آرزوی من.

آرزو دارم روزی برسد که از کوچه و خیابانِ این شهر، بوی حیا و عفت و اخلاق و یکرنگی بتراود و هرزگی و دیاثت و دروغ و ولگردی و تن‌پروری از فرهنگ مردم این دیار رخت بر بندد... به امید آن روز.

 

پ.ن: میگن آرزو داشتن بر جوانان عیب نیست. اما انگار این آرزو خیلی سنگینه. شاید به این سادگی ها وصال ندهد. به قول ملای رومی:

آرزو می‌خواه لیک اندازه خواه

برنتابد کوه را یک برگ کاه...

برای امید

 

•  امید هست که زودت به بخت نیک ببینم
• تو شاد گشته به فرماندهی و من به غلامی 

سرنوشت محتوم آدم های ناامید این است که یا در ابتدای جادۀ جدّ و جهد، دچار ایستایی و وقوف می‌شوند و یا در نیمۀ راه با حرکتی نامألوف به درّۀ درماندگی سقوط می کنند!

***   ***   ***

• چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد
• ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم

پ.ن: هر دو بیت از جناب حافظ است. 

+ چندروزی از نت جدا بودم. گاهی چه زیباست بدون نت بودن! :))

نسیمانه.

تو با شکستگی پا قدم به راه بگذار

  که ما به جاذبه، امداد می کنیم تو را

 *** * ***

چه قدر نشاط انگیز است وقتی بی هوا، کسی هوایت را داشته باشد.

بیاید کنارت بنشیند و با برق چشمانش،

با زیبایی کلامش

و با بیان اشاره اش،

گذرگاه وَهم و فهمت را ستاره باران کند.

 

چه قدر نسیمانه است لبخند رضایت کسی که در مسیر آرزوهایت غنچه های امید می کارد...

 و چه قدر زیباست وقتی که دعایت به چلۀ اجابت می نشیند...

+ دعایتان همیشه مستجاب باد.