https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
معمولاً ما انسان ها از نظر خلقت وجودی عجول و ناشکیبا هستیم. اما با این وجود، اکثر وقت ها در انجام کارهای خودمون دچار سستی و تنبلی و عقب افتادگی می شویم و برنامه های بندگی و زندگی را با بی خیالی پیش می بریم و حتی بعضی کارها و وظایف شخصی و اجتماعی خودمون را تا مدت ها به تأخیر می اندازیم.
حالا فکرشو بکنید اگر خصلت عجول بودن از ساختار خلقت ما، حذف می شد، دیگر چه انگیزه ای برای انجام کار در موقع مقرر داشتیم؟ به نظر من اگر این چنین بود، شاید به صورت برخط، هیچ وقت موفق به انجام کاری نمی شدیم و شاید بعضی کارها و وظایفمون را سال های سال به تعویق می انداختیم و جایگاه نظم و وقت شناسی از زندگی ما برای همیشه رخت بر می بست!
+ خدا کند در لگد زدن به سعادت دنیا و آخرتمون هم هیچ وقت عجله و شتاب نداشته باشیم.
پ.ن: برداشتی غیر تفسیری، آزاد و دیگرگونه از بخش پایانی آیۀ 11 سورۀ اسراء «وَکَانَ الْإِنْسَانُ عَجُولًاً»
