دعوت به مهمانی خاک!

امروز، 33 سال بعد از رحلت حضرت امام رضوان الله علیه، در حسینیۀ جماران خبرهایی بود. خبرهایی شبیه جد و جهد سال های جنگ و جهاد، شبیه حضور و ارادۀ آن روزها. شبیه شور و حال مردم در حضور امام،

امروز، حسینۀ جماران خبرساز بود. خبرهایی از جنس آرشیو هیبت و هیئت مردان و زنان وثاق و وفاق در سال های دهه 60، خبرهایی از تیپولوژی یاران انقلاب با لباس هایی ساده، با شعارهایی اصیل، با محاسنی آنکادر نشده، با ادبیاتی بی تکلف، با روحیه ای جسورانه، با گویشی صریح و با پوششی غیر دیپلماتیک! همه شیفته، دلسوخته، برافروخته! همه عاشق خدمت، عاشق کار و تلاش و پیشرفت.

امروز، کسانی از بلندگوی حسینه جماران، حرف زدند و درد دل گفتند که رزومه ای جز تلاش و خدمت نداشتند و جز خاک خوردن و خاکی شدن و خستگی، پاداشی به ازای خدمتشان از بیت المال نستاندند...

حسینۀ جماران، سابقه ای تقریباً ده ساله دارد از گردهمایی دوجریان فکری نامتجانس، از کنار هم نشستن دو گروه رقیبِ به ظاهر رفیق! که شعلۀ اختلافشان در برابر جذبۀ نگاه امام سرد می شد و تلوّن گفتار و رفتارشان زیر پتک مواضع امام رنگ می باخت! این بار نیز حسینیه جماران دو شاخصه فکری نامتقارن را در خود نمایش می داد. اما با صندلی خالی از خمینی و به دور از ابهت نگاه روح الله! یک جریان با آرم دل بستگی به غرب و مرعوب قدرت آن، جریانی دیگر با آرم خودباوری و غرب گریزی! اولی متبلور در چهره ای منتسب به بیت امام -به عنوان میزبان- دومی متجلی در چهره هایی خاکی و جهادی -در جایگاه مهمان-

اما نکتۀ جالب امروز در حسینیه جماران این بود که یکی از مهمانان، علیرغم تضاد جدی که با میزبان خود دارد، با گویشی محترمانه -اما کنایه آمیز- میزبان اطو کشیده و دیپلمات مآب را به مهمانی خاک های تفتیده خوزستان فرا می خواند و او را به دیدن رنج و فقر و محرومیت آن خطه دعوت می کند...

 

پ.ن:

1. مطمئن نیستم که این دعوت، مقبول میزبان جمارانی واقع شود. اما یقین دارم اگر نوۀ محترم امام، این دعوت را اجابت کند؛ وفاقی بزرگ به نفع آرمان های حضرت امام اتفاق خواهد افتاد....
2. برنامۀ امروز حسینیۀ جماران، حاشیه های دیگری هم داشت که برای من بسیار جالب و قابل توجه بود، اما گویا از پخش آن دریغ ورزیدند.