https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
دیروز، میراب باغ لاله بودم و امروز، میراث خوار شرم ژاله ام، گاهی نا آرامم، گاهی شرمسارم، گاهی دلواپس خوشه های اقاقی ام که دارند از کوچه های عاشقی کوچ می کنند و شانس سبزینگی باغ ارغوان را برای ما پوچ می کنند!
پ.ن: به یاد امام راحل رحمت الله علیه، شهیدان والامقام، یاران سفرکردۀ امام و خوبان انقلاب که پر کشیدند و رفتند و ما را در حسرت نبودنشان تنها گذاشتند.
زادگاهش تهران بود. سال 1336 در خانواده ای مسلمان و مقید به احکام دین تولد یافت. خانواده ای با توان مالی پایین تر از حد متوسط و نزدیک به خط فقر...
به خاطر مشکلات مالی از ادامه تحصیل در دانشگاه باز ماند. اما در یک کارگاه ساختمانی به کار مشغول شد تا بخشی از هزینه های زندگی خانواده را بر عهده بگیرد... مدتی بعد پایش آسیب دید و کارش را از دست داد... سال 56 در کرمان به خدمت سربازی رفت...
او مقلد امام خمینی بود و به همین دلیل در خط مبارزه قرار گرفت... به ورزش کوهنوردی علاقه داشت. اما به دلیل ناهمخوانی فکری با اعضای کانون کوهنوردی تهران از آنها فاصله گرفت و این ورزش را به تنهایی ادامه داد...
بعد از انقلاب، به صورت تکلیف محور فعالیت می کرد. با شروع جنگ تحمیلی، پای ثابت جبهه ها بود و در عملیات های متعدد شرکت داشت... سرانجام در تاریخ دهم تیرماه 65 در منطقۀ عملیاتی مهران با جامه ای خونرنگ به خیل شهیدان پیوست و در حجلۀ شهادت آرام گرفت.
یادش گرامی و نامش جاودانه باد.
خوشا به حال آن ها که با شهادت رفتند!
خوشا به حال آن ها که در حجلۀ سرخ شهادت آرمیدند
و بدا به حال ما که در عصر تکثّر سلایق و علایق، در فهم حقایق وا مانده ایم و از قافلۀ سرخ شقایق جا مانده ایم.
نام و یاد شهدای انقلاب اسلامی، شهیدان دفاع مقدس و شهیدان مدافع حرم جاودانه باد
