افسوس از این پایان

روز خاکسپاری

روی کفن فرزندش نوشت:

بهشت، جای مجرمان نیست.

بهشتٍ تو، قهقهۀ شیطان است،

افسوس از این پایان.

 

+ عاطفۀ مادری، شیعه و سنی نمی‌شناسد. تاجیک و سوری و عراقی هم نمی‌شناسد. اما انگار بعضی‌ مادرها استثناء هستند. می‌گفت فرزندش را به جرم ریختن خون بی‌گناهان دعا نخواهد کرد!!

 

که بیداری بود لاحول، این خواب پریشان را

کسانی که مطالعات تاریخی دارند، می دانند که شرایط سیاسی کشور در خرداد ماه سال 1360 بسیار ملتهب، متشنج و حادثه خیز بود، به این صورت که از یک سو کشور در حال جنگ بود، از  سوی دیگر، عزل بنی صدر از فرماندهی کل قوا در 20 خرداد کام منافقین را بسیار تلخ کرده بود. جبهۀ ملی نیز بعنوان حامی سیاسی و رسانه ای بنی صدر با تمام قوا علیه لایحۀ قصاص در مجلس فراخوان داده بود  و قرار بود که ساعت 14 روز 25 خرداد در تهران و چند شهر دیگر تظاهرات بر پا کنند. از همه مهمتر این که طرح عدم کفایت سیاسی رئیس جمهور بنی صدر نیز در دستور کار مجلس قرار داشت و منافقین مطمئن بودند که بنی صدر به زودی از  مقام ریاست جمهوری نیز عزل خواهد شد. به همین دلیل عزمشان را جزم کرده بودند که بعد از تظاهرات جبهه ملی که آشوب و بلوا کشور را فرا می گیرد، حملۀ مسلحانه خود را به مراکز حساس و حیاتی کشور آغاز کنند و حمام خون راه بیندازند. به همین دلیل امام هوشمند انقلاب، ساعاتی قبل از تظاهرات غیر قانونی جبهه ملی، با یک سخنرانی پیشگیرانه تمام توطئه ها را خنثی کرد. امام در سخنرانی اش، دردمندانه با مردم حرف زد و از  مواضع خصمانۀ جبهه ملی و اهانتی که  به قرآن کرده بودند، ابراز تأسف می کرد. حالت ظاهری امام نشان می داد که سینه اش مالامال از درد است و قلبش از بیداد آدم های چندچهره جریحه دار است. امام می دید که منافقین، دفتر رئیس جمهور را به ستاد آشوب تبدیل کرده اند و برای روزهای آینده، جنگ خیابانی را تدارک دیده اند. امام می دید که صدای شیطان بزرگ از حلقوم جبهۀ ملی و دست شیطان بزرگ از آستین منافقین جلاد  بیرون آمده  که آشکارا  قرآن را هدف گرفته اند؛ به همین دلیل آن قدر بیان مطلب برایش سنگین بود که نتوانست جمله اش را به آخر برساند. به ناچار، با قلبی آزرده و با سینه ای لبریز از درد، وسط جمله، ذکر «ولا حول ولا قوة الا بالله» را بر زبان جاری کرد... و جمله را ناتمام گذاشت....

با این ذکر، صدای جماعت حاضر در حسینیۀ جماران به گریه بلند شد و در نتیجه، آن چنان جوش و خروشی در دل مردم ایجاد کرد که ظرف کمتر از دوساعت خیابان های تهران و استان های بزرگ مملو از کفن پوشان انقلاب شد... امام بعد از لحظاتی سکوت، مجدداً در مورد جبهۀ ملی و نهضت آزادی و منافقین، مطالبی را مطرح کرد و سخنانش را با همین مباحث به پایان برد.

اثر ذکر امام در آن روز آنی بود، یعنی بیش از دوساعت نگذشت که حرکت توفندۀ مردم شکل گرفت، یعنی قبل از این که تظاهرات جبهه ملی شروع شود، قبل از آن که سپاه و بسیج حرفی بزنند، قبل از آن که مسئولین نظام تدبیری بیندیشند و قبل از آنکه منافقین سر از لانه هایشان بیرون بیاورند؛ مردم به حول و قوۀ الهی به صحنه آمدند و با تمام وجود در مقابلشان ایستادند و مکرشان را به خودشان برگرداندند. در نتیجه، چند روز بعد، جبهۀ ملی و نهضت آزادی برای همیشه سپر انداختند، بنی صدر خائن و رجوی جلاد به مخفیگاه خزیدند و نیروهای منافقین سر در لانه هایشان فرو بردند تا در فرصتی مناسب به دام نیروهای امنیتی بیفتند و یا از کشور بگریزند و همین هم شد...

به قول جناب حافظ:

فلک غلامی حافظ کنون به طوع کند

که التجا به در دولت شما آورد

و به قول جناب صائب:

گر از اوضاع دنیا دَرهمی صائب نظر وا کن

که بیداری بوَد لاحول، این خواب پریشان را

 

پ.ن: منظور من از مفهوم «لا حول ولا قوة الا بالله» در پست قبل، التجای عارفانۀ امام خمینی رحمت الله علیه بود که در این یادداشت به آن اشاره کردم. (اگر فایل صوتی یا فیلم سخنرانی امام را گوش کنید، حس بهتری به شما منتقل خواهد شد.)

 

حراج آغوش ها!!

اعتراضات سیاسی سوریه در سال 89 یک موج سازمان یافته ای بود که نه جنبۀ اقتصادی داشت، نه اصالت فرهنگی داشت و نه ماهیت هنری و ورزشی! بلکه معترضان سوری از همان ابتدا، به اسم آزادی، تغییر حکومت را نشانه رفتند. بی آنکه بدانند به کجا می روند و بی آن که بفهمند عاقبت کارشان چه خواهد شد.

