اربعین؛ رسانۀ اشک و فریاد

اربعین نزدیک است، خدا بخواهد امسال هم عازمم. بعنوان خادم موکب.

کار ما امسال پخت نان، توزیع 20 هزار غذا در هر روز، توزیع شربت، تعمیرات لباس، تعمیرات کفش و خدمات مشابه است که ان‌شاءالله 15 روز  با 135 خدمه در خدمت زائران اباعبدالله علیه‌السلام خواهیم بود.

اما امسال قرار است در مراسم اربعین به یاد آرمان قدس هم باشیم و مردم مظلوم غزه و فلسطین را هم در ثواب زیارت‌ها و خدمات خودمون سهیم کنیم. قراره است مظلومیت و صبوری مسلمانان آن سرزمین مقدس را در امتداد اربعین فریاد بزنیم. و قرار است صدای دادخواهی‌شان را در خط عاشورا و کربلای سیدالشهداء بر سر آل یزید و آل عصیان آوار کنیم. هرچند که پیروان اسلام آمریکایی و متحجرهای نفاق‌انگیز تشیع انگلیسی این حرکت را برنتابند.

آخه، نمی‌شود که عزادار امام حسین علیه‌السلام باشیم ولی از جنایتگری یزیدهای زمان حرف نزنیم. نمی‌شود که فقط سینه بزنیم، روضه بخونیم ولی در برابر شمر زمان و حرمله‌های زمان سکوت کنیم...

بذارید راحت‌تر حرف بزنم و یه کم نقد کنم عقاید تاجر مسلکی بعضی مسلمان‌‌نما ها را.

الآن هزار و سیصد و اندی سال است که داریم برای واقعه کربلا سیاه می‌پوشیم. تسلیت می‌گیم، مجلس عزا برگزار می‌کنیم، علَم و کُتل راه می‌اندازیم، اشک می‌ریزیم. به سر و سینه می زنیم. مقتل و زیارتنامه می‌خوانیم. اما برای چی؟

برای این که فقط بگیم عزاداریم؟

برای این که نشون بدیم مشکی‌پوش هستیم؟! همین؟

برای این که عزادار باشیم و گریه کنیم؟

واقعاً وظیفۀ شیعه این است؟

آیا امام حسین شهید شد که شیعه مزد بگیر عزای امام باشد؟

آیا عاشورا اتفاق افتاد که شیعه فقط داغدار بماند و غمگین باشد؟

عزاداری با این انگیزه واقعاً چه نتیجه‌ای برای اسلام دارد؟

آئین سوگواری اباعبدالله اگر برانگیختگی نداشته باشه و اگر موجب حق‌طلبی و خیزش و ظلم ستیزی نشود به درد چی می‌خورد؟

این که من هر روز بگم کاش کربلا بودم و یاری‌ات می‌کردم کافیه؟

شیعه واقعاً وظیفه‌اش همینه؟ اگر این باشد که خیلی راحته. با این تعریف باید بگیم که یزید اولین کسی است که به بهشت خواهد رفت. چون برگزار کنندۀ اولین مجلس عزای اباعبدالله، خود یزید ملعون بود!!

مع الوصف، اگر وظیفۀ شیعه‌ را فقط در گریه کردن و سینه زدن خلاصه کنیم و هیچ کاری با ظلم و ظالم نداشته باشیم؟ به نظرم در حق ائمۀ علیهم‌السلام جفا کرده‌ایم.

گریه بر امام حسین علیه‌السلام یک سلاح برّنده و یک فضیلت هدفمند است برای بیدارگری، برای عاشورا سازی و برای  آگاهی بخشی به جامعه تا ظلم را و ظالم را و یزید و یزیدیان زمان را بشناسند و به دفاع از مظلوم برخیزند و خود را برای قیام منجی عالم آماده کنند.

در فرهنگ شیعه و عاشورا، گریه بر اباعبدالله و یاران عاشورایی‌اش ثواب دارد، اما پیام‌های عملی و جهادی هم دارد که ره‌آورد آن را  باید در فریاد و در وظایفی فراتر از گریستن جستجو کنیم...

 

+ دعاگو و نایب‌الزیاره تک‌تک دوستان و همراهان عزیز بیانی خواهم بود. ان‌شاءالله.