کلمات پلکانی :)

با مبانی دمسازم، با تبانی نه!

مصالحه را پذیرایم، مداخله را هرگز!

اهل مفاهمه‌ام. اهل واهمه و مسامحه، خیر!

صداقت و راست‌عهدی را می‌ستایم، بدپیمانی را نه!

در مناظرات سیاسی: نه حلواحلوا، نه ولوله، نه هلهله، نه بلوا

با توسل و زیارت و طهارت مأنوسم، از سعایت و وقاحت و سفاهت بیزارم!

مداهنه، تزویر خائنان است. معاینه، بهانه‌جویی شاکیان است و مراهنه، شیوۀ بینوایان.

یک اصولی‌ام، یک ایستاده بر اصول! نه اصول‌گرای مذبذبِ حزبی با سیاست‌بازی‌های معمول!

مناظره آری، مشاجره هـرگز. پس هرجا حدیث و ادلّه و منطق به جـدل‌ افتد، از ادامه‌اش معذورم.

عقیده‌ام را با کسی معامله نمی‌کنم. ولی برای حفظ اصول، گاهی نگاهی به مصالحه خواهم داشت.

به وارثانِ قبیلۀ قبله و شریعت و عرفان دل می‌بازم، اما با ریاکاران فرقه‌ساز و مرید‌‌‌باز و خودعنوان‌ساز نمی‌سازم!

 

پ.ن: شش سال قبل به همراه یک عزیز، قرار بود صفر تا صد پروژه‌ای حساس را در یکی از استان‌های محروم قبول کنیم. مدیر کل این پروژه در وزارتخانۀ مربوطه، دو صفحه فرم کلیشه‌ای به ما داد و گفت غیر از رزومه، یک سابقۀ فکری، اعتقادی و سیاسی هم از خودمون بنویسیم! من اما هرچه بالا و پایین کردم مجاب نشدم که در قالب اون فرم چیزی بنویسم. پس، این کلمات پلکانی را بدون ویرایش در پشت فرم نوشتم و بعنوان سابقه ارائه دادم :))

 

+ بعدها، همین نوشته شده بود باعث آشنایی و رفاقت بنده با بعضی‌ها :)

 

بدون شرح.

مدح زیاده از حدِ انسان‌ها، ستایش زودهنگام و ستایش دیرهنگام از کسی، مدح غیرِ منطبق با ممدوح، و بالاخره تعریف و تمجید از کسی بدون شناخت دقیق، از نظر آموزه های دینی، نه تنها وجاهتی ندارد، بلکه از اساس آسیب زا و خطرناک است. یعنی ممدوح را ناخودآگاه با چهار خطر جدی مواجه می‌سازد:

• یا او را انگشت نما می‌کند و می‌رنجاند  (کمترین آسیب)
• یا باعث غرور او می‌شود
• یا حسادت دیگران را نسبت به او بر می‌انگیزد
• یا او را سوژۀ انتقام بدخواهان می‌کند.

پ.ن:

• ستایش اگر با اوصاف ممدوح منطبق نباشد، آفت محسوب می‌شود.
• حتی اگر لازم شد بنا به وظیفۀ اخلاقی از کسی تقدیر، تشکر و یا تجلیل کنیم، باز هم باید حد و اندازه نگه داریم و فقط چیزی را در باره‌اش بگوییم که در خور شأن و ظرفیت ممدوح باشد...

 

رقاصه‌ای مشوّش...

خواب دیدم ملوسک‌های خودشیفته، در آرزوی شُهره‌گی، به دریوزگی می‌رفتند و دیدم که در پستوی هزارتوی هنر، آدمکی سرخ‌گونه، با طناب آزادی، استحیای خَلق را حلق آویز می‌کرد! و کمی آن سوتر، رقاصه‌ای مشوّش، تندیسی از تقدیس بر سینۀ ابلیس می‌آویخت!

 

تلخ دارد یاد محشر زندگانی را به ما

خواب ما از دهشت تعبیر بر هم می‌خورد

 

+خدا به خیر گرداند خواب‌های سخت و پرتشویش را.

از هدر رفت آب تا دورریز انسانیت.

اگر از ما بپرسند که اسراف چیست؟ عموماً ذهنمون میره به سمت بازگذاشتن شیر آب، دور ریختن غذای اضافی، خاموش نکردن چراغ اطاق، هدر دادن بنزین و امثال این چیزها. که البته همۀ این ها مصداق اسراف هست، اما یقیناً همۀ اسراف این ها نیست...

