https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
این روزها با تراکم کار مواجه‌ام
و با کاهش عادت‌های پرتکرار.
این روزها،
تلخی‌ها برای من شیرین است
و اشک و آه وسیلۀ تسکین است.
می‌خواهم در روزگار خشکی عاطفه‌ها
بیهوده نباشم و آسوده نمیرم.
*** *** ***
پایان این روزهای بی اعتبار، آغاز روزهایی دیگر است
برای کارهای پر اعتبار.
اما باید خواب نباشیم
و باید مراقب باشیم تا زود دیر نشود...
+ هدایای مرحلۀ دوم را هم تحویل دادم (با 83 گرم طلا، سه قطعه ربع سکه و 61 میلیون پول نقد) خدا به صاحبانش برکت دهد.
دقیقاً بعد از یک سال رسانه‌های صهیونیستی دوباره دست به کار شدند و فضای مجازی عبری زبان و عربی زبان را پر کردند از این دروغ تکراری و شاخدار که:
«نیروهای ارتش اسرائیل یک پرچم نازی، یک تندیس هیتلر و یک کتاب با صلیب شکسته را از خانه‌ای در جنوب لبنان پیدا کردند»
دروغی که سال گذشته همین روزها عیناً به خانۀ یکی از ساکنان غزه نسبت داده بودند و حالا دارند به حزب‌الله لبنان نسبت می‌دهند.
در واقع صهیونیست‌ها با این خبر دروغ دارند القا می‌کنند که «هدف حزب الله در راستای مرام هیتلر است یعنی نابودی یهودیان»
البته ما این را قبول داریم که تلاش جبهۀ اسلام بر نابودی رژیم غاصب صهیونیستی تأکید دارد، اما نه با نماد هیتلر و نه با شعار نازیسم؛ بلکه فقط بر اساس آموزه‌های دینی که معتقدیم این فرقۀ ملعون و گردنکش و ولیدۀ شیطان دشمن دین و انسانیت است و باید از بین برود...
+ شیعه در بیان عقیده‌اش هیچ ترسی ندارد و برای جهاد مقدس خود از تمسک به نماد‌های بیگانه بی نیاز است.
+ به امید نابودی هرچه سریع‌تر رژیم غاصب صهیونیستی و آمریکای مستکبر...
پرده اول، جبهه دفاع از فلسطین: آرمان دفاع از فلسطین و آزادی قدس، اولین بار در ایران پس از انقلاب شکل قانونی به خود گرفت که ابتدا به صورت شعار مرگ بر اسرائیل فرهنگ‌سازی شد و بعداً به شکل ساختارمند صدای آن به آن سوی مرزها سرایت کرد.
جنبۀ عملی شعار مرگ بر اسرائیل هم ابتدا در ساحت ورزش‌های قهرمانی نمود پیدا کرد. به این شکل که هر ازگاهی ورزشکاران ایرانی در بازی‌های المپیک یا بعضی مسابقات ورزشی، از مسابقه با اسراییلی‌ها خودداری می‌کردند تا به دنیا بفهمانند موجودیت اسرائیل غاصب نامشروع است. این دو مورد، تنها نماد مخالفت با اسرائیل در جهان بود که فقط از ایرانی‌ها دیده و شنیده می‌شد.
پرده دوم، جبهۀ دفاع از اسرائیل:
*- از اول انقلاب عده‌ای غربگرا در کشور خودمون بودند که شعار مرگ بر اسرائیل را بر نمی‌تافند. چون از مبارزه با اسرائیل به صورت نهادینه شده وحشت داشتند.
*- در بین روشنفکران دینی و هنری جامعه ایران هم، عده‌ای با این بهانه که ورزش را نباید سیاسی کرد، تلاش می‌کردند مسابقات ورزشی با اسرائیل را عادی و حتی لازم جلوه دهند.
