در بارگاه علمدار عشق!

هر وقت قدم بر ساحل حادثه های داغِ فرات می گذارم، بند بندِ دلِ دربندم با شرارۀ عشق عشیره های عاشورایی گشوده می شود.

هر وقت دست های نیازم را بر زمین تفتیدۀ کربلا می سایم و خاک سرخش را بـر سرِ سودا زده ام می افشانم، جرعه های اجابت از جامِ سقایتِ علمدارِ عشق، گلوی تمنّایم را می نوازد و بند زبانم را به تکلّم این دعا می گشاید:

اللّهُمَّ انّی اَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطَّاهِرِینَ، وَأَنْ تَجْعَلَ رِزْقِی بِهِمْ دارّاً، وَعَیْشِی بِهِمْ قارّاً، وَزِیارَتِی بِهِمْ مَقْبُولَةً، وَحَیَاتِی بِهِمْ طَیِّبَةً، وَأَدْرِجْنِی إِدْراجَ الْمُکْرَمِینَ، وَاجْعَلْنِی مِمَّنْ یَنْقَلِبُ مِنْ زِیارَةِ مَشاهِدِ أَحِبَّائِکَ مُفْلِحاً مُنْجِحاً قَدِ اسْتَوْجَبَ غُفْرانَ الذُّنُوبِ، وَسَتْرَ الْعُیُوبِ، وَکَشْفَ الْکُرُوبِ، إِنَّکَ أَهْلُ التَّقْوى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ.

 

+ ان شاءالله با عشقی سوزان زائر علمدار عشق باشیم.