مقام عشق...

در دنیای آجل و عاجل و در ستیزه جویی های حق و باطل، شایسته نیست خفتن و چیزی نگفتن. پسندیده آن است که عاشق پیشه باشیم و بیدرنگ از خلوت خاموشی به جلوت چاووشی درآییم. که عاشقی نوعی آغشتن است. به هشتن و نوشتن نیست. به گفتن نیز نگنجد. عاشقی نه با اِبراز است و نه در اِعراض. عشق مقامی ست که باید اِحراز شود... بقول حضرت حافظ:

حریم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است

کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد

****** 

خواستم با این چند سطر نوشتۀ مسجع ادبی، یادی کرده باشم از بزرگان ادب پارسی همچون: بلعمی، نصرالله منشی، قاضی حمیدالدین بلخی، سعدی شیرازی، خواجه عبدالله انصاری و حتی عبدالله بن مقفع و دیگر بزرگان ادب ایران زمین که واقعاً دلم می سوزد وقتی می بینم فارسی زبان های نسل جدید، متون گرانبهای آن ها را نه می خوانند و نه خوب می فهمند...

تقدم عشق و ازدواج.

بعضی ها فکر می کنند اول باید دلباخته و عاشق کسی بشوند، بعد تصمیم به ازدواج بگیرند...

من می گم اول اصل ازدواج را بپذیر، بعد به جستجوی دختر یا پسر مورد علاقه ات اقدام کن...

پ.ن: صرفاً جهت اطلاع دخترخانم های گل و آقا پسرهای عزیز...

 

از چشم واژه های شهلا.

قلم، این جا هیچ گاه به رنگ نیرنگ نمی رقصد و واژه های سلام، هرگز در قاب کلام نمی گنجد.

این جا، جای فسون و فسانه نیست،

و مجالِ بهانه های ابلهانه نیست،

اینجا عرصۀ شعر و شعور و ترانه است.

اینجا میدان گاه شمشیر و خون و خنجر

و بارانگاه ارادتِ عاشقانه است،

اینجا تنور آتش و جام عطش و انتخاب آگاهانه است.

اینجا، از تن ها بلا می خیزد.

و از چشم واژه های شهلا، دانه دانه کربلا می ریزد!

 

همه ذرات دنیا اگر چشم شوند باز هم قادر به دیدن چشمه های عشق در کربلا نخواهند بود.