گاهی باید راه برگشت را بست و گاهی باید پل های پشت سر را خراب کرد!
به قول جنابِ شهریار عزیز:
هرچه پل، پشت سرم هست
خرابش بنما
تا به فکرم نزند
از رَهِ تو برگردم...
پ.ن:
- پلهای پشت سرم ویران است و سالهاست که راه برگشت خودم را بستهام...
- هنوز فرزندان خون و شهادت، با سنگرهای عزم و رزم اُنسی صمیمانه دارند!
- درد ما، زن زندگی هرزگی نیست، درد ما، درد انقلاب است، درد محرومان و تهیدستان است. ننگ بی دردی بماند برای فریدونزادگان روحانی که سیاهی و تباهی، ارمغان امید و تدبیرشان بود...
- پیرو خط رهبری رنگ عوض نمیکند!
+ وقتی با بلوز و شلوار لی و کتانی سفید انگلیسی دیدمش، به خودباختگی و خودفروختگیاش تأسف خوردم :((
۸ نظر
۰۹ خرداد ۰۲ ، ۲۳:۱۶