https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
چیزی که انسان را ناامید میکند، برخی وسوسهها و پنداشتهای غافلانه است که ناخودآگاه بر باور اصلی او سایه میاندازد و تلاشش را در برابر رهیافت حقیقی ذهن او، بیهوده جلوه میدهد.
عجب حرف اندیشمندانهای شد!
باور کنید یهویی به ذهنم رسید...
پ.ن: امروز همراه تبریزیهای عزیز بودم در دیدار رهبر عزیزمون با مردم غیرتمند آذربایجان شرقی... خیلی برام دلچسب بود.
سواد داشتن را هرگز مترادف فهیم بودن و عقلانیت نمیدانم. همانطور که تهجد و عبادت و پارسایی را در تضاد با اندیشهورزی و علم آموزی نمیدانم.
+ خوشا به حالِ پیروان آل رسول صلواتالله علیهم که در مسیر حیاتِ مؤمنانۀ خود، هیچ گاه به بنبست نمیرسند و هرگز قدم به وادی ناامیدی نمینهند.
پ.ن: بابت کامنتهای خوب شما در پست قبل سپاسگزارم.
آرزو دارم روزی برسد که از کوچه و خیابانِ این شهر، بوی حیا و عفت و اخلاق و یکرنگی بتراود و هرزگی و دیاثت و دروغ و ولگردی و تنپروری از فرهنگ مردم این دیار رخت بر بندد... به امید آن روز.
پ.ن: میگن آرزو داشتن بر جوانان عیب نیست. اما انگار این آرزو خیلی سنگینه. شاید به این سادگی ها وصال ندهد. به قول ملای رومی:
آرزو میخواه لیک اندازه خواه
برنتابد کوه را یک برگ کاه...
سرنوشت محتوم آدم های ناامید این است که یا در ابتدای جادۀ جدّ و جهد، دچار ایستایی و وقوف میشوند و یا در نیمۀ راه با حرکتی نامألوف به درّۀ درماندگی سقوط می کنند!
*** *** ***
پ.ن: هر دو بیت از جناب حافظ است.
+ چندروزی از نت جدا بودم. گاهی چه زیباست بدون نت بودن! :))
تو با شکستگی پا قدم به راه بگذار
که ما به جاذبه، امداد می کنیم تو را
*** * ***
چه قدر نشاط انگیز است وقتی بی هوا، کسی هوایت را داشته باشد.
بیاید کنارت بنشیند و با برق چشمانش،
با زیبایی کلامش
و با بیان اشاره اش،
گذرگاه وَهم و فهمت را ستاره باران کند.
چه قدر نسیمانه است لبخند رضایت کسی که در مسیر آرزوهایت غنچه های امید می کارد...
و چه قدر زیباست وقتی که دعایت به چلۀ اجابت می نشیند...
+ دعایتان همیشه مستجاب باد.