اگر کسی، خانواده‌ای، جماعتی و ملتی قدر سرمایۀ وجودی خود را نشناسد و خواسته یا ناخواسته غیرت و عزت و کرامت و فرصت های گرانبهایش را هدر بدهد، می شود مصداق واقعی اسراف‌کنندگان.

بزرگی می‌گفت: اگر آرامش من از داشتن یا نداشتن فلان وسیلۀ نقلیه به هم بریزد، اگر دغدغه‌ام این است که کاری را انجام بدهم که فقط به نفع خودم باشد، اگر به خاطر موفقیت دوست و همکارم حسادت بورزم و اگر به خاطر سلام نکردن فلان دوست و رفیق و همکار، ملول و خشمگین بشوم، معلوم می‌شود که من گرفتار گناه اسراف شده‌ام و مصداق «الذین اسرفوا علی انفسهم» هستم. چرا؟ چون اسراف بر نفس، یعنی انسانیت خود را دور ریختن و شخصیت الهی خود را هدر دادن!

+ مراقب اسراف‌های خاموش خود باشیم.

شهادت جانسوز زعیم مذهب شیعه، صادق آل محمد، امام جعفرصادق علیه‌السلام را تعزیت عرض می کنم.

 

روایت خــاک

امروز همراه یک گروه پژوهشگر جوان بودم که در کارگاه پژوهشی مشغول مطالعه و گردآوری نمونه‌های تاریخی از دفاع زنان و مردان مسلمان در نهضت‌های حق‌طلبانه ایران زمین بودند.

طبق معمول، فیش‌برداری گروه نهضت 15 خرداد، گروه انقلاب اسلامی و گروه دفاع مقدس بسی پر رونق‌تر بود و نکته‌های ناب در این مقطع از تاریخ بسی فراوان‌تر! ولی یک نکتۀ بسیار قشنگ از یک زن آذری زبان در نهضت مشروطه نیز برای من جالب توجه بود که وقتی بررسی کردم دیدم برخی سایت‌ها و بعضی رسانه‌های مکتوب، سال‌ها پیش به اندازۀ کافی آن را تیتر کرده بودند، با این وجود دیدم انتشار مجدد آن چندان هم خالی از لطف نیست. پس بخوانید داستانِ غیرتِ این زن آذری زبان را که جناب ستارخان (سردار مقاومت آذربایجان) این جور روایتش کرده است:

«من در جریان مبارزاتم هیچ وقت گریه نمی‌کردم. چون اگر اشک می‌ریختم، کار آذربایجان به شکست می‌انجامید و اگر آذربایجان شکست می‌خورد، کشورم ایران زمین می‌خورد. اما در نهضت مشروطه دو بار گریستم. آن‌ هم در یک‌روز»

«... حدود ۹ ماه بود که تحت فشار بودیم… بدون آذوقه و لباس. یک روز از قرارگاه آمدم بیرون. چشمم به یک زن افتاد با یک بچه توی بغلش. دیدم که بچه از بغل مادر آمد پایین و رفت سمت بوتۀ علف. علف رو از ریشه درآورد و از شدت گرسنگی شروع کرد خاک ریشه‌ها رو خوردن. با خودم گفتم الان مادر اون بچه به من فحش می‌دهد و می‌گوید لعنت به ستارخان که ما را به این روز انداخته است. اما مادر به طرف کودک آمد و بچه اش رو بغل کرد و گفت: عیبی نداره فرزندم. خاک می‌خوریم، اما خاک نمی‌دهیم. آن جا بود که اشکم سرازیر شد»

با کمی تلخیص و ویراست از کتاب گلچین خاطرات ستارخان. تألیف عباس پناهی ماکویی، ترجمۀ غلام خاتون.

پ.ن:

1. اگرچه تلاش سردمداران نهضت مشروطه خواهی با دسیسۀ دولت انگیس و با فریبکاری حاکمان وقت، به کجراهـه رفت، اما رسم غیرتشان، همچنان زنده و ماندگار باقی خواهد ماند.
2. دوست دارم بعضی دگراندیشان مرعوب و غرب زده‌های بی‌غیرت بفهمند ملتی با پشتوانۀ اعتقادیِ عاشورا و با داشتن چنین روحیه‌ای، هرگز تن به ذلت نخواهد داد.