*- تعدادی از اساتید دانشگاه‌های تهران علنی و غیر علنی با شعار مرگ بر اسرائیل مخالفت می‌کردند. حتی نمرۀ درسی دانشجویان حزب‌اللهی و بسیجی را به خاطر شعار مرگ بر اسرائیل کم می‌کردند و حتی در مواردی دانشجوی مخالف اسرائیل را در درس مربوطه مردود کردند.
*- تلاش سیاسی برای حذف شعار مرگ بر اسرائیل در کشور خودمون آن‌قدر ادامه یافت که در دولت آقای خاتمی، تمام نمادها و فرایندهای تعامل با اسرائیل را برای اجرا (از جنبه‌های سلبی و ایجابی) رسماً در کتاب مستندات برنامه و بودجه تعریف کردند. (این کتاب در زمان احمدی نژاد جمع‌آوری و امحاء شد)
*- گروه‌های وابسته به اصلاح‌طلبان در تجمعات اعتراضی سال‌های 88 ، 96، 97 و 98 که از طریق شبکه‌های معاند هدایت می‌شد شعار نه غزه نه لبنان را به نفع اسرائیل علنی کردند.
*- در سال 1401 جریان یک پارچه عبری، عربی، غربی با همراهی منافقین و گروه‌های تجزیه طلب داخلی، این شعار را به اوج رساندند و رسماً به اسرائیل چراغ سبز نشان دادند.
و اما حالا:
اما چرا این اتفاق‌ها افتاد؟ چرا جریان مبارزه با اسرائیل فراگیر شد؟ چرا چراغ مبارزه با اسرائیل در ایران خاموش نشد؟ چرا و چرا؟ چون ماهیت ددمنشی باند تبهکار صهیون برای مردم دنیا برملا شد. چون مردم دنیا جنایت صهیون‌ها را دیدند. چون فهمیدند که اسرائیل گرگ است و گرگ به کسی رحم نمی‌کند. چون مردم دنیا فهمیدند که مدارا کردن با گرگ یعنی نابودی خودشان. یعنی نابودی انسان و انسانیت. یعنی نابودی هرکسی که سردمداران صهیونیزم او را نخواهند.
این بود که جهان اسلام و مردم مغرب زمین آموزه انقلاب ما را گوش دادند و ترس را فراموش کردند. (آموزۀ امام این بود که اسرائیل غدۀ سرطانی است و باید از صفحۀ روزگار محو شود)
و حالا، نشانه‌های نابودی اسرائیل دارد نمایان می‌شود، دارد افکار عمومی دنیا علیه اسرائیل بسیج می‌شود، دارد ترس مردم به فریاد علیه اسرائیل تبدیل می‌شود. دارد ارزش‌های انسانی بر ارزش‌های قومیتی غلبه می‌کند و دارد اتحاد دینی و مذهبی علیه اسرائیل تکامل می‌یابد و امت واحده جهانی شکل می‌گیرد. نمونه‌اش این‌هاست:
و ان‌شاءالله در آینده‌ای نه چندان دور، معادلات منطقه به نفع مستضعفان عالم تغییر خواهد کرد...
امروز روی وایت برد نوشته بودم:
گاهی وقت‌ها یک بسیجی یا سپاهی یا فرماندۀ ارتش می‌تواند در ردیف مالک اشتر یا حتی بالاتر از مالک باشد.
پرسیدند مگر می‌شود؟
گفتم در نظامات دینی یا نظام سیاسی متکی بر دین، اطاعت از رهبر در این نیست که فقط خوب حمله کنی یا سلحشورانه بجنگی! سربازی در رکاب رهبر فقط کشتن یا کشته شدن نیست. سرباز بودن به این است که در صحنۀ کارزار، هم جنگاور خوبی باشی و هم جگر نجنگیدن داشته باشی. سرباز خوب کسی است که به وقتش آمادۀ فریاد باشد و به وقتش نخ و سوزن بردارد و دهانتش را محکم بدوزد! در غیر این صورت پای اطاعت پذیری‌اش می‌لنگد.
