https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current

گذرگـاه فــکر و ذکـــر

خدا را رحمی ای مُنعم که درویش سر کویت + دری دیگر نمی‌داند رهی دیگر نمی‌گیرد

گذرگـاه فــکر و ذکـــر

خدا را رحمی ای مُنعم که درویش سر کویت + دری دیگر نمی‌داند رهی دیگر نمی‌گیرد

گذرگـاه فــکر و ذکـــر

........... بسم الله الرحمن الرحیم ...........

این جــا کلبــۀ کـــلام و رشـحات قـلمی من است. روزنگاشتــه‌های این جــا نوعاً کوتاه و مختصـر است که گـهـــگاهی رنگ دیانت بـه خــــود می‌گــیرد، گــــاهی با بـوی سیاست عجـین می‌شود، گــاهی بـه مسائل تربیتی و رخــدادهای زنــدگی می‌پردازد، گــاهی با حس و حال خـانواده و سبک زندگیِ مؤمنانه می‌درخشـد و در پـاره‌ای اوقـات نیـز با الفـاظ شاعرانه به وادی ادب و هنر اصیل این مـرز و بوم ورود می‌کند...
یادداشت‌ هـای این وبـلاگ گــاهی با طعــم واژه‌هایی از جنس سپیده و سحر می‌آمیزد. گاهی با صبغــۀ فـرهـنگ و اخـلاق نگاشتــه می‌شود و گـــاهـی نیــز با تیـشۀ عـقـــل و اندیشه، ریشه‌های جـهل و خرافه را هــدف می‌گیرد
نویسنده این وبلاگ خود را مدیون شهیدانی می‌داند کـه در روزهای عسرت و گــلولــه و خون مردانه جنگیدند و از حریت و استقلال و آزادی کـشور حـراست کـردند. از ایـن جـهت تـلاش دارد تا از تجـلیــل و نکــوداشت یـاد و حماسۀ آن‌ها نیز غفلت نورزد و هـر از گاهی با قـــلم صـداقت و مـهر، یاد و نام و خــاطرۀ شهامت و اخلاصشان را زینت‌افـزای صفحات این وبـلاگ کـند. باشد تا یادشان جاودانـه و راهشان ماندگار شود.
هــیـچ یــک از سیـاهــه‌ هــای ایـن وبــلاگ، کـپی‌پـیست نیست. امـــا کـپی بـــرداری از مــــطالب ایـن‌جــــا با ذکــــر مـنبــع و آدرس بــلامـانـع است...
پیشنهادها و نـقـدهــای منصفـانۀ دوستان و کاربـران عـزیز را پذیرایم،
از کامنت‌های چالشی و پرسشی عزیزان استقبال می‌کنم. ولی با عرض پوزش از پاسخ بـه کامنت‌هـای ناشناس معذورم. به کامنت‌های بدون آدرس هم در صورتی که آشنا نباشند پاسخ داده نخواهد شد.

جمعه, ۱۲ آذر ۱۴۰۰، ۱۰:۳۶ ب.ظ

همون بهتر که هیچ کاره ام :)

 

اگر به من بود، با مردان جامعه ایران شبیه کرۀ شمالی رفتار می کردم. یعنی قانونی را وضع می کردم که ریشۀ نخوت و رخوت برای همیشه در کشورمون بخشکد. مثلاً فعالیتِ روزانۀ آقایون را این جور برنامه ریزی می کردم:

  • هشت ساعت کار مفید در هریک از مشاغل. 
  • چهار ساعت با خانواده بودن،
  • دو ساعت مطالعۀ هدفمند،
  • سه ساعت فعالیت اجتماعی عام المنفعه
  • یک ساعت ورزش،
  • یک ساعت وبگردی
  • پنج ساعت بقیه هم خواب و استراحت.

وقت فرایض دینی هم در دل هرکدام از فعالیت ها جای خود را داشته باشد...