 

13 نکته از 13 سال

13 نکته از 13 سال وبلاگ نویسی:

1. خوش ندارم وبلاگی را به صورت خاموش دنبال کنم. اما خودم 6 دنبال کنندۀ خاموش دارم.
2. در 13 سال وبلاگ نویسی حتی یک مورد هم کامنت ناشناس برای کسی ننوشتم.
3. هنوز با اسم غیر وبلاگی برای هیچ کس کامنت نگذاشتم.
4. کامنت‌های دریافتی را تا نیم ساعت اول نه می‌‌خوانم و نه پاسخ می‌دهم! چون احتمال می‌دهم کامنت‌گذار محترم بخواهد نظرش را ویرایش، حذف و یا تغییر دهد.
5. مطالب تمام وب های دنبال شده را می خوانم. اما لزوماً برای همۀ اونها کامنت نمی گذارم.
6. هر وبلاگی را که روشن شدن چراغش خوشحالم نکند، قطع دنبال می زنم.
7. از کامنت های ناشناس و بی آدرس بدم نمیاد. اما، پاسخ دادن به آنها برایم خوشایند نیست، با این همه بعضی از کامنت های ناشناس و بدون آدرس را جواب داده ام.
8. دیروز کامنت های این وبلاگ را آمار گرفتم، دیدم بطور میانگین به ازای هر پست حداقل 2 کامنت خصوصی دارم! و این تعداد به نظرم خیلی نامتعارفه! ولی من هیچ مشکلی باهاش ندارم :)
9. افزونۀ موافق یا مخالف وبلاگ‌ها (لایک و دیس لایک) را معیار دقیقی برای ارزشیابی پست ها نمی دانم. اما اگر افزونۀ موافق وبلاگی باز باشد، در صورتی که پسندم باشد اصرار دارم که حتماً تیک بزنم.
10.  اگر برای پستی دیس‌لایک بزنم، حتماً و حتماً مخالفتم را به نویسنده‌‌اش اطلاع می دهم، اما برای افزونۀ لایک، توضیح نمی‌دهم.
11. هیچ وقت از پست های رمزدار وبلاگ ها درخواست رمز نمی‌کنم مگر این که خودشون رمز را بدهند. خودم هم پست رمز دار کم می‌نویسم ولی اگر بنویسم، به همین صورت رفتار می‌کنم. البته اگر کسی هم رمز را درخواست کرده، تقدیمش کردم :)
12. یکی از دنبال کننده‌های خاموش وبلاگ فعلی ام را به صورت اتفاقی شناسایی کردم. دوست داشتم دلیلش را بدانم اما نگفت :)
13. با وبلاگ‌هایی که سازمان یافته و تحت هدایت نهادهای خاص، به صورت کلیشه ای پست می‌ذارند، نمی‌توانم ارتباط برقرار کنم و معتقدم که این جور وبلاگ‌ها حتی برای اهداف خودشان هم اثرگذاری لازم را ندارند.

 

پ.ن:

• دست شکسته وبال گردن است. دو انگشتی و با دست چپ تایپ کردم این پست را :)
• سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

 

در هوای لب یاقوت فروغ تو سهیل...

من اگر جای شما باشم این یادداشت را تا پردۀ آخر می‌خوانم.

 

پردۀ اول: چرایی تهاجم عربستان به یمن

از مزیت های سوق‌الجیشی کشور یمن که اروپا، آمریکا و عربستان را به طمع انداخت، چند موقعیت منحصر به ‌فرد است که اشاره می‌شود:

1. نعمت بزرگ خلیج عدن
2. تنگه مهم باب­ المندب
3. بهره‌مندی از آبراه حساس دریای سرخ  (بالغ بر 1000 کیلومتر ساحل دریا)
4. داشتن کوه ­های استراتژیک «مران» از سواحل عدن تا منطقه طائف
5. جزیره ای استراتژیک به نام سقطره در خلیج عدن
6. وجود منابع، معادن و ذخایر مهم انرژی.

این ها موقعیت‌های وسوسه‌انگیزی بودند که بهانه‌ای شد برای تجاوز نظامی 8 سالۀ ائتلاف غربی- عبری و عربی به یمن مظلوم.