در اعتراضات سیاسی سوریه هر روز جماعت زیادی به معترضان اضافه می شد، شاید آخرین گروهی که به جمع معترضان سوری پیوستند، دانشجویان و دانش آموزان بودند که با شک و تردید تصمیم خود را گرفتند و حلقۀ مردمی آشوب ها را تکمیل کردند. اما هنوز چندروزی از تکمیل حلقۀ معترضان نگذشته بود که ناگهان دیدند 15 گروه تروریستی داعش زیر پایشان سبز شده است. آن هم با شبکۀ مدرن رسانه ای، با سیستم ترابری لجستیک نظامی و با تسلیحات پیشرفتۀ جنگی که تا آن موقع مشابه اش را هیچکس ندیده بود. به این ترتیب، معترضان سوری تا خواستند به خود بجنبند و همدیگر را پیدا کنند؛ دیدند که کار از کار گذشته و جنایتکاران داعش تا عمق اتاق خواب خانواده های سوری یورش برده اند و حتی جان و مال و ناموس آن ها را هم برای خود حلال کرده اند.

آری، پیش نیاز حضور داعش در سوریه، اعتراضات کورکورانه ای بود که با هدایت بیگانگان و بر پایه هیجانات سخیف مردم طراحی شده بود. بی آن که خود بدانند و بفهمند و درک کنند.

اما دستاورد اعتراضات سوریه:

اعتراضات نابخردانه سوریه حدود ۷ سال داعش را بر این کشور مسلط کرد و این اشغال 650 هزار نفر قربانی داشت. (یعنی بیش از دوبرابر شهدای ترور و جنگ تحمیلی ایران) حدود 7 میلیون و 600 هزار نفر بی خانمان و آواره شدند که از این تعداد 1700000 نفر به ترکیه، 1200000 نفر به لبنان، 625 هزار نفر به اردن و 245 هزار نفر به عراق پناهنده شدند! علاوه بر تلفات جانی و انسانی، خسارت های مالی و اقتصادی جنگ سوریه نیز بسیار مهم است که می شود گفت: مناطق تحت سلطۀ داعش به کلی ویران شده و از ذخایر نفتی سوریه نیز آنچه قابل استفاده بود بردند و آن چه را که باقی مانده بود، منهدم کردند.

 

پ.ن: با تمام این جنایت ها و با وجود حمایت های تمام عیار آمریکا، اسرائیل، عربستان، ترکیه، اردن و کشورهای اروپایی! و با وجود شخم زدن خاک سوریه و تاراج منافع نفتی آن کشور، نه سوریه فرو ریخت، نه بشار اسد از قدرت افتاد و نه جریان مقاومت از بین رفت. فقط روسیاهی به چهرۀ معترضان بی مغز باقی ماند و خون های به ناحق ریخته اش بر صفحۀ تاریخ ماندگار شد تا ان شاءالله درس عبرتی باشد برای آن ها که به بهانه آزادی، غیرتشان را و ناموسشان را و آغوششان را برای منفعت داعشی های جنایتکار به حراج می گذارند.

 

وبلاگ نویس های آشوبگر!

 

پردۀ اول: چند وبلاگ رو می شناسم که مثل شورشی ها و دوشادوش آشوبگران، آتش بیار معرکه هستند و با خشونت کلامی، با دروغ های شاخدار، با توهین های رکیک، با شایعات تحریک آمیز، با مغلطه های ترحم برانگیز و حتی با داستان سرایی های صنفی و شغلی، رفتار آشوبگران خیابانی را موجّه جلوه می دهند و بالاخره ریشۀ هرچه اخلاق و امنیت و آرامش جامعه را می زنند. حالا یکی با الفاظ رقیق تر و یکی با نفرتی غلیظ تر!

پردۀ دوم: یکی از این ها خانم معلم است و مخالف حجاب. یکی خانم دکتر است و مروج بی دینی، یکی فروشندۀ کیف و کفش است، یکی هم کتابدار است در یکی از کتابخانه ها، دو نفر هم هستند که شناختی از وضع شغلی و صنفی آن ها ندارم.

پردۀ سوم: دوستی دارم که در حوزۀ فنی رسانه فعال است و به اقتضای شغلش با پلیس فتا همکاری دارد، سه شنبۀ قبل، در نشستی که با او داشتم می گفت آدرس وبلاگ ها را به فتا اعلام کنیم. بهش گفتم عجله نکن، به تدریج خودشون شرایط را می فهمند و حقیقت براشون روشن میشه.

پردۀ چهارم: امروز عصر رفتم سراغ یکی از همون وب ها که پست جدیدش را بخوانم. دیدم با لحن کاملاً معمولی فقط در باره سفر خانوادگی اش به ترکیه و هزینه هایش مطلب نوشته و هیچ اشاره ای به مسائل روز نکرده!! اما چیزی که برایم عجیب تر بود، این بود که دیدم همۀ پست های اعتراضی و تحریک آمیز روزهای گذشته رو از وبلاگش حذف کرده!!

+ دلیل حذف این پست ها رو نمی دونم، حدس خوش بینانه هم فعلاً  زود است در باره اش داشته باشم. اما یه حس خوبی به من دست داد! و حالا دارم فکر می کنم شاید حملۀ تروریستی چهارشنبه شب به حرم شاهچراغ شیراز، او را به بازنگری حوادث و بازسازی افکارش واداشته است. ان شاءالله چنین باشد.

پ.ن:  داغ شهدای شاهچراغ هنوز قلبم را می سوزاند، اما غصۀ آرتین 5 ساله بیشتر از بقیه قلبم را به درد می آورد...