آبگینه و آبگونه

آبگینه اگر باشیم، با هر ضربه‌ای می‌شکنیم. پودر می‌شویم و آخر خورد و خمیرمان می‌کنند. اما اگر آبـگونه باشیم، قوی و نیرومند خواهیم بود. جوری که حتی از آتش هم نمی‌هراسیم. در نتیجه می‌توانیم آتش‌ِ کینه‌ها و عقده‌ها را خاموش کنیم و از نیرنگ آدم‌های  دغلباز در امان بمانیم. به قول مولوی:

زین اعتماد نوش کنند انبیاء بلا

زیرا که هیچ وقت نترسد ز آتش، آب

در برابر آتش‌افروزی این و آن، باید مثل آب باشیم. آب، هیچ‌وقت از آتش نمی‌ترسد.

 

خدایا، در پناه هدایت و عنایت خود، آتش مکاران  و دغلبازان را بر ما سرد و بی اثر فرما.

از دریچۀ بازی با کلمات

 خدایا؛ بعضی وقت‌ها نوشته‌هایم لبریز می‌شود از واژه‌ها و اصطلاحات عرفانی، بی آن‌که اهلیتش را داشته باشم.

خدایا؛ توفیقی عنایت کن تا از دریچۀ بازی با کلمات، نفخه‌ای از نفحات انس، سهم مشامم باشد...

 

این اگر را جدی بگیرید..

اگر در فاصلۀ یک نیم روز، تعدادی از مخاطبین معروف و قابل اعتماد برای شما خصوصی پیام گذاشتند و از سر لطف و خیرخواهی گفتند که فلان مطلب را حذف کنید، اصلاً درنگ نکنید، پیام‌‌شان را جدی بگیرید و سریع اون مطلب را حذف کنید. یا مثل من رمزدارش کنید.

ممنون از دوستان و همراهانی که خیرخواهی کردند.

 

+ پست قبل

معرفی سه دانشجو...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

یک سئوال از سه نفر

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

آرزوی من.

آرزو دارم روزی برسد که از کوچه و خیابانِ این شهر، بوی حیا و عفت و اخلاق و یکرنگی بتراود و هرزگی و دیاثت و دروغ و ولگردی و تن‌پروری از فرهنگ مردم این دیار رخت بر بندد... به امید آن روز.

 

پ.ن: میگن آرزو داشتن بر جوانان عیب نیست. اما انگار این آرزو خیلی سنگینه. شاید به این سادگی ها وصال ندهد. به قول ملای رومی:

آرزو می‌خواه لیک اندازه خواه

برنتابد کوه را یک برگ کاه...

وقتی تو باشی...

مترجم محلۀ ما می‌گفت: «در سایه سار زلف تو، آفتاب بیگانه است و مهتاب در کرانۀ لطف تو غریب!» 

اما من می‌گویم: «وقتی تو باشی، خورشید در آئینۀ هور می‌درخشد و مهتاب در قصر حضور می‌رقصد»

 

ای امیر عصر؛

زندگی برای من، با عطر خوشبوی تو دلرباست و بندگی با آرزوی تماشای روی تو زیباست.

پس، هر صبح با واژه‌های پاک و با آوای غمناک تو را می‌خوانم:

یا صاحب‌الزمان ادرکنی.

 

وظیفه‌ای دوچندان (اربعین نوشت)

1- از جوان 21 ساله‌ نجف‌آبادی که روزانه 8 تا 9 ساعت پیوسته در چایخانه موکب فنجان می‌شست، خیابان جارو می‌زد، بار سنگین جا به‌جا می‌کرد، گاهی هم در هوای داغ نجف برای خنک کردن مسیر زائران، با شیلنگ کارواش آب می‌پاشید و البته یه وقت‌هایی هم نوحه‌خوانی می‌کرد؛ پرسیدم چرا توی این شرایط سخت، کاری که در حد و اندازه‌ات نیست انجام می‌دهی؟ در جوابم میگه: این که چیزی نیست، حاضرم به عشق ارباب بی کفن جان بدهم!

