خوشبختی یعنی ...

به نظر من خوشبختی این است که هر کس در هر شرایطی وظیفه اش را بشناسد و بر اساس تکلیف شرعی و اخلاقی و انسانی عمل کند. خوشبختی یعنی اینکه انسان در ارتباط با خود و در ارتباط با انسان ها و در ارتباط با خدا، از مرز عقل و اخلاق و اخلاص عدول نکند. خوشبختی یعنی این که گفتار و رفتار و اندیشه و نگاه آدم ها سازنده باشد و سوزنده نباشد. خوشبختی یعنی آنچه را خیر است برای دیگران هم بخواهیم و به حقوق دیگران احترام بگذاریم...

آدم های خوشبخت همیشه می گردند دنبال فرصتی برای نیکی کردن و تلاش می کنند تا به هر بهانه ای واسطۀ خیر شوند. می گردند دنبال بهانه ای که غمی را از دل غمزده ای بزدایند و گره ای از کار فرو بسته ای بگشایند... آدم های خوشبخت، خودخواهی را موجب مکافات و خیرخواهی دیگران را مایۀ مباهات می دانند ...

ان شاءالله مسیر خوشبختی هامون همیشه هموار و بهونۀ خوبی هامون همیشه برقرار باشد...

تقدم عشق و ازدواج.

بعضی ها فکر می کنند اول باید دلباخته و عاشق کسی بشوند، بعد تصمیم به ازدواج بگیرند...

من می گم اول اصل ازدواج را بپذیر، بعد به جستجوی دختر یا پسر مورد علاقه ات اقدام کن...

پ.ن: صرفاً جهت اطلاع دخترخانم های گل و آقا پسرهای عزیز...

 

به بهانۀ روز خانواده...

مشی همسران موفق این است که سختی ها و مشکلات را جزء لاینفک زندگی می دانند. به همین دلیل در برابر ناملایمات می ایستند و خوش اخلاقی را در تمام لحظه های زندگی حفظ می کنند. همسران موفق یقین دارند که جزع و فزع کردن مشکلی رو حل نمی کند و لجبازی و بهانه جویی، مسیر زندگی رو دشوارتر می کند. به همین دلیل قرار و مدارشان بر این است که به جای کج خُلقی و بدرفتاری و به جای عصبانیت و پرخاشگری و قهرکردن، آستانۀ تحملمشون را بالا ببرند و از مشکلات ریز و درشت، نردبانی بسازند برای تکامل و رسیدن به بام زندگی.

آهای آقا دامادها و عروس خانم های محترم، بیاییم بعنوان همسران مسلمان و رشد یافته در فرهنگ بالندۀ دینی، به خودمون قول بدهیم با حفظ روحیۀ شادابی، همدیگر را در زندگی حمایت کنیم و از مشکلات روزمرّه، برای خودمون تجربه و فرصت بسازیم تا الگوی موفقی باشیم برای نسل هایی که بعد از ما یادگار ما خواهند بود.

پ.ن: به سهم خودم روز خانواده را به همۀ خانواده های عزیز و صبور و غیرتمند، مبارک باد می گویم.

سیاسی نوشت: خوشحالم از اینکه دیگر در برنامه های خبری صدا و سیما، اسم و صدا و قیافۀ شیخ حسن را نمی شنوم و نمی بینم...

همسرانه، برای آقاداماد و عروس‌خانم

 

روز عید غدیر، در مراسم عقد یکی از همکاران جوان دعوت بودیم. قرار بود به خاطر شرایط کرونا، مراسم خیلی سریع انجام شود و مهمانان هرچه زودتر سالن را ترک کنند. بعد از اجرای خطبۀ عقد و بعد از تبریک و شادباش و تقدیم هدایا، در حال خروج از سالن بودیم که آقا داماد عزیز، تعدادی ورق های ابر و باد به من و بعضی از مهمان ها داد و خواهش کرد تا جدی ترین توصیه ها و تجربه های زندگی رو براشون بنویسیم. من هم با اصرار مادر داماد پذیرفتم و این متن را براشون نوشتم:

