردی؟
گفتم: بله حاج‌آقا
پرسید: با جادۀ انتظار هم آشنایی داری، شرائطش رو می‌دونی؟
یهو دوزاریم افتاد که سئوال ایشون هدفمنده!
خودمو جمع وجور کردم و با ادبیات رسمی خدمتشون گفتم:
آشنایی‌ام چندان عمیق و دقیق نیست.
فقط می‌دونم که در جادۀ پرپیچ و خم انتظار، هم مرارت باید کشید، هم طعم حادثه‌های تلخ را باید چشید!
فرمود: پس شراب تلخ انتظار را هم چشیده‌ای؟ نوشت باد!
عرض کردم خدمتشون: خیر، هنوز نچشیدم. اما شنیده‌ام که در حرکت به سمت ظهور، تلخی‌های انتظار هم بسی شیرین است!
با یک احسنت پدرانه تحویلم گرفت! بعدهم دستم را چسبید و بُرد برای نشستن و... :))
پ.ن بیت مرتبط از جناب حافظ:
یا رب این کعبهٔ مقصود تماشاگه کیست؟
که مغیلانِ طریقش گل و نسرینِ من است
امروز برای یک طلبۀ منتسب به جریان اصلاح‌طلبی که مرتب از اسلام رحمانی دم می‌زد نوشتم:
عالمان فهیم و فرهیخته برای خوشایند صاحبان زر و زور، هیچ‌گاه از رحمت خدا سبقت نمی‌گیرند و نسبت به خلق خدا، مهربان‌تر از پیامبر رحمت نمی‌شوند.
*** *** ***
عید میلاد مبارک سید و سالار آزادگان وجود، حضرت اباعبدالله‌الحسین و ساقی حرم و صاحب لوایش حضرت ابالفضل العباس علیهماالسلام مبارک همه‌مون باشه.
سواد داشتن را هرگز مترادف فهیم بودن و عقلانیت نمی‌دانم. همان‌طور که تهجد و عبادت و پارسایی را در تضاد با اندیشه‌ورزی و علم آموزی نمی‌دانم.
+ خوشا به حالِ پیروان آل رسول صلوات‌الله علیهم که در مسیر حیاتِ مؤمنانۀ خود، هیچ گاه به بن‌بست نمی‌رسند و هرگز قدم به وادی ناامیدی نمی‌نهند.
پ.ن: بابت کامنت‌های خوب شما در پست قبل سپاسگزارم.
با بعضی متخصصان جامعه شناسی و کارشناسان مسائل حوزوی جلساتی داشتیم برای مسئله‌یابی در امور اجتماعی، برای بیان برخی مشکلات و نارسایی‌های دینی و برای بیان دردهای پنهان جامعه...
مباحثی که در این گفتگوها دنبال می‌کردیم عبارت بودند از:
طبق معمول حرف و حدیث در هر مورد بسیار بود. اما من در موضوعات ردیف 3 ، 4 ، 6 ، 7 و 8 بیشتر از بقیه موضوعات حرف برای گفتن داشتم. حرف‌های بسیار جدی، انتقادی و در عین حال جسورانه و بی‌پروا و البته گاهی تلخ و ناراحت‌کننده. جوری که یکی از دوستان حاضر در جلسه گفت: اگر خارج از جلسه این حرف‌ها را بزنی، یقیناً مُهرِ تکفیر و ضدانقلاب بر پیشانی‌ات می‌زنند.
اما این‌که مباحث این جلسه بعد از گردآوری و تدوین کجا می‌رود، چه کسانی می‌بینند و آیا منجر به تصمیم‌گیری می‌شود یا نه، واقعاً اطلاع دقیقی ندارم. فقط می‌دانم کسانی که در این جلسات حضور داشتند، همه بدون تعصب، بدون عناد و همه از سر درد و دلسوزی حرف زدند.
و حالا اگرچه برخی حرف‌ها ونظرات این جمع مخصوصاً نظرات خودم مثل هندوانۀ ابوجهل تلخ و ناگوار است، اما چون از سر درد و صداقت است می‌تواند خاصیت تسکین و درمان هم داشته باشد. به همین دلیل دوست دارم به هر شکل ممکن این حرف‌ها زبان به زبان و گوش به گوش به سمع و نظر تصمیم‌گیران دلسوز جامعه برسد.
البته برابر آن جملۀ حکیمانۀ معروف که «دروغ نباید گفت، اما هر راست را هم نشاید گفت» قصد ندارم به اسم شهامت و صداقت همۀ چیز را در این فضای بی در و پیکر مجازی بر ملا کنم تا خدای ناخواسته مورد سوء استفاده بدخواهان قرار گیرد. اما دوست دارم تا جایی که عقل و انصاف و مصلحت اجازه دهد، بعضی از این مباحث را (احتمالاً بعد از ماه رمضان) در قالب چند پست کوتاه یا بلند بنویسم.
فقط مطمئن نیستم که این کار موجب تنویر ذهن خواننده می‌شود یا موجب تشویش اعتقاداتشان خواهد شد. تا آن روز در این باره فکر خواهم کرد.
+ نظرات کاربران عزیز برایم مهم است. لطفاً دلسوزانه و مسئولانه نظر بدهید.
به همان اندازه که از اباحه‌گری منورالفکرهای غربزده بیزارم؛ از خشک‌مغزی مذهبی‌های بی ظرفیت و از سطحی‌نگری متدین‌های بی‌خاصیت هم نفرت دارم.
به نظر من غیرت ملی و تعصب مذهبی هردو باید در بستر عقلانیت اخلاقی و اندیشه‌ورزی دینی ظهور و بروز پیدا کند!
+ پست تکراری
++ وزن غربزده‌ها و مذهبی‌های بی‌ظرفیت یکسان است.