سئوال شد مگر نجنگیدن هم جگر می‌خواهد؟
گفتم بله! برای مردان جنگی گاهی نجنگیدن سخت‌تر از جنگیدن است و برای سخنوران هم سکوت کردن، گاهی سخت‌تر از فریاد است.
پرسیدند حالا رابطۀ این بحث با مالک اشتر چیه...
ماجرای جنگ صفین را برای‌شان گفتم که مالک اشتر در چندقدمی خیمۀ معاویه بود و فقط چنددقیقه فاصله داشت تا افتخار کشتن معاویه را از آنِ خود کند و پیروزی را برای سپاه مولایش رقم بزند. علی علیه‌السلام برایش پیغام داد تا دست از جنگ بردارد. اما مالک که پیروزی را نزدیک می‌دید، در وهلۀ اول گوش نکرد. امام بار دوم پیکش را فرستاد با این مضمون که اگر می‌خواهی علی را زنده ببینی جنگ را رها کن!
و مالک با این پیغام، جنگ را با همۀ امتیازاتش رها کرد و پیروزی را به معاویه واگذاشت...
گفتم ربط این موضوع با مالک اشتر در این است که اِعلان سیاست‌های جنگ از اختیارات رهبری است. همان قدر که جنگ با صهیونیست‌ها برای من و شما شیرین است، برای رهبری هم، جهان اسلام و جبهه مقاومت و بیداری ملت‌ها مهم است و جمع بین این ها الزاماتی دارد که نوعاً از تشخیص من و شما خارج است.
با این توضیح، بسیجی یا سرباز خوب باید چشمش به اشارۀ رهبر باشد. اگر امر به خویشتن‌داری کرد و اگر وعدۀ تنبیه متجاوز داد، برای حضرت آقا چند و چون نسازد. نگوید چرا دیر شد؟ چرا نشد؟ چرا این‌جور، چرا آن طور. یا اگر رهبری، تحت فشار جاهلان و احمق‌های زمان و یا به هر دلیل دیگری تصمیم دیگری گرفت و مثلاً تاکتیک یا زمان جنگ را تغییر داد، سرباز نباید چون و چرا کند و بگوید پس کو؟ چی شد اون وعده‌ها و تهدیدها؟!
با این حساب اگه این روزها از صورتی‌ها سرزنش شنیدید یا چهارتا سلبریتی بی‌غیرت تیکه پراندند و اگر بعضی آدم‌های لاف‌زن و خودتحقیر، حرف مفت زدند، زود از کوره در نروید، شرمنده نشوید، خودتون و داشته‌هاتون را زیر سئوال نبرید، رهبرتون را توی تنگنا قرار ندهید، در چنین شرایطی آرام باشید، به حقانیت راهتون افتخار کنید و از خدا فاصله نگیرید. نمیگم از بددهنی احمق‌ها غمگین نشوید، نه! غمگین شدن عیبی ندارد. اما، قهر نکنید، مأیوس نشوید و چون و چرا نداشته باشید. بگویید هرچی رهبرم بگه درسته. رهبر اگر گفت بمب هسته‌ای حرامه، فوراً بپذیرید و اگر دستور داد بمب هسته‌ای بسازید، درنگ نکنید. نگویید چرا دیروز حرام بود و امروز مجازه!
من و شما اگر این قاعده را پبپذیریم، دیگه فرقی نداره که در سال 37 هجری شمشیرزن جنگ صفین باشیم یا بسیجی سیدعلی در سال 403 شمسی! با این دست‌فرمان هرجا که باشیم مالک اشتر علی خواهیم بود... ... ... ...
یکی از سیاست‌هایی که آمریکا، انگلیس، فرانسه و اسرائیل مشترکاً علیه جمهوری اسلامی ایران دنبال می‌کردند؛ گسترش مسئلۀ ایران هراسی بود که متأسفانه دولت حسن روحانی هم از آن بعنوان یک اهرم قوی در پیشبرد سیاست غربگرایانه‌اش استفاده می‌کرد و با همین حیله تلاش می‌کرد تا جمهوری اسلامی را از حمایت جبهۀ مقاومت عقب براند.