 

پ.ن:

  1. یادم هست که مرحوم پدر می گفت: اگر شده برو برای کسی مجانی کار کن، اما بی کار نباش...
  2. حیف که توی این مملکت کاره ای نیستم... :(  البته همون بهتر که هیچ کاره ام :)) 

 

نظرات  (۱۰)

سلام علیکم

یاد برنامه ریزی های رها شده ی خودم افتادم:)) که خیلی کمال گرایانه می نویسم بعد ولش میکنم

پاسخ:
علیک السلام
ان شاءالله به زودی بر می گردی به برنامه ریزی های کمال گرایانه و قابل اجرا...
۱۳ آذر ۰۰ ، ۱۰:۳۹ لیلا خدایار

سلام 

واقعا تو کره چنین برنامه ای پیاده میشه؟ 

بعد چطوری نظارت می کنن تا ببینن زیرآبی نمیرن؟

ما حتی نمی تونیم تو ادارات و موسسات بر عملکرد مدیران و کارمندان نظارت داشته باشیم، حالا فکرش رو بکن بخواییم این نظارت رو خارج از محیط اداره هم اعمال کنیم.  

پاسخ:
علیک السلام.
کره شمالی معروفه به زندگی پادگانی، مثلاً ساعت 9 یا 10 سب هیچ چراغی در هیچ خانه ای نباید روشن باشه، فلان ساعت هیچکس نباید تردد داشته باشه، از یک حدی بیشتر نباید بخورند، دخالت در امور و اظهار نظر اضافی ممنوعه. حتی نوع پوشش هایشان محدود به قاعدۀ خاصی است و خلاصه در هر زمینه ای مثل مصرف برق، مصرف آب، سرعت در رانندگی و الی ماشاءالله قانون های خشک و سهمیه ای...  و جالبه که هیچ کس هم خلاف قاعده و دستور عمل نمی کند. یعنی اینکه همه چی تابع یک نظم خاصی است و البته امور اداری و مراجعاتشان هم بدون استثناء بی پارتی و بدون رشوه و زد و بند انجام میشود...

۱۳ آذر ۰۰ ، ۱۲:۵۳ مهدی ­­­­

اگه خودت بتونی خودت رو مجبور کنی یه همچین برنامه ای داشته باشی برای بیشتر از چند روز، مطمئن باش اگه خوب باشه بقیه ازت تقلید میکنن و لازم نیست با زور کسی رو محبور به کاری کنی

پاسخ:
من بحمدالله زندگی منظمی دارم. از زمان دانشجویی با برنامه ریزی درس خواندم، کار کردم و الآن هم برای زندگی برنامه های شش ماه و هفتگی دارم. البته جوری برنامه ریزی کردم که در مواقع ضروری قابل انعطاف باشه و بتونم کارها را جابجا کنم. (اما کلیت برنامه ام از نظر مقدار و زمان تقریباً همینه که در این پست نوشتم) فقط حیف که به لحاظ شخصیتی در مقامی نیستم که بتونم تأثیرگذار باشم. یعنی خودم هستم و خانواده ام :)
ولی این پست رو تعمداً یه کم سختگیرانه و مثلاً اغراق آمیز نوشتم :) 
۱۳ آذر ۰۰ ، ۱۵:۰۸ محمد هادی بیات

خدا پدرتون رو بیامرزه.

حرف بسیار حکیمانه ای زدن.

پاسخ:
خیلی ممنون. 
حکیمانه که نیست. ولی انصافاً تنبلی در جامعه ما رتبه اش خیلی بالاست.
۱۳ آذر ۰۰ ، ۱۶:۱۲ ابراهیم طالبی دارابی

جناب مرآت سلام

چه «سین» جالبی ریختی. مفید و کاربردی. من خواب ۷ تا ۸ ساعته را می‌پذیرم آن‌هم در شب فقط. برنامه‌ای که فهرست فرمودید اگر به کار گرفته شد استعداد جامعه را به پشتکار پیوند می‌زند. از قضا من در دوره‌ی دانشگاه تهران با دانشجویانی از کره شمالی هم‌دوره و هم‌کلاس بود سال ۱۳۷۰، که واقعاً مستعد و باهوش و منظم و وقت‌شناس و حتی فروتن بودند. به‌طوری‌که رفیق شده بودیم اما با هر کس درنمی‌آمیختند.

