پای ملخی نزد سلیمان بردن...

غم آن چنان ما را احاطه کرده بود و بغض آنچنان گلویمان را می فشرد که نه رمقی برای گریستن داشتیم و نه چاره ای برای رهایی از غم... فقط با زمزمه دعا و توسل بود که خود را سر پا نگه داشتیم و خشم مقدسمان را مهار کردیم...

بالاخره ساعت 6 صبح، در استودیوی خبر، قاری مشهور مصری، با صدای رسا و با نغمه ای حزن انگیز، آیۀ معروف سورۀ احزاب را تلاوت کرد:

مِنَ المُؤمِنینَ رِجالٌ صَدَقوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیهِ  فَمِنهُم مَن قَضى نَحبَهُ وَمِنهُم مَن یَنتَظِرُ  وَما بَدَّلوا تَبدیلًا

نمی دانم تلاوت این آیه با لحن حس برانگیز عبدالباسط به جان سوخته ما چه کرد که بغض نهفته در گلویمان ناگهان ترکید و صدای ضجۀ ما خانه را لرزاند...

آن روز صبح، فقط آه بود که از نهادمان بر می آمد و دامن دامن اشک داغ بود که در فراق سردار از چشم هایمان فرو می ریخت! سرای کوچک ما در آن صبح غم انگیز به عزاخانه ای تبدیل شده بود که حتی ساکنان طبقات زیرین هم سراسیمه به بالا دویده بودند...

نمی دانم مِهر و مجاهدت و تقوای سردار سلیمانی عزیز با دل های مردم آزادۀ جهان چه کرده است، اما می دانم که هنوز هم مات و مبهوت غیرت مردانه اش هستیم و به شهامتش، به رشادتش، به شهادتش، به شیدایی اش، به مجاهدت های جانانه اش، به اخلاصش، به ولایتمداری اش و به آسمانی شدنش غبطه می خوریم...

شاها برِ تو به تحفه صد جان بردن

کمتر بوَد از زیره به کرمان بردن

لیکن دانی که رسم موران باشد

پای ملخی نزد سلیمان بردن.

پ.ن:  

1. باور دارم که اگر تماس به موقع و دلداری بزرگ خانواده ما نبود، آن روز هر دو از غصّه می مردیم و امروز شما این غمنامه را نمی خواندید... و ای کاش من آن روز می مردم و گستاخی امروز دین ستیزان کشورم را نمی دیدم...
2.  یادم هست سیل جمعیتی که آن روز برای نماز برجنازۀ شهید سلیمانی عزیز به دانشگاه تهران آمده بودند، دریایی از اشک را بدرقۀ راهش کردند. آن جا که مقتدای مان سه بار با گریه گفت: اللهم انّا لا نَعلم منه الّا خیراً و...
3. تقدیم به روح بلند و پرآوازۀ شهیدان والامقام حاج قاسم سلیمانی و ابومهدی المهندس و همراهان عزیزشان. هنیئاً لهم الجنه...رضایت و رضوان الهی گوارای وجودشان باد...