هفت بند.

 

1. از این که هنوز بر و بچه‌های مقاومت در سهم سفرۀ کوچک خانه ما سهیم هستند بسیار خوشحالم و خدا را شاکرم. ان‌شاءالله اگر خدا توفیق دهد. این روند را همچنان ادامه خواهم داد.
2. در چندروز گذشته با تعدادی از مردان مقاومت و سیاسیون قدیم و جدید و با دو سه تفر از اونهایی که دغدغه‌ بیشتری در باره سوریه و لبنان و یمن دارند به گپ و گفت نشسته بودم. خیلی چیزها گفتیم و شنیدیم که برایم لازم و مفید بود.
3. نسبت به آن‌چه که در سوریه اتفاق افتاده ناراحتم اما امیدوارم این تلخ‌کامی بتواند ما را به خود بیاورد، بتواند ما را از بعضی ندانم‌کاری‌ها و خرابکاری‌ها برهاند و منشاء بیداری و هوشیاری و پرکاری مسئولین حاشیه‌ساز و خیال‌پرداز ما شود.
4. به احتمال زیاد، امتحان‌های سخت‌تری پیش رو خواهیم داشت. دارم به خودم تمرین می‌دهم که خدای ناکرده در حوادث احتمالی آینده، منفعل و واداده و بی خاصیت نباشم.
5. اگرچه عاشقانه‌های زندگی ما در تقویم ماه و سال نمی‌گنجد، اما دیروز، اولین تقارن جشن تولد من با روز زن تجربه قشنگی برایم بود. هم من به همسربانو تبریک گفتم و با یک بیت عاشقانه هدیه روز زن را تقدیمش کردم. هم ایشون تولدم را تبریک گفت و به من هدیه داد. فقط تفاوتش این بود که من از تاریخ تولد خودم یادم نبود و سورپرایز شدم 😊😊
6. با کمی تأخیر میلاد صدیقۀ کبرا، ام ابیها حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را به خانم‌های محترم و مادران عزیز وبلاگی تبریک می‌گم و برای همه‌شون آرزوی سعادت و سلامتی و سرافرازی دارم.
7. این روزها به علت مشغلۀ زیاد فرصت وبگردی و وب‌نویسی‌ام متأسفانه خیلی محدود شده. اما خوشحالم که هرجور شده مطالب جدید وبلاگ‌های دنبال شده‌ را می‌خوانم.

پ.ن -  بیت از جناب حافظ:

زلف را حلقه مکن تا نکنی در بندم

طرّه را تاب مده تا ندهی بر بادم

 

آرزوی او، آرزوی من!

بدون شرح

 

برای یک دوست لبنانی نوشته بودم:

• أِتمنى أن أکون معکم و معیّتکم فی المقاومة و أن أُقاتل فی جانبکم.

پاسخ ایشان:

• لقد کنت هنا لفترة طویلة و نحن ضیوفکم. إن مساعدة الإیرانیین هی نعمة حیاتنا و صحة الإمام الخامنئی هی أمنیتنا..

 

نوشته بودم براش: آرزوم اینه که با شما باشم، همرزمتان باشم و در کنار شما بجنگم.

برام نوشت: خیلی وقت است که شما این‌جایید و ما نمک‌گیرتان هستیم. احسان ایرانی‌ها برکت زندگی ماست و آرزوی ما سلامتی امام خامنه‌ای‌ است!!

 

فرش قرمز

نتانیاهوی جلاد که به کودک‌کشی و خباثت و جنایت معروفه، هر ازگاهی برای ملت ایران با ویدئو درس براندازی می‌دهد و برای ویران کردن زیرساخت‌های نفتی و هسته‌ای کشورمان روی همکاری و اشتیاق مردم ما حساب باز می‌کند؛ طبیعتاً از یک صهیونیست بی‌رحم و آدم‌کش چنین کاری بعید نیست چون از او توقع نیست که وظیفه‌ش را فراموش کند.