پاسخ:
سلام جناب طالبی.
من خواب را تا 6 ساعت تخفیف میدم :) چون خودم معمولاً بیشتر از شش ساعت نمی خوابم. اونم فقط در شب.
کرۀ شمالی را رفتم. اما قبل از رفتن خیلی چیزهایی رو شنیدم بودم و وقتی رفتم اونجا عیناً دیدم. برای خانم خدایار توضیح دادم.
۱۳ آذر ۰۰ ، ۱۸:۵۸ ابراهیم طالبی دارابی

سلام مجدد

ممنونم از جواب و نیز آن جواب به خواهر محترم. مشاهدات مهمی بود. در هیچ جایی نخوانده بودم. پس یگ گزارش با آن قلم شیوا حتماً درین باره بنویسید. 

پاسخ:
سلام و ادب.
آخه هرچی از این چیزها بنویسم برای ایرانی جماعت افاقه نمی کند. مردم ما همانی هستند که هستند. :)

اینهایی که فرمودین بیشتر منو یاد ژاپن میندازه تا کره شمالی :/

پاسخ:
آره مردم ژاپن هم آدم های کم خوراک و پر تلاشند. نظم و انضباط خوبی هم دارند. یعنی زندگی تعریف شده ای دارند. آدم های قانونمندی هم هستند. ولی قوانین عمومی کشورشون به سختی کره شمالی نیست.

بذار بگم. یکی از عادت های خوبشان اینه که اگر یک گردشگر یا یک آدم غریبه ای ازشون آدرس بخواد، آن قدر تلاش می کنند تا طرف کاملاً شیرفهم بشه. یعنی جوری تلاش میکنند که اگر لازم باشه حاضرند اون نفر را تا مقصد برسانند...
۱۳ آذر ۰۰ ، ۲۲:۱۴ ملیحه قنادیان

سلام و احترام حضور عموی مهربانم

چه عالی نوشتید دست مریزاد بر نوشته های شما کاش قانون اساسی کشور ما حداقل یک بازنگری بشود و جامعه ایران از این اتلاف وقت دست بردارد که شبها تا دیروقت بیدار بمانند و وقتشان را بیهوده تلف کنند .

پاسخ:
سلام و احترام بر شما.

آخه مردم کشور ما با قانون تغییر رفتار نمی دهند. بهترین قانون در درون خود ماست. یعنی همان عقل و عاقبت اندیشی، اگر کمی عقلانی فکر کنیم و عقلانی تصمیم بگیریم، هرگز وقت گرانبهای خودمون رو بیهوده هدر نمی دهیم..
۱۳ آذر ۰۰ ، ۲۳:۱۷ لیلا خدایار

خیلی شگفت انگیزه که تو قرن ٢١ چنین مردمی وجود دارند.   

پاسخ:
بله، مصداق جامعۀ تک صدایی اول کرۀ شمالی، بعد ژاپن است. کشورهایی که معمولاً مردمش بسیار کم و حتی در حد صفر قانون شکنی می کنند
۱۹ آذر ۰۰ ، ۱۴:۰۴ سارا سماواتی منفرد

سلام

حالا غیر از این مسائل که فرمودید و درست هم است همه مردم ما نیاز به آموزش دارند آموزش احترام به بزرگترها و یکدیگر و دیگه اینکه رسیدن به خواسته هاو اهدافشان تو زندگی فقط یک راه دارد و آن از طریق تلاش مشروع و واقعی است و اینکه دور زدن قانون و دیگران مجازات های سخت داشته باشد.

 

پاسخ:
سلام.
موافقم با قانونمداری در هر سن و سالی،

اگه کاره ای باشم، همون طور که قانون برای ساعات کار وضع میکنم، بسته های آموزشی و تربیتی هم براش مشخص می کنم. تازه مجازات های سفت و سخت هم برای قانون شکنان توی دلش میگنجانم. مخصوصاً برای دانه درشت ها. حتی جدی تر از شعارهای آقای رئیسی  :))

ارسال نظر

کاربران بیان میتوانند بدون نیاز به تأیید، نظرات خود را ارسال کنند.
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">