دیشب در تقویم زندگی ما

شب‌های زیادی بود که بعضی دوستان ما به خاطر مصیبت‌های غمبار مردم غزه خواب و قرار نداشتند.

و دیشب هم تقویم زندگی ما با التهاب و بیقراری ورق خورد، اما همراه با شادی و شعف!

 

+ نوشته بودم که حمله به سفارت ایران در سوریه، آغاز یک تحول در روند نابودی رژیم صهیونیستی خواهد بود. اما نه با واکنش‌های شتابزده. بلکه با پاسخ هوشمندانه و حساب شده. ان‌شاءالله این حمله آغاز خوبی باشد برای ادامهٔ کار..

++ دم بچه‌های سپاه و ارتش جمهوری اسلامی گرم. دل ما را شاد کردند.

 

پ.ن: چندروزی هست که حسابی درگیر کارهای خاص هستم و به روزشده‌های شما را نخوندم. ان‌شاءالله به زودی می‌خوانمشان.

پویش موفق یک وعده غذا

امروز 187 روز از ماجرای غزه می‌گذرد. در این 187روز، ماجراهای زیادی علیه مردم غزه اتفاق افتاد. ماجراهای بسیار تلخ و غیر انسانی که دل هر انسان آزاده‌ای را واقعاً به درد می‌آورد. اما در همین مدت آدم‌ها و حکومت‌هایی بودند که خیلی ساده و بی تفاوت از کنار ماجرا گذشتند و حتی خم هم به ابرو نیاوردند. بدتر از این، افراد و حکومت‌هایی بودند که نه تنها برای مظلومیت زن‌ها و کودکان آواره و گرسنۀ غزه و فلسطین اشکی نریختند، بلکه از جنایت‌های صهیونیست‌ها حمایت‌های مالی، سیاسی، رسانه‌ای و نظامی هم کردند...

در بلاگستان خودمون هم، متأسفانه بلاگرهایی داشتیم و داریم که با قلمشون و نظر‌شون در تضعیف روحیه مقاومت و تقویت صهیونیست‌ها چیزی کم نگذاشتند و تا تونستند به صورت مستقیم یا با نیش و کنایه، به سمت مردم مظلوم غزه  توهین و تحقیر حواله  کردند و حتی یک بار هم حاضر نشدند ویرانگری و کودک کشی صهیونیست‌ها را محکوم کنند...

اما در شرایطی که امکان حضور در کنار مردم غزه برای ما فراهم نیست و هیچ‌جوره نمی‌تونیم در کنارشون باشیم، در شب ولادت کریم اهل بیت به فکر افتادم که بخش بیشتری از وقت و کار روزانه‌ام را برای کمک مالی به مردم غزه مصرف کنم. با همین انگیزه همراه با جمعی از آشنایان کاری را شروع کردیم که بحمدالله خیلی خوب استقبال شد و تقریباً به یک پویش ملی تبدیل شد که امیدوارم همچنان ادامه دار باقی بماند.

اما، ما برای استارت کار، اول از خودمون شروع کردیم. به این صورت که هرنفر مبلغ قابل توجهی را به حساب مخصوص واریز کردیم و قرار است ان‌شاءالله تا پایان وضعیت اضطرار، این کمک‌ها ادامه دهیم. من هم با توجه به استطاعت خودم تا پایان جنگ غزه برای هر روز، یک وعده غذای ساده را قبول کردم که با احتساب کمترین قیمت به 50 هزار تومان رسیدم. با همین حساب، برای 180 روز مقاومت مردم غزه 9 میلیون را یک‌جا واریز کردم و از حالا به بعد هم قرار است روزانه 50 تا 60 هزار تومان به حساب واریز کنم.

نکتۀ مهم:

استدلال من در این پویش این بود که بالاخره جنگ غزه هم مثل خیلی دیگر از حوادث عالم یک روزی تمام می‌شود. اما ما می‌مانیم و فرصت‌های از دست رفته که دوست ندارم فردای جنگ که یقیناٌ به نفع جبهه مقاومت رقم می‌خورد؛ پیش خدا و وجدان انسانی‌ام شرمنده شهیدان و زنان و کودکان بی گناه غزه باشم. به خودم گفتم: درسته که این کمک‌ها چندان قابل توجه نیست، اما این حداقل کاری است که من مسلمان در شرایط حاضر می‌توانم انجام دهم. پس سزاوار نیست که فرصت را از دست بدهم و نقشی در این ماجرا نداشته باشم.