اما حالا همان پروژۀ ایران هراسی که سال‌ها برای تضعیف جبهۀ مقاومت و برای عقیم کردن راهبردهای منطقه‌ای ایران طراحی شده بود، امروز به خیزش اسرائیل ستیزی در جهان تبدیل شده است.
تدبیر عقل ناقص با عشق برنیاید
اسباب مکر فرعون پیش عصا چه باشد.
+ ... وَ مَکَروا وَ مَکَرَ اللَّهُ وَاللَّهُ خَیرُ الماکِرینَ
پ.ن:
پیروان یهود در دنیا به دو نحلۀ فکری تقسیم می‌شوند: گروهی موسوم به یهودی‌های مذهبی و گروهی مشهور به یهودی‌های صهیونیست. تقریباً مشابه اما متضاد همان تفکیکی که ما در مورد پیروان اسلام سیاسی و اسلام غیر سیاسی به کار می‌بریم.
یهودی‌های صهیونیست، لزوماً پایه گذار دولت غاصب اسرائیل نیستند، اما از ابتدا مدافع سرسخت رژیم اشغالگر قدس بودند و براساس یک تفکر سیاسی معتقدند که بقای دین یهود و بقای یهودیان جهان فقط با تشکیل دولت و فقط در پناه حکومت امکان پذیر است.
در مقابل این گروه، یهودی های مذهبی هستند که از ابتدا با رژیم صهیونیستی مخالف بودند و معتقد هستند که مطابق آموزه‌های تلمود، تشکیل دولت و تشکیل حکومت مستقل یهودی، رفته رفته موجب نابودی دین یهود در جهان خواهد شد. این گروه از یهودی‌ها که بیشتر آن‌ها در آمریکا زندگی می‌کنند، هر از گاهی در قالب تجمع و نوشتن طومار، مخالفت خود را با صهیونیست‌ها اعلام و از آن‌ها بیزاری می‌جویند. اما با وجودی که تسلط عجیبی بر آموزه‌های پیدا و پنهان یهود دارند، مخالفت آن‌ها هیچ‌وقت کارساز نبوده است. چرا؟ چون از موقعیت مالی-رسانه‌ای و از مقبولیت دولت آمریکا برخوردار نیستند.
برگرفته از منابع:
اگر هدف، الهی باشد، نیت هم خدایی باشد، کارهم در مسیر رضای خدا باشد، مردم هم خدایی فکر کنند و رویکرد الهی داشته باشند. شوق خدمت و کمک‌رسانی دوچندان و بازدهی کار چندچندان می‌شود و البته خدا هم برکت و یاری‌اش صدچندان خواهد بود..
فکرش رو بکنید که از چند گروه کوچک فامیلی، خانوادگی، دانشجویی و همسایگی در پیام‌رسان‌های داخلی همراه با چند سخنرانی کوتاه و گپ وگفت‌های محلی، ظرف کمتر از چهار روز، 96 میلیون تومان پول نقد، 143 گرم طلا ، 6800000 تومان (دینار عراقی)، 50 دلار و بالاخره 8 میلیون تومان هم وعدۀ آخر ماه برای کمک به فلسطینی‌های عزیز جمع آوری شده است. حالا ببینید با این معیار، در مقیاس بالاتر و در سطح یک ملت چه می‌شود کرد؟!
خدا به همۀ صاحبان خیر، سلامتی، برکت و عاقبت بخیری دهد...
+ نکته مهم این ماجرا: کمک خانم‌ها تقریباً 2/5 برایر آقایان شده است.
++ جهت اطلاع اونهایی که فکر می‌کنند، ایران از پول نفت به فلسطین و لبنان کمک می‌کند...
پ.ن:
