برای خودم!

قصد جسارت ندارم. فقط از این باب می نویسم تا به خودم به عنوان مخاطب اصلی این پست گوشزد کنم که دین داری و ایمان به حرف و ادعا نیست. به اسم و رسم و عنوان هم نیست. مؤمن بودن، ظرفیت می خواهد، ادب و نجابت لازم دارد، این که کسی عذر بدتر از گناه بیاورد، تا دروغ خود را راست و راست دیگران را دروغ جلوه دهد، بداند که فقط دارد خود را فریب می دهد و فقط عِرض خود می برد و زحمت دیگران می دارد... سنگ مذهب را به سینه زدن و از علی دم زدن افتخار است، اما مسئولیت دارد، هزینه دارد و هزینه اش هم سنگین است. والسلام.