2- به یک نوجوان لاغر و ریزه میزه در موکب نجف‌آبادی‌ها که تقریباً به همان اندازه کار می‌کرد گفتم چه خبرته؟ یه کم استراحت کن، چرا این‌قدر کار می‌کشی از خودت؟ گفت: به عشق قاسم بن الحسن لباس خدمت پوشیدم و هرکاری لازم باشه انجام می‌دهم. ازش پرسیدم خانواده‌ات چه‌جور رضایت دادند بیایی این‌جا؟ گفت بابام شهید مدافع حرمه، منم همراه مادرم و داداشم آمدیم برای خدمت!

با مادرش حرف زدم، چرا و چیستی و دلیل کار کردن‌شان در موکب را پرسیدم. گفت:

... شهادت همسر و فرزند، کفایت از وظیفه ما نمی‌کند، بلکه شهادت هر عضوی از خانواده، وظیفۀ ما را دوچندان می‌کند!!

آچمز شدم! (اربعین نوشت)

زائران اربعین، انسان‌هایی هستند که ظرفیت وجودی‌شان با شاخص مؤلفه‌های مادی قابل اندازه‌گیری نیست.

 

***   ***   ***   ***

اربعین امسال در شهر نجف یک خبرنگار فارسی زبان C.N.N را دیدم که داشت به صورت آزاد و غیر رسمی جمعیت زائران اربعین را رصد می‌کرد. رفتم جلو با شوخی بهش گفتم:

این جماعتی که شما می‌بینی، همشون با وعدۀ ساندیس و کیک و نوشابه آمدن اینجا! و البته یک بخش دیگر این جمعیت هم محکومان حبس ابد هستند که با شرط آمدن به اربعین، از زندان آزادشون کردن!

طبق معمول انتظار داشتم مثل همۀ خبرنگارهای اروپایی و آمریکایی، سکوت ‌کند و پاسخ ندهد. اما ایشون یک جوابی داد و حرفهایی زد که کلاً محاسبات ذهنی‌ام بهم ریخت و حسابی آچمز شدم. فهمیدم که کارکنان رسانه‌های معاند هم اگر به اختیار خودشون باشد، هم حقایق را می‌فهمند، هم واقعیت‌ها را می‌دانند و هم به وقتش اهل معرفت و اظهار نظر هستند!

جواب آقای خبرنگار این بود:

«... اگر بدون تعصب و بدون غرض بخواهیم زائران اربعین را آنالیز کنیم، حتی یک نفر هم نیست که به هوس مناصب دنیا یا به انگیزۀ کسب افتخارات مادی روانۀ این سر زمین شده باشد! چون عقل انسان‌های مادی، حرکت و خدمت رایگان در فضای خوف و خطر و در گرمای 50 درجه را نادانی و بلکه حماقت می‌داند»!

دیگه هیچ حرفی برای گفتن نداشتم. فقط بهش آفرین گفتم. اما بر اساس دیدگاه این آقای خبرنگار همان جمله بالا را برای خودم نوشتم.

بهانه‌ای برای سلام

اربعین 1403 نمایشی از حضور آرمانی منتظران ظهور بود در دمای 50 درجه عراق که نه شدت گرما حریفشان بود، نه انبوه مشکلات زمینگیرشان کرد و نه بی‌آبی و بی‌خوابی، تاب و توان‌شان را ربود.

 

 

+ خدا قبول کند در چند نوبت زیارت‌هایی که داشتم و در فرصت‌هایی که مشغول خدمت بودم از یادتان غافل نبودم.

 

پ.ن:

1. این پست فقط بهانه‌ای بود برای عرض سلام خدمت شما.
2. در این مدت، فرصت ورود به ینل وبلاگ را نداشتم. از این رو شرمنده دوستانی هستم که پیام خصوصی فرستادند که من الآن دیدم. ان‌شاءالله به زودی پاسخ خواهم داد...