اما گستاخی‌ نتانیاهو حکایت از این دارد که ما و رسانه‌های ما متأسفانه در افشای ماهیت پلید این جانور خوب کار نکرده‌ایم و انگار نتوانستیم وحشیگری‌های ضد انسانی این جانی بالفطره را آن‌جور که باید برای مردم برملا کنیم.

شاید هم طمع‌ورزی نتانیاهو، به خاطر ذائقه سرخ و صورتی جریان بی ریشۀ زن زندکی آزادی است که منتظرند برای ورود داعشی‌های ریش قرمز چچنی فرش قرمز پهن ‌کنند! والله اعلم

...

خیلی دلتنگم.

دوست دارم چندروزی برم «روضة الشهیدین» و «روضة الحوراء زینب» سلام الله علیها در لبنان،

دوست دارم برم مقبرۀ «الفالوجا» و قبرستان «شجاعیه» در جبالیا و شمال غزه،

دوست دارم بر مزار تک تک‌ شهدای سوریه و لبنان و فلسطین بنشینم و یک دل سیر باهاشون حرف یزنم،

دوست دارم بالای بلندی‌های صور و صیدا و جولان و ضاحیه بایستم و با صدای بلند به غیرت و جوانمردی‌شان ادای احترام کنم... خدا می‌داند که خیلی دلتنگشان هستم.

اللهم عجل لولیک الفرج...

قدیس چاقوکش

رسانه‌ها می‌توانند از کاه، کوه بسازند. دروغ را راست جلوه ‌دهند، قدیس را هیولا معرفی کنند و از هیولا برای مردم قدیس بسازند.

رسانه می‌تواند نام آدم‌کش‌های داعش را عوض کند و به جای فرشتۀ نجات بر مردم سوریه حاکم کند.

کار رسانه مخصوصاً از نوع صهیونیستی‌اش این است که حوادث را تحریف کند، آدم‌ها را فریب دهد، ذهن‌های سطحی نگر را به تسلیم وادارد و یک چاقوکش تهی مغز را آرایش کند و یک شبه به حکومت برساند.

محمد الجولانی- تروریستِ تحت تعقیبِ دیروز

و ناجی امروز سوریه

 

به قول یک دوست: رسانه‌ها از سلاح هسته‌ای خطرناک‌ترند.

+ برای فریب نخوردن، داشتن سواد رسانه‌ای از نان شب هم واجب‌تر است. 

 

بعداً نوشت: بخشی از تصویر قبلی اشتباه بود. از عزیزانی که تذکر دادند ممنونم. 

و اما بعد...

آقای علی معلم دامغانی توی ترانۀ لالۀ عاشق میگه:

• برید از اونا بپرسین
• که شنیده‌ها را دیدن

اما من شاید تا مدت‌ها نتونم دیده‌هام را برای کسی بگم.

حتی شاید نتونم بگم کجا بودیم، چه جوری رفتیم و چه کردیم؟

و حتی‌تر در لفافه هم شاید مصلحت نباشد به این ماجرا اشاره کنم.

فقط می‌تونم بگم که بعضی صحنه‌ها اصولاً گفتنی نیستند. ترسیمی و تصویری هم نیستند.

بعضی جاها را فقط باید رفت. بعضی صحنه‌ها را فقط باید دید و بعضی ناملایمات را به هر قیمتی باید چشید! همین.

اما بعد:

1. در احکام مبطلات روزه فرقی نداره که کسی از اول صبح روزه‌ش را بخوره یا نزدیکای غروب آفتاب روزه‌ش رو باطل کنه. در هر دو صورت او روزه‌ نگرفته و حکم روزه خواری بر او جاری می‌شه...
2. حافظ اسد (پدر بشار اسد) در جنگ هشت‌ساله با ما خوب رفتار کرد. بشار هم در جبهه مقاومت و مبارزه با صهیونیست‌ها و داعش تا جاهایی خوب آمد. اما در ادامه راه گفت که ارتش او عزمی برای مقابله مستقیم با اسرائیل و گروه‌های تروریستی ندارد و بالاخره توی دقیقۀ 90 همه چی را خراب کرد، او البته به باغ سبز عربستان و امارات و پیغام پسغام‌های آمریکا هم خوش‌بین شده بود و در نتیجه فرجام بدی را برای مقاومت و مردم سوریه رقم زد.
3. نابسامانی سوریه نتیجه لجبازی یک عده آدم‎‌ تهی مغز و خائن وهابی است که مطمئناً مردم سوریه حالا حالاها روز خوش نخواهند دید اما من برای شیعیان، علویان و مسیحیان سوریه بیشتر دلم می‌سوزد.
4. براساس یک قاعدۀ کلی، هزینۀ تسلیم و سازش همیشه بیشتر از هزینۀ مقاومت است.
5. در انجام تکلیف، تلخی‌‌ها هم برای ما شیرین است و ما باور داریم که سرنوشت جهاد و مقاومت به زلف هیچ حاکم و حکومتی گره نخورده است.

 

پ.ن: ممنونم از دوستان و عزیزانی که نگرانم شده بودند... 

از محله‌ای نامعلوم....

سلام خدمت همراهان عزیز وبلاگی.

... دیشب را جایی صبح کردم که نمی‌دونم کجا بود. فقط می‌دونم همگی روی امواج دریا بودیم و اطراف ما پر از تاریکی و ظلمت بود. به اضافه چندتا کشتی‌ که چراغ‌هایشان را از دورترها می‌شد دید. جایی بودیم که نه امکانش بود و نه اجازه داشتیم که از وسایل ارتباطی استفاده کنیم!

این‌جا اما دریا نیست. فقط نامعلوم و نامکشوف است و من دارم با گوشی یک بچه مسیحی باغیرت این چندکلمه را می‌نویسم امیدوارم وقتی دکمه انتشار را می‌زنم با موفقیت منتشر شود...

 

+ لطفاً شما که دل در گرو دین و دیانت دارید برای نابودی رژیم صهیونیستی و برای موفقیت مردم مقاوم و مظلوم لبنان و فلسطین دعا کنید.

 

++ با عرض پوزش از پاسخ ندادن به کامنت‌های قبلی

حیف است.

از دیانت که هیچ، از غیرت و مروت و آداب انسانی هم بگذریم، قطعاً از ایرانی بودن ما به دور است که نسبت به درد و رنج مردم مظلوم در فلسطین و لبنان و غزه بی تفاوت باشیم.

 

+ خوب است اگر کمک هم نمی‌کنیم، حداقل غمخوار مردم بی پناه باشیم و دلمون براشون بسوزد.

 

 

++ حیف است که در پویش جهانی فریاد علیه اسرائیل، از دیگران عقب بمانیم...

خانم لوکس و سنگدل

چرا بعضی‌ها این قدر بی تفاوتند؟ چرا یک عده مردم این قدر کستاخ و بی مرامند؟ چرا فرق ظالم و مظلوم را نمی‌فهمند؟  چرا نمی‌خواهند باور کنند که رژیم صهیونیستی جنایتکار است؟ چرا این قدر بی‌خیر و بی عاطفه‌اند؟ چرا نسبت به همدلی مردم کینه و نفرت دارند؟ و چرا حتی از اهدای یک آه هم برای بچه‌های غزه و لبنان دریغ می‌کنند، واقعاً چه اتفاقی افتاده که بعضی‌‌ها این قدر سنگدل شدند؟

فرض ‌کنیم این جماعت به هر دلیلی نمی‌خواهند اهل خیر و عاطفه باشند. یا به هر دلیلی دوست ندارند در پویش‌های همدلی شرکت کنند، اما چرا مانع خیرخواهی دیگران می‌شوند. چرا نسبت به کمک‌های مردم دهن کجی می‌کنند، چرا و چرا؟