آقـا داماد عزیز! به خـدا قسم ما هـم مثل خیلی از مـردم مشکلات داریم، بیـماری داریم، رنج کشیـده ایم، دوری از خانواده داشتیم، درغربت زندگی کردیم، اجاره نشین بودیم، طعم گرسنگی را چشیده ایم، به سختی درس خواندیم، سالهای دانشجویی استراحت و خواب راحت نداشتیم، چوب لج بازی استاد لائیک را خورده ایم، بسیاری از جمعه ها و روزهای تعطیل در حال کار و تلاش بودیم، از چشم و هم چشمی، چشم پوشیدیم، خیلی از روزهای زمستان زیر برف و باران بچه به بغل کنار خیابان منتظر تاکسی ایستادیم و خلاصه خیلی زجرها را تحمل کردیم، اما به عنوان یک بچه مسلمان با خدایمان عهد بستیم که شاد باشیم و رفتارغیرمؤدبانه نداشته باشیم، تصمیم گرفتیم در زندگی خودمون صمیمی باشیم، پشتیبان هم باشیم، صبور و مقاوم باشیم، بی تابی نکنیم و زندگیمونو آبرومندانه پیش ببریم تا به ساحل آرامش برسیم...

عروس خانم محترم، اگر به جای حسرت به زندگی این و آن، به شایستگی های خودت و همسرت بیاندیشی می توانی در سایۀ بندگی خدا به زندگی ات آرامش ببخشی. ما به این باور رسیده ایم که سرمایۀ آرامش، در سایۀ آسایش یافت نمی شود... سعادت و سلامتی و شادابی شما آرزوی ماست. زندگی تان به نور عشق تابان باد...

برای مادرم...

این روزها،

باروی باورم، بوی مادرم گرفته است.

لطفاً مرا با چراغ دلجویی بجویید!

آسمان چشم هایم بارانی ست

دلم بهانۀ مادر گرفته است...

 

پ.ن:

اگر مادرهای نازنینتان در قید حیات هستند، در حقشون اکرام کنید، دستشون رو با تواضع ببوسید و قدرشان را بدانید و اگر مثل من از نعمت وجودشون بی بهره اید، همیشه و هر روز به یادشون باشید و به نامشون خیرات و فاتحه و صلوات اهداء بفرمایید...

کس نیارد برِ او دم زند از قصه ما

سال های قبل که گاهی از صمیمیت زندگیمون، از خوش رفتاری و گشاده رویی خودمون و از صبوری و همدلی و همراهی همسرم چیزهایی می نوشتم، بعضی ها خوشحال می شدند، بعضی ها تحسین می کردند، عده ای هم از روی خیرخواهی توصیه می کردند که این جور چیزها را ننویسم، چون ممکنه بعضی ها چشم بزنن و حسودی کنند...

اما افرادی هم بودند که به اسم ناشناس یا با اسم غیـر واقعی در کامنت های خصـوصی، همش تــوهـین و ناسزا و زهــرمار نثارمون می کردند و کلی نیش و کنایه تحویلمون می دادند. ماحصل حرفشون هم این بود که می گفتند: نوشته هاتون فخرفروشیه / میخواهید دل بقیه رو بسوزونید / می خواهید خود نمایی کنید / دارید خالی می بندید / می خواهید القاء کنید که دیگران این جوری باشند / می خواهید جلوی بقیه کم نیارید / دارید وانمود می کنید که رفتار بچه مسلمونا اخلاقیه و زندگیاشون بی کدورته و...و... و...!

مثلاً یه آقای متأهل که اطلاعی از مشکلات درس و معیشت و زندگی ما نداشت و تصورش این بود که اخلاق و صمیمیت و تفاهم فقط برای نوشتن توی قصه هاست؛ با عصبانیت برام نوشته بود: یا داری دروغ میگی یا خیلی خرپول هستین که خیالتون راحته...! و دیگری نوشته بود: حداقل با خودتون روراست باشین!!!

و چندتایی هم این جور نوشته بودند:

• خب که چی؟ توقع داری باورکنیم؟
• یادتون دادن که اینجوری بگید؟
• منم اگه بابای مایه دار داشتم غمی نداشتم. و...

حالا فکر کنید توی اون شرایط، من چه پاسخی باید می دادم؟ و چه تصمیمی باید می گرفتم؟

فقط بگم که سخت ترین کار برای من این بود که بخواهم غصه های زندگی ام را برای شان قصه کنم.