الآن وقت نتیجه است!

 «همین دوماه قبل بود که خیلی از صاحبنظران سیاسی و اقتصادی در بارۀ بحران آب، انرزی و غذا در جهان ابراز نگرانی می کردند. همان موقع در کشور ما هم بعضی ها در این باره هشدار می دادند و حتی از آن بعنوان قحطی بزرگ یاد می کردند. اما من صرف نظر از کمبود مقطعی آب و انرژی در برخی نقاط دنیا، معتقد بودم که در کشور ما فعلاً بحران غذا و انرژی وجود ندارد و جنگ روسیه با اوکراین نیز برای کشور ما به تنها بحران عذایی ایجاد نمی کند، بلکه از جهت رونق اقتصادی حتی به نفع ما هم خواهد بود. مشروط بر اینکه دولت و تصمیم گیران ما، مدیریت صحیح، هوشمندانه و یک پارچه داشته باشد و تصمیم های جزیره ای نگیرند.»

و اما امروز؛

امروز که داشتم اخبار سیاسی و برجام را با نگاه موشکافانه تری مرور می کردم، تقریباً به یقین رسیدم که سه دولت آلمان، فرانسه و انگلیس دارند به هر دری می زنند تا با ایران کنار بیایند. چرا؟ دلیل اصلی اش این است که درگیری روسیه با اوکراین، باعث شده که گاز و دیگر حامل های انرژی به اروپا صادر نشود. از این رو، تا دوماه دیگر اروپایی ها در سرمای کشورشان با کمبود شدید گاز و فراورده های نفتی مواجه هستند. در کنار این دلیل، اروپایی ها می دانند که اولاً ظرفیت تولید نفت عربستان تکمیل است، ثانیاً می دانند که آمریکا هم از ذخیره های نفتی خود به آنها نمی دهد و اگر هم بدهد برای آنها مقرون به صرفه نیست. بنابراین، راهی جز خرید مجدد نفت از ایران و تأمین انرژی –با واسطه- از طریق جمهوری اسلامی ایران ندارند! و این یعنی: الزامی برای برداشتن موانع اقتصادی و تحریم های ظالمانه!

در همین حال، برخی خبرهای موثق نشان می دهد که گاو شیرده عربستان هم به تبع دولت های اروپایی و آمریکا، برخی شرایط جمهوری اسلامی را پذیرفته و بهانه جویی ها و خصومت های مزدورانه را موقتاً کنار گذاشته و عجالتاً دارد ساز موافق با جمهوری اسلامی می زند. هرچند که رژیم صهیونیستی با دو دوزه بازی هایش دارد علیه ما و توافق با اروپایی ها کارشکنی می کند. ولی خب همه می دانند که این کار، ذات طبیعی صهیونیزم است و اگر بخواهند می شود بر آن غلبه کرد!

اما، خدا کند در این استیصال سیاسی که اروپایی ها گرفتارش شده اند؛ مسئولان عزیز ما خیلی ذوق زده نشوند و مثل دولت وادادۀ روحانی، هر قراردادی را چشم بسته امضاء نکنند. بلکه به جبران افتضاح تعهدات یکطرفۀ برجامی، این بار باید مسئولان ما از اهرم اطمینان و راستی آزمایی به نفع کشور و منافع ملی استفاده کنند و این بار باید اروپایی ها را وادار کنند تا به نشانۀ حسن نیت، سر کیسه را حسابی شل کنند و صداقت و خوش حسابی خود را پیشاپیش به ما نشان بدهند و بلکه به جبران مافات، باید تضمین های سفت و سختی را هم به ما بدهند.

و خلاصه اینکه الآن وقت نتیجه است؛ مبادا دستگاه دیپلماسی ما از یک سوراخ دو بار گزیده شود.

 

+ شواهد و قرائن نشان می دهد که دولت و مسئولان سیاسی ما این بار به دور از ذوق زدگی و به دور از شانتاژ رسانه ای دارند کار را دنبال می کنند و با عقلانیت و هوشمندی روند مذاکره را پیش می برند. ان شاءالله تا آخر بر همین مدار حرکت کنند و تحت تأثیر القائات فریبنده و زیاده خواهی های طرف مقابل قرار نگیرند. البته به موازات این عقلانیت و هوشمندی، لازم است در داخل کشور هم سه نکته را در نظر داشته باشند: اول این که با یکدیگر همصدا و همدل باشند. دوم این که به معنی واقعی کیاست داشته باشند. سوم اینکه با مردم صادقانه حرف بزنند و از بزرگنمایی موضوع و یا از دادن وعده های کاذبانه بپرهیزند...

 

مشتاق نباید بود!

در بازی های سیاسی، این تجربه را به یاد داریم که در زمان دولت دهم (یعنی همان احمدی نژادی که نبود آنچه می نمود) وقتی ما به سمت آمریکایی ها نمی رفتیم ، عمانی ها هی می آمدند و پیغام هایی از طرف آمریکا برای ما می آوردند که بیایید در مذاکره با یانکی ها مشکلات خود را حل و فصل کنید. ما هم با جواب رد، هر بار آن ها را یک قدم به عقب می راندیم. اما وقتی دولت لیبرال یازدهم سر کار آمد. آمریکایی ها دیدند که دیگر نیاز به پیغام دادن ندارند. چون می دانستند که روحانی و ظریف، خودشان له له می زنند برای گفتگو و امتیاز دادن... به همین دلیل دیـگر پیـغام ها متـوقف شـد و آمـریکائی هـا مرتب با پیش شرط هـای سفت و سخت بـرای ما طـاقچـه بالا می گذاشتن.

و حالا در دولت سیزدهم که جمهوری اسلامی ایران پیگر مذاکرات نیست دو باره هر هفته یک نماینده و یا هیئتی را به تهران می فرستند که آقا بیایید مذاکرات را ادامه بدهید.

به نظر من این ها تجربه هایی است که مبتدی ترین دیپلمات های دنیا هم بلدند و آن را آزموده اند. به همین دلیل معتقدم که از این تجربه ها باید درس بیاموزیم و در شرایط فعلی پیش قدم مذاکره نباشیم. چون فعلاً این آمریکاست که به مذاکره با ما نیاز دارد و حالا ما هستیم که باید طاقچه بالا بگذاریم و حداکثر مطالبات را داشته باشیم. چون بعد از هشت سال گفتگوی زیانبار برحامی یقیناً به این فهم مهم رسیده ایم که مشکل ما از نوع اقتصادی است که در داخل حل می شود نه با گفتگوهای تحقیر آمیز و خسارت بار.

بنذه هم مثل همه معتقدم که تحریم باید شکسته شود، اما نه با التماس و باج دادن. بلکه با عزمی ملی و تلاشی جهادی. شکستن تحریم های خارجی نیاز به برنامه و تلاش داخلی دارد. باید تحریم داخلی را چاره کنیم! و چارۀ کار در این است که قبل از هرچیز نیم نگاهی داشته باشیم به پاکسازی جریان های نفوذ در تمام ارکان سیاسی، تقنینی، اجرایی و حتی در سایر حوزه های علمی، فرهنگی، نظامی و دینی... و بعد از آن نیم نگاهی بیندازیم به نیروی نخبگان جوان و به ظرفیت های طبیعی و خدادادی بی شمار کشور...