https://blog.ir/panel/a-ghannadian/template_edit/current
اولین جشن تولد، دست‌خطی برایش نوشتم در دو سطر با مضمون نماز.
وقتی 12ساله شد. نامه را گرفت تا پیش خودش نگه دارد.
متن نامه:
پسرم؛ من فرجام یک آغازم - در اقامۀ اولین نماز- اما مشتاقم که تو از پلّۀ اولین نیاز به آغاز برسی!؟
عزیز دلبندم؛ ساحَت نیازت را با زیور نماز زینت کن و بخواه که اقامۀ نماز، مُهر پایان آرزوهایت باشد..
نام و امضاء
هر وقت سایۀ خستگی به سراغم می‌آید؛ شرابِ شیدایی‌ام بیشتر گُل می‌کند و دامنۀ شعر و شعورم گسترده‌تر می‌شود! آن‌قدر که به تمنّای لحظه‌ای تماشا، خودم و خستگی‌هایم را به وادی السلام سُرور می‌سپارم و در سایه‌سار نماز به آرامش می‌رسم...
خدایا،
نماز من هیچگاه نیاز تو نیست.
اما نیاز من همیشه به رنگ نماز است.
خدایا بی نیازم مکن...
+ # نه به خستگی..
خدایا،
نماز من هیچگاه نیاز تو نیست.
اما، نیاز من
همیشه به رنگ نماز است.
خدایا،
هرگز بی نیازم مکن.
از چه رو این همه تو واله و سرگردانی
تا به کی دل به تمنّای دل ویرانی؟
خواب از چهره بیفشان و دمی با ما باش
تا ببینی به عیان راز شب بارانی
دیگر از سُخره مگو روزن شب تاریک است
کز همین راه شود چشم دلت نورانی
بی گمان هست در آغوش بهاران خوشتر
گفت و گوی من و تو با غزل عرفانی
یاد آن روز که استاد غزل می‌فرمود
بُعد منزل نبود در سفر روحانی
روح و ریحان بدَرَد پردۀ غم از دل ها
شادمان باش در این گلکدۀ سبحانی
یا به پرواز درآ باز به آواز نماز
یا در این خانۀ غم باز بمان زندانی
ساز امّید بر آن نغمۀ دلشاد زند
هرکه بیرون شود از برزخ سرگردانی
+ غیر حرفه‌ای و از سر تفنن بود.
پ.ن: در ماه مهمانی خدا، کتاب خدا را فراموش نکنیم. حتی اگر در حد روخوانی و روانخوانی باشد...
