عهدِ معهود ما این است که ساز همسرانه را در گاه و بی گاهِ زندگیمون بنوازیم و خوشه های شیرینِ سلام و کلام را بر چلچراغ زندگیمون بیاویزیم.
به لطف خدای مهربان، خوشحالیم و خوشنودیم که سکوت و بی صدایی و بی مهری، راهی به جَلوَت و خلوتِ خانۀ ما ندارد.
پ.ن: بیاییم به صمیمیت و مهرورزی و اخلاق کریمانه در زندگی های مؤمنانۀ خود بنازیم و از آن برای دنیا و آخرتمون شادمانی و لذت بسازیم...
۳ نظر
۱۰ آبان ۰۰ ، ۲۳:۳۱