پست مشابه و مرتبط: این جا

پ.ن:

1. شما هم اگر بخواهید می‌توانید بانی خیر باشید و در محدودۀ فامیل یا همکاران و آشنایان خود، چنین پویشی را دنبال کنید.
2. ماجرای حمله به کنسولگری ایران در سوریه را آغاز یک تحول جدید به نفع جبهه مقاومت می‌دانم که پاسخ مدبرانه و هوشمندانه را می‌طلبد نه واکنش‌های شتابزده و احساساتی را!

 

دوگانۀ بودگی و آسودگی.

در مسیر انتظار، باید علَمِ علم را برافرازیم. باید چراغ بصیرت را بیفروزیم و باید جسم و جانمان را آن قدر در کورۀ حوادث بگدازیم و زیر پتک ابتلائات زمانه صیقل دهیم تا در برابر دوگانۀ بودگی و آسودگی، پای انتخابمان لنگ نزند و در دوراهی مصاف و انصاف نام پایداری‌مان پایدار بماند...

*** *** ***

دیروز مهمان جمعی از دوستان وابسته به جبهه پایداری بودم. وقتی وارد جمع‌شان شدم، دسته جمعی صلوات فرستادند!! البته منظور بدی نداشتند. قصدشان فقط ابراز خوشحالی از پیروزی نامزدهای انتخاباتی‌شان بود :)) در این جلسه دنبال این بودند که از طریق طوفان فکری برای اهداف نمایندگان منتخب جبهه پایداری‌ برنامه‌ریزی یا سیاستگذاری کنند!! طبق معمول از من هم در این باره نظر خواستند. منم اگرچه مایل به اظهار نظر در این جمع نبودم اما با اصرار یکی از خوبان، کلی حرف‌های خوشایند و ناخوشایند براشون زدم. و آخر کار بهشون گفتم: سالی که نکوست از بهارش پیداست و گفتم با شناختی که من از شما و بزرگانتان دارم، مطمئنم که اگر با این دست فرمان جلو بروید و اگر حسابتان را از عناصر کم مایه و بی مایه مثل (...) جدا نکنید؛ نه تنها نمی‌توانید گُلی به سر نظام بزنید، بلکه کشتی تحول خواهی‌تان را خیلی زود در باتلاق تندروی‌تان زمینگیر خواهید کرد...

آرایشگاه و انتخابات.

دیشب داخل آرایشگاه مردانه در یک جمع نامتجانس بودم. طبق معمول در بارۀ انتخابات حرف می‌زدند و می‌گفتند که انتخابات‌های ما حکومتی و‌ فرمالیته است و رأی مردم هیچ تآثیری ندارد. چون نتیجه‌اش از قبل معلوم است و هرکس را که خودشان بخواهند رأی می‌آورد... اون‌جا فقط من یکی مخالف بودم که لازم بود سکوت نکنم و در مقام دفاع چیزی بگویم. اما مجبور شدم فقط براشون چندتا شاهد مثال بیاورم تا حرفم را باور کنند.

بهشون گفتم: اتفاقاً آزادترین و حقیقی‌ترین انتخاب ها در کشور ما انجام می‌شود. نمونه اش همین انتخابات روز جمعه که آقای صادق لاریجانی بعنوان هم‌لباس رهبری، از جنس خود رهبری، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام با حکم رهبری، عضو سابق فقهای شورای نگهبان با حکم رهبری، رئیس قوۀ قضاییه اسبق با حکم رهبری، عضو مجلس فعلی خبرگان، برادر رئیس سابق مجلس شورای اسلامی و بالاخره چهره مشهور و معروف کشور که اصالتاً مازندرانی است و در مازندران هم کاندیدای خبرگان شد، اما دیدیم که رأی نیاورد و فرد دیگری انتخاب شد، یا مثلاً آقای نوبخت و باهنر، هر دو جزو افراد مشهور و مقبول از دوجناح متفاوت بودند یکی رفت کرمان و اون یکی رفت رشت کاندیدا شد، اما دیدید که هیچ‌کدام رأی نیاوردند، نفر چهارم آقای مصطفی پورمحمدی، وزیر اسبق کشور، وزیر اسبق دادگستری، رئیس سابق سازمان بازرسی کل کشور و دبیر جامعه روحانیت مبارز تهران، اما دیدیم که افراد جناح ایشان رأی آوردند ولی خودش برای خبرگان رأی نیاورد.... به نظر شما کجای این انتخابات مهندسی و فرمایشی و نمایشی است؟ آیا این نمونه‌ها کافی نیست که باور کنیم انتخابات در ایران واقعی و آزاد است؟ بهشون گفتم با این شواهد روشن اگر خواستید تهمت بزنید، بزنید. اما جواب خدا را هم باید بدهید.