پردۀ دوم: فهرستی از  هشت سال تجاوز

1. نیروهای ائتلاف به رهبری عربستان سعودی 8 سال قبل با اجرای عملیاتی موسوم به «طوفان قاطعیت» قرار بود طی یک تا سه هفته به صنعا برسند و یمن را برای همیشه از جغرافیای جهان حذف کنند.
2. کشورهای ائتلاف در ده ماهۀ اول حملات خود، با بمباران­‌های شدید، بسیاری از زیرساخت­‌های اقتصادی، صنعتی و جاده‌ای یمن را تخریب و یا نابود کردند. به حدی که در حال حاضر مردم یمن حتی از بدیهی‌ترین امکانات زندگی محروم هستند.
3. از تلفات انسانی مردم یمن آمار جدیدی در دست نیست. اما تا شهریور سال گذشته 15483 نفر بر اثر حملات ائتلاف کشته و 31598 نفر زخمی شده‌اند که از این تعداد، 25 درصد آن زنان و کودکان بوده اند که آمار و اسامی آن‌ها بعنوان جنایات جنگی به سازمان‌های بین­‌المللی گزارش شده است.
4. هنوز بخش‌های زیادی از شمال یمن در محاصرۀ نیروهای ائتلاف قرار دارد. 
5. در هشت سال جنگ یمن، شدیدترین حملات ائتلاف متوجه «بندر الحُدیده» بود که از اصلی‌ترین نقاط حیاتی انصارالله محسوب می‌شود. اما انصارالله هم تلفات بسیار سنگینی را بر سعودی­‌ها و اماراتی‌­ها تحمیل کردند.
6. انصارالله یمن از اوایل سال 1397 در یک مقابله راهبردی، مناطق نجران، جیزان و عسیر را با موشک­‌های بُرد کوتاه ‌هدف گرفت. اما با شلیک موشک به ریاض (پایتخت عربستان) معادله جنگ را به نفع خود تغییر داد.
7. قریب به 30 درصد از خاک یمن تحت مدیریت کامل انصارالله است. به عبارت دیگر، انصاراالله هم اکنون استان های شمالی و غربی (صعده، عمران، حجه، المحویت، صنعاء، الحدیده، ذمار و إب) و بخش های زیادی از تعز، الضالع، ذمار و الجوف را در اختیار دارند که بیش از 75 درصد از جمعیت یمن در همین مناطق زندگی می کنند.
8. ارسال کمک‌های بین‌المللی به انصارالله به دلیل  محاصرۀ شمال، همچنان دشوار است،
9. هشت سال تجاوز نظامی همه جانبه ائتلاف، با آن حجم از ویرانی‌ها و خسارت‌ها نه تنها موجب شکست انصارالله نشد، بلکه جریان مظلوم مقاومت آنچنان قدرت گرفت و صاحب انگیزه شد که کشورهای ائتلاف مجبور شدند پیشنهاد آتش بس را مطرح کنند و برای پایان جنگ یمن، دست به دامن ایران شوند..

پردۀ سوم: سودای آل سعود چه بود؟

1. مقابله با حوثی‌ها (انصارالله) و جلوگیری از دسترسی این جنبش به آب­ های آزاد و تنگه باب­ المندب
2. تضعیف مقاومت لبنان و فلسطین و غزه و پیشگیری از پیوستن یمن به محور مقاومت.
3. مقابله با اعتبار جمهوری اسلامی ایران در منطقۀ غرب آسیا.
4. کمک به آمریکا، انگلیس، اسرائیل در منطقه.
5. بازیابی  اقتدار از دست رفته عربستان در منطقه.

پردۀ چهارم:  نتیجه تجاوز

1. شکست عملیات «طوفان قاطعیت» و ناکامی آل سعود در تصرف سه‌هفته‌ای یمن.
2. تحمیل شکست و تحمیل هزینه­ های کلان اقتصادی و نظامی بر عربستان.
3. شکل­ گیری یک نهاد سیاسی- نظامی به نام انصارالله در یمن و ایستادگی آن‌ها تا پای جان،
4. گرفتار شدن آل سعود در باتلاق یمن و برباد رفتن حیثیت عربستان نزد سایر کشورهای عربی.
5. ضربات سهمگین انصارالله به نفتکش‌ها، ناوچۀ جنگی، فرودگاه، تأسیسات نفتی آرامکو و فرودگاه ابوظبی.
6. ناامن شدن تنگه باب المندب برای عبور نفتکش ­های سعودی و ائتلاف.
7. نفرت شدید مردم یـمـن از آل سعود و ائتلاف.
8. ذلت عربستان در برابر جریان اصیل شیعیان زیدی یمن.
9. تبدیل یمن از حیاط خلوت عربستان؛ به پاشنه آشیل عربستان.

 

پینوشت: یک دوست عزیز یمنی داشتم که فردا روز شهادتشه (روحش شاد) دوتا دوست عزیز یمنی هم دارم که امروز، روز تولدشون بود.

امروز توفیق داشتم در قم مهمان این دو عزیز باشم. گپ و گفت‌های خیلی خوبی داشتیم. اون‌ها نسبت به من محبت داشتند و من هم تحت تأثیر عزم و رزم‌ آن‌ها به غیرت و اخلاصشان غبطه می‌خوردم. اما سادگی و کم‌هزینگی و صفا و صمیمیت زندگی‌شان هم مزید بر حیرت و اعجابم بود. دیدن آن همه قناعت و مناعت طبع‌شان گاهی از خود بی‌خودم  می‌کرد و گاهی از عمق جان ستایش و تحسینم را بر می انگیخت. حالا این چهار پرده را به یاد تمام یمنی‌های عزیزی نوشتم که دل در گرو ایمان خود دارند و برای مسلمانان آخرالزمان افتخار و اعتبار و عزت می آفریند. ان‌شاءالله خدا یار و یاورشان باشد.

 در هوای لب یاقوت فروغ تو سهیل

اشک گرمی است که از چشم یمن آمده است

معرفت نیست در این قوم...

اگر گروه گروه زن و کودک و مرد بی گناه به دست آدم‌کش‌های شرور، به دست منافقین و به دست تروریست‌های آمریکایی و اسرائیلی  شهید بشن، حتی یک صدای ترحم یا یک واژۀ افسوس هم از حلقوم این جریان بی ریشۀ «زن زندگی آزادی» شنیده نمی‌شود. اما اگر یک تروریست سنگدل، یک آدم‌کش و یا یک یاغی ضد امنیت، با فرایند دادرسی و با اصول قضایی، محکوم به اعدام بشه، فوراً حسّ ترحم و انساندوستی‌ همین جریان مزخرف می‌جنبه و شروع می‌کنن به محکوم کردن دستگاه قضا. بعد هم در و دیوار پیام‌رسان‌های خارجی و رسانه های مجازی را پر می کنند از هشتگ نه به اعدام!

واقعاً چرا نسل لج‌باز اینستاگرام زده، این‌قدر وارونه فکر می‌کنن؟ چرا این جریان بیگانه‌پرست، پوزۀ گرگ‌های وحشی را می‌بوسن، اما، برای انسان‌های مظلوم و بی‌گناه، حتی حق حیات هم قائل نیستن؟. چرا دارن جای شهید و جلاد را عوض می‌کنن؟

یَـٰٓأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ مَن یَرۡتَدَّ مِنکُمۡ عَن دِینِهِۦ فَسَوۡفَ یَأۡتِی ٱللَّهُ بِقَوۡمٖ یُحِبُّهُمۡ وَیُحِبُّونَهُۥٓ أَذِلَّةٍ عَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِینَ أَعِزَّةٍ عَلَى ٱلۡکَٰفِرِینَ یُجَٰهِدُونَ فِی سَبِیلِ ٱللَّهِ وَلَا یَخَافُونَ لَوۡمَةَ لَآئِمٖۚ ذَٰلِکَ فَضۡلُ ٱللَّهِ یُؤۡتِیهِ مَن یَشَآءُۚ وَٱللَّهُ وَٰسِعٌ عَلِیمٌ - سوره مائده آیه 54

 

+ معرفت نیست در این قوم خدا را سببی // تا بَرَم گوهر خود را به خریدار دگر

​​​​​

 

خدایا! پناه بر تو. خدایا! رحم کن به این ملت،

این‌جا...

حیفم آمد که اطلاع ندهم

و حیف است که شرکت نکنیم

<:><:><:>

پویش کتابخوانی

مرحله سوم.

فقط روزی 10 صفحه هدفمندکتاب بخونید.

در آخر  هم

یکی دو صفحه در باره کتاب بنویسید

و منتشرکنید

بعد هم به قید قرعه جایزه بگیرید.

این‌جا

                                        

میدان‌دار غیرت!

یک روزنامه نگار روشنفکر شبه مذهبی می‌گفت: در روزگاری هستیم که امام حی و حاضر داریم و چون امام حی و حاضر داریم هیچ وقت در شرایط اضطرار قرار نمی‌گیریم که بخواهیم در یک واکنش سخت، جان خود را به خطر بیندازیم! و توضیح می داد که در شرایط حاضر، هر اتفاقی بین افراد رخ دهد و هر حادثه‌ای برای مردم پیش بیاید، عادی و اجتناب ناپذیر است. پس رنج ها را، زخم‌ها را و حوادث ناخوش فردی و اجتماعی را باید عادی بدانیم و باید بدون واکنش های سلبی یا ایجابی از کنارش عبور کنیم.

می‌گفت ما نباید به خودمون زیادی اعتماد کنیم و نباید بعنوان دفاع از مظلوم یا تنبیه ظالم مستقیماً مداخله کنیم. می‌گفت تشخیص حق از باطل در چنین شرایطی به عهدۀ ما نیست. خدا ما را به خاطر سکوت کردن و مداخله نکردن مؤاخذه نمی‌کند! و بالاخره جان کلام این روزنامه‌نگار این بود که اقدام حمید رضا الداغی مصداق کاسۀ داغ‌تر از آش است و مقرون به صحت نیست!

گفتمش، واقعاً این رسانه‌ها چی به شما و افکار شما تزریق کرده‌اند که نه فقط دین، بلکه انسانیت و عقلانیت شما را هم به لجن کشیده است!؟

گفتمش، اولاً برخلاف تصور شما شرایط اضطرار همیشه بوده و همیشه خواهد بود، فقط بستگی دارد که من و شما مرد میدانش باشیم یانه؟ گفتمش شرایط اضطرار، چه از نوع طبیعی باشد یا از نوع بشری، فرصتِی است برای عبرت آموزی من و شما که اگر درد دین نداشته باشیم، بهانه می‌سازیم تا از شرایط اضطرار فرار کنیم.

گفتمش آتش سوزی یک خانه در اهواز، شرایط اضطرار است. اما فقط یک نوجوان 15 ساله به نام علی لندی می‌شود مرد میدان آن، که خودش را برای نجات دو زن سالمند بی مهابا به درون آتش می زند! گاهی هم، آتش سوزی یک مدرسه می شود شرایط اضطرار، اما فقط یک معلم فداکار به نام حسن امید‌زاده پیدا می.شود که لهیب آتش را به جان می‌خرد تا جان 30 دانش آموز را نجات ‌دهد.

در 18 تیرماه سال 59 نیز، لو دادن کودتای معروف به نقاب، یک شرایط اضطرار است، اما فقط یک افسر خلبان نیروی هوایی است که در این میدان وارد می‌شود و یک انقلاب عظیم را و یک امت نجات یافته را از خطر خونین نجات می‌هد. یک بار هم شرایط بسیار سخت کردستان ایران می شود شرایط اضطرار، اما باز هم شهید بزرگواری مثل محمد بروجردی است که تنها وارد این میدان می‌شود و در شرایطی که هیچ نقطۀ امیدی برای نجات کردستان نبود و همه کارشناسان سیاسی و نظامی، کردستان را از دست‌رفته می دانستند؛ او یک تنه می‌ایستد و کردستان را از حلقوم گروههای تجزیه طلب نجات می‌دهد.

گفتمش بعضی جلوه‌های ویژه در کودتای شرارت و فاحشگی پائیز 401 هم می‌شود شرایط اضطرار. اما برای گلهای نازنینی مثل آرمان علی‌وردی و روح الله عجمیان و..

و امروز نیز، صحنۀ دفاع از ناموس یک شهروند سبزواری، شرایط اضطرار سختی را رقم می‌زند که البته افتخار میدان داری‌اش فقط برای یک انسان با غیرت و شرافتمند به نام حمیدرضا الداغی ثبت می‌شود . اما درخشش کار این جوان شجاع و غیرتمند، آن‌قدر فروزنده است که چشم جریان فاحشگی مدرن و چشم جریان روشنفکری شما را به شدت خیره کرده است. به همین دلیل جنابعالی و براندازان معاند، قدرت درک و فهم و دیدن آن را ندارید...

 

+ ماجرای شهید الداغی ثابت کرد که جریان برانداز و جریان رسانه‌ای و روایت سازی بیگانه، فقط با آخوند و بسیج و سپاهی مخالف نیستند. بلکه این جریان مستهجن، با هر مرد و زن ایرانی که مدافع عفت و غیرت و انسانیت باشد، در ستیز است...

++ به دوستم گفتم روز حادثه کنار شهید نبودیم. اما به احترام غیرت و انسانیت شهید، حیف نیست تشییع جنازه‌اش  را از دست بدهیم؟ گفت: 1330 کیلومتر رفت و برگشت کمترین هدیه است......هنیئاً له الجنّه.

+++ مردم سبزوار به پاسداشت غیرتش انصافاً سنگ تمام گذاشتند...