***   ***   ***

دیروز داشتیم یه مقدار شال و کلاه و لباس گرم که خانم‌های داوطلب محل بافته بودند و یک مقدار بادگیر و پتو و کفش و دمپایی که اهالی محل برای بچه‌های غزه و لبنان اهدا کرده بودند را بار خاور می‌زدیم ببریم تحویل بدیم به ستاد پشتیبانی نیروی مقاومت، یه خانم کاملاً لوکس و پر افاده با ماشین لوکس‌تر از خودش آمد چسباند به بغل خاور. سرش رو از شیشه ماشین آورد بیرون و با صدای بلند شروع کرد جو دادن و بد و بیراه گفتن و نفرت‌پراکنی با این عبارت که: مردم خودمون اینجا فقیرن، کلی مشکل دارن، نون ندارن بخورن اونوقت شما سرمایۀ مملکت را می‌برید می‌دید به دیگران. به ما چه ربطی داره که باید جور اون‌ها رو بکشیم و چندتا از اون حرف‌های شرم‌آور که جاش نیست این‌جا بنویسم.

یکی از خانم‌های گروه که پزشک متخصص داخلی و از قضا حاضرجواب و چالش‌گر و خیلی هم خوش‌بیان و خوش صداست به سمتش رفت تا به قول خودش وظیفۀ تأدیبی‌اش را انجام بده. اما در یک لحظه طلایی متوجه اشاره‌ من شد و خیلی ماهرانه گارد هجومی‌اش را به تبیین نرم و خواهرانه تغییر داد و خیلی شیک و شکیل برای اون خانم توضیح داد که این کمک‌ها مال دولت نیست، اموال عمومی نیست، مال آدم‌های لاکچری و نق زن نیست. این‌ها را به زور از کسی نگرفتیم. این‌ها دستباف یه عده خانوم هست، این‌ها را یه عده مردم دلسوز و با محبت داوطلبانه آوردند دادند برای بچه‌های غزه و لبنان که الآن آواره‌اند، بیمار و گرسنه‌اند، غذا و دارو ندارند، توی محیط اردوگاه‌ها به کمک‌های انسانی من و شما نیاز دارند... مگر ما مسلمون نیستیم؟ مگر انسان نیستیم؟ مگر ایرانی نیستیم ... و مگر...

داشتم آماده می‌شدم که انعطاف این خانم لاکچری را ببینم و یه کم خوشحال بشم. اما دریغ از ذره‌ای فهم و درک و اعتماد از این خانم بی درد. خلاصه این که توضیحات خانم دکتر ما هیچ افاقه نکرد و خشم و نفرت این خانم لوکس و پرافاده هم فروکش نکرد، شیشه رو داد بالا و با یک رفتار خشن و مردواره گاز ماشین را گرفت و با شتاب رفت.‌..

دیده بودم آدم‌های بی عاطفه و خودبین و لج‌باز و بی درد را، اما این که کسی از کمک‌های دیگران این همه بسوزه یا بخل بورزه برام باور کردنی نبود.

 

پ.ن: ناسزا شنیدن از آدم‌های همسو با صهیونیست‌های جلاد برای ما قابل تحمله. اما از عاقبت عناد و ناسپاسی این جماعت واقعاً بیمناکم.

می‌خواهم آسوده نمیرم

این روزها با تراکم کار مواجه‌ام

و با کاهش عادت‌های پرتکرار.

این روزها،

تلخی‌ها برای من‌ شیرین است

و اشک و آه وسیلۀ تسکین است.

می‌خواهم در روزگار خشکی عاطفه‌ها

بیهوده نباشم و آسوده نمیرم.

 

*** *** ***

پایان این روزهای بی اعتبار، آغاز روزهایی‌ دیگر است

برای کارهای پر اعتبار.

اما باید خواب نباشیم

و باید مراقب باشیم تا زود دیر نشود...

 

 

+ هدایای مرحلۀ دوم را هم تحویل دادم (با 83 گرم طلا، سه قطعه ربع سکه و 61 میلیون پول نقد) خدا به صاحبانش برکت دهد.