هیچ‌کدومشون هیچی نگفتند اما قیافۀ همه‌شون دیدنی بود...

به خاطر بیم از گذشته

بحمدالله انتخابات تمام شد و مهمترین رکن آن که امنیت بود، علیرغم تهدیدهای ضد امنیتی داعشی و غیر داعشی به خیر گذشت. مشارکت مردم نسبتاً در حد رضایت بود. البته روسیاسی به ذغال ساکتین و تحریم گران انتخابات خواهد ماند. همانطور که شرمساری به چهره معاندین خارج از کشور مانده است.

و اما، تا آغاز فعالیت مجلس دوازدهم سه چهارماهی فرصت باقی مانده است. پس هنوز برای تبریک گفتن و دعا کردن و امثال این چیزها وقت بسیار داریم. اما خالی از لطف نیست که از همین الآن برای رئیس و نمایندگان مجلس آینده آرزوی موفقیت و سرافرازی داشته باشیم!

از این جهت با توجه به شناختی که از بعضی منتخبان جدید دارم، دعا می‌کنم که نمایندگان منتخب به خاطر آن‌چه به دست آورده‌اند مغرور نشوند، از جنجال‌آفرینی در مجلس بپرهیزند و در مسیر قانونگذاری و ادای وظیفۀ نمایندگی، مثل گذشته دچار افراط‌گرایی سیاسی و رفتارهای رادیکالی نشوند و البته دقت داشته باشند که به بهانۀ تعمیق روابط و تعاملات حزبی و سیاسی، به روزمرّگی و ندانم‌کاری های فرصت‌سوز هم گرفتار نشوند و مآلاً به‌جای هزینه‌تراشی و حاشیه‌سازی های مخرب، به فکر اقدامات اساسی و ماندگار برای این ملت باشند. فعلاً همین.

تبارشناسی اصلاح طلبان، چیستی اصولگرایان+ انتخابات

چند روزی حسابی سرگرم سیاست بودم و کلی نشست و گفتگو با جریانات سیاسی داشتم. بخشی از این گفت وگوها به خواست خودم بود، بعضی هم به دعوت گروها یا لیدرهای رسانه‌ای آن‌ها بود.

امروز، با اصرار یک دوست غیر افراطی اصلاح طلب به یک جمع تقریباً افراطی این جریان دعوت بودم که البته مشابه من افراد دیگری هم در این جمع بودند. در انتهای برنامه مدیر جلسه از مدعوین خواست تا بی تعارف و بدون ملاحظه نظرشان را در بارۀ اصلاح‌طلبان بنویسند. من هم تعریف زیر را نوشتم و دادم خدمتشون:

تبارشناسی اصلاح ‌طلبان؛

مدعیان ضعیف‌النفس، وقتی در مسیر آرمانگرایی دچار اغوا می‌شوند، از وظیفه‌مندی انسانی به طویله‌مندی حیوانی تغییر جنسیت داده و شخصیت مسخ شدۀ خود را در زیست‌بوم جدیدی به نام چراگاه اصلاحات جشن می گیرند...

*********

و حالا اصل مطلب: این نظر قطعی و غیرقابل تغییر بنده است در بارهٔ اصلاح‌طلبان. اما اجازه بدید با کمی تخفیف در بارۀ جریان اصولگرایی هم چیزی برای خودم و شما بنویسم:

راستش را بخواهید سیر تا پیاز جریان‌های اصولگرایی را می‌دانم. حَسَب و نسب خیلی‌هاشون را می‌شناسم، از کارآیی و ناکارآمدی شان خبر دارم و خلاصه چیستی و کیستی آدم‌های این جناح را می‌دونم . به همین دلیل برام فرقی نداره که نامزدهای این جناح توی لیست مبنا باشند، یا شانا، یا اُمناء یا شورای وحدت یا ‌شورای ائتلاف یا جهادگران و یا هر عنوان دیگر. به نظر من، این جریانات و انشعابات آن اگرچه با اصلاح‌طلبان قابل قیاس نیستند؛ اما همه‌شون سر و ته یک کرباسند. در پاکی و بی‌باکی بعضی از شخصیت‌هاشون تردیدی ندارم، ولی عموماً حرفشون با عملشون یکی نیست. ضمن این که اصولگراها نوعاً بدون برنامه و تشکیلات ناپذیرند و همیشه باری به هر جهت کار می‌کنند. (مخصوصاً پایداری‌های ناپایدار) کم و بیش آدم‌های مفتخور و بی خاصیت، افراد قدرت‌طلب و بعضاَ آدم‌های آفتابگردانی هم در بین آنها دیده شده است. خلاصه این که حضرات اصولگرایان عادت دارند که یله و رها باشند و به مرام حزبی و تشکیلاتی تن ندهند. ‌

با این وجود، شرکت در انتخابات یک وظیفه مهم و یک فریضۀ سیاسی است.‌‌ به همین دلیل وظیفۀ بعدی ما این است که از بین همین افراد، خوب‌ترین‌ها را به مجلس بفرستیم.

 

+ بنده قصد ندارم نامزد خاصی را معرفی ‌کنم. فقط توصیه می‌کنم خودتون را مجبور نکنید که حتماً به اسامی مندرج در یک لیست رأی بدهید. بلکه مطالعه کنید، پرس و جو کنید و بر اساس تحقیق و مشورت، از بین نامزدهای موجود، به سالم‌ترین و بی غل و غش‌ترین افراد حاضر رأی بدهید -چه در لیست الف باشند یا در لیست ب- فقط کاری کنید که نزد خدا و وجدان خودتون برای انتخابتون حجت داشته باشید. خودم تا امروز 18 نفر از نامزدهای مورد نظرم را از بین سه لیست جدا کردم و ان‌شاءالله بقیه‌ش را هم از همین سه لیست انتخاب خواهم کرد.

 

++ وقتی هم که رأی دادیم این جور نباشد که تا آخر سنگ حمایت از آنها را به سینه بزنیم. چون جانبداری بیجا و تعصب بیمورد نسبت به نماینده مجلس یا رئیس جمهور و یا هر مسئول دیگری، اساساً با آزاداندیشی و حقیقت ‌طلبی منافات دارد. اصولاً دفاع غیر حق از یک مسئول بدون توجه به عملکرد آن فرد، شأن و شخصیت و اعتبار اخلاقی و دینی انسان را خدشه دار می‌کند... پس باید مراقب باشیم.

سیبل نشانه‌گیری داعش

در نظام سیاسی مردم سالار، برگزاری انتخابات، به معنی داغ کردن تنور منازعات و مناقشات یک عده لات و گُنده‌لات نیست.. بلکه مشارکت در انتخابات، مباهات یک ملت است که برای کشور،  امنیت و افتخار به بار می‌آورد و برای امروز و فردای این خاک، اعتبار و اقتدار می‌آفریند.

این روزها دندان طمع گرگ‌های داعشی برای جویدن گلوی ایرانی‌های آزاده از همیشه تیزتر است. داعشی‌های زخم‌خوردهٔ دیروز، با حمایت مالی آمریکا و انگلیس و اسرائیل، از روزنۀ انتخابات، امنیت ملت را نشانه رفته‌اند... خدا کند برج و باروی امنیت این مرز و بودم با بی‌تفاوتی ما تَرَک بر ندارد...

بچّه شیعه‌ها

به یقین رسیده‌ام که بچه شیعه‌های ایرانی آن‌قدر اهل کیاست و سیاست هستند که می‌توانند در عصر شبهه‌ها و فتنه‌های رنگارنگ، دسیسه‌ها را خوب بشناسند و در زمین بدخواهان به نفع بیگانگان بازی نکنند...

 

+ انتخابات نه فقط یک حق شخصی، بلکه یک وظیفۀ اجتماعی است.

++ چه خوب است انسان بی مسئولیت و ایرانی بی تفاوت نباشیم.

شبکه‌های ماهواره‌ای و انتخابات!

خلاصه و فهرست‌وار:

این روزها کلیدواژه‌های پرتکرار که از طریق شبکه‌های معاند در فضای مجازی پمپاژ می‌شود، رنگ و بوی انتخاباتی دارد. مثل «انتخابات آزاد» ، «تحریم انتخابات»، «مهندسی انتخابات» و... که به اسم اظهارات گروه‌های اپوزیسیون به خورد مردم می‌دهند. چند نمونه‌اش را بخوانید:

• ادعای مهندسی انتخابات توسط شورای نگهبان با هدف خالص‌سازی مجلس آینده (توسط بی بی سی)
• تحریک اهل سنت برای عدم شرکت در انتخابات (شبکه تلویزیونی کلمه)
• القای این نکته که برگزاری انتخابات توسط نظامیان مدیریت می‌شود (شبکه تلویزیونی کلمه)
• القای این باور که حکومت می‌خواهد ناامنی مصنوعی ایجاد کند تا مردم وادار شوند برای ایجاد امنیت در انتخابات شرکت کنند (صدای آمریکا)
• حمله به اصلاح‌طلبان میانه‌رو مثل علی افشاری به خاطر مواضع ضد صهیونیستی‌ او و ترغیب هوادارانش به مشارکت در انتخابات اسفندماه (صدای آمریکا)
• حمایت از مواضع ضد انتخاباتی برخی افراد سیاسی و عناصر تجزیه طلب (اکثر شبکه‌ها)
• دیکتاتور دانستن نهادهای نظارتی انتخابات و نمایشی خواندن انتخابات (صدای آمریکا)
• بی انگیزه معرفی کردن مردم برای مشارکت در انتخابات (بی بی سی فارسی)
• زیر سوال بردن سلامت انتخابات در ایران و پیشنهاد برگزاری انتخابات با نظارت سازمان‌های بین‌المللی (شبکه تلویزیونی کلمه)

این شبکه‌ها، علاوه بر نشر اخبار جعلی و تحلیل‌های ضد انتخاباتی، یک سری تهدیدات نرم را هم به شکل زیرکانه علیه انتخابات و مردم آغاز کرده‌اند که فقط به چند نمونه‌اش اشاره می‌کنم:

• ترساندن مردم از رفتن به پای صندوق­های رأی با ترفندهای مختلف.
•  مظلوم‌ جلوه دادن برخی جریانات مخالف انتخابات در داخل کشور (اپوزیسیون سازی)
• از مرجعیت انداختن رسانه ملی در خصوص اخبار مربوط به انتخابات.
•  افشای حریم خصوصی و تخریب شخصیت بعضی از داوطلبان انتخابات. و... و...

 

+ با نزدیک شدن به زمان انتخابات فکر کردم مفید باشد برای بعضی‌ها.

 

ره‌آورد جشن پیروزی

دیروز بعد از بازگشت از میدان آزادی، کنار غرفه محیط زیست نشستم و ره‌آورد راه‌پیمایی 22 بهمن 1402 را این‌جور در دفتر خاطراتم نوشتم:

*** * ***

امسال جشن پیروزی انقلاب اسلامی در تهران چند ویژگی‌ جدید داشت:

• ذوق و شوق مردم بدون رتوش روایت می‌شد،
• حماسۀ وحدت ایرانیان رساتر حکایت می‌شد.
• شعارهای نسل نو با واژۀ امید قافیه می‌بست.
• سرود بیداری ملت با نوای دینداری نواخته می‌شد.
• فرماندهان سپاه و ارتش در آغوش مردم جای داشتند.
• صندوق‌های کمک به مقاومت غزه و فلسطین بوی سخاوت می‌داد.
• خون سرخ شهیدان انقلاب، گلگون‌تر از همیشه بر دشت دل‌های بیقرار می‌رویید.
• عملیات نمایشی چتربازان با پرچـم فلسطین در آسمان میـدان آزادی تماشایی